Αν δε σε ξαναδώ ποτέ...

Κι αν δε σε ξαναδώ ποτέ...

Θα με νοιάξει;

Δε σε σκέφτομαι ποτέ.

Δε μιλώ για σένα.

Έχω μήνες ν' ακούσω τη φωνή σου.

Σε βλέπω κάθε μέρα, μα κρατώ όλες τις αποστάσεις για να μη με καταλάβεις.

Δε ξέρω αν με θυμάσαι πια.

Η ζωή μου θα είχε τον τέλειο ρυθμό αν δεν ήσουν εσύ...

Αν δεν έμπαινες σφήνα στο μυαλό μου να τα γυρίσεις όλα ανάποδα.

Θυμάμαι τις φορές που ήμουν εκεί για σένα... ν' ακούω για τους έρωτές σου.

Ξέρεις, το είχα συνηθίσει.

Ήξερα πως θα σ' αγαπάω βουβά, για όσο χρειαζόταν.

Για Πάντα.

Και τώρα...

Ορκίζομαι πως δε σ' αγαπώ, μα μου λείπει το παιχνιδιάρικο παιδικό βλέμμα σου.

Τα χείλη σου, κι ας τα φίλησα μόνο μία φορά.

Η αγκαλιά σου, κι ας μ΄άφηνες να φωλιάζω μέσα της περνώντας με για μια Καλή Φίλη.

Θα μπορούσα να ζήσω έτσι για πάντα.

Εσύ τη ζωή σου, εγώ τη δική μου.

Μόνο να ξέρω πως είσαι εκεί, να με κοιτάξεις θυμωμένα και νευρικά, κι ύστερα να γυρίσεις πλάτη αμήχανα και να φύγεις τρέχοντας.

Κυνηγήσαμε ο ένας τον άλλο πολλές φορές.

Ξέρω τους λόγους που μας κρατάνε χώρια.

Ξέρω πως αν μάθαινες, αν υπέκυπτες, για άλλη μία φορά, ίσως να διέλυα τη ζωή σου.

Θα το ρίσκαρα για το δικό μου ανεκπλήρωτο πάθος;

Όχι, είναι λάθος...

Λίγοι μήνες μείνανε, ύστερα, δε θα σε ξαναδώ ποτέ.

Θα σε ξεχάσω αναγκαστικά.

Δε σ' αγαπώ, φύγε.

Δε σ' αγαπώ...

Ντέρτια.

Λένε πως τους ανθρώπους τους ενώνουν οι κοινές αγάπες.

Και δε λέω, είναι ρομαντικό να το λένε.

Εγώ όμως μερικές φορές λέω πως τους ανθρώπους τους ενώνουν τα κοινά μίση.

Είναι πράγματι ανεξήγητο, μα κάποιοι άνθρωποι αντλούν μια αλλόκοτη ευχαρίστηση από το να μιλούν περισσότερο γι' αυτά που μισούν παρά γι' αυτά που τους αρέσουν.

Όλως παραδόξως, σήμερα λέω να γίνω ένας απ' αυτούς:

Σιχαίνομαι τα γιατί δίχως απάντηση.

Σιχαίνομαι τις καφετέριες, τους ανθρώπους που ξημεροβραδιάζονται σ' αυτές, και το χαμηλότατο επίπεδό τους.

Σιχαίνομαι τη μόστρα και την επίδειξη.

Σιχαίνομαι τη μόδα και αυτούς που την ακολουθούν πιστά, χωρίς να βλέπουν πως γίνονται άβουλα πιόνια μιας επιφανειακής κοινωνίας που καταδικάζει το σημαντικότερο κομμάτι του ανθρώπου: τον εσωτερικό εαυτό του.

Σιχαίνομαι τους δειλούς ανθρώπους.

Σιχαίνομαι ΕΜΈΝΑ όταν γίνομαι δειλή.

Νευριάζω με τους ανθρώπους που σκοτώνουν τα όνειρά τους περισσότερο απ' ότι μ' αυτούς που δεν έχουν καν όνειρα.

Νευριάζω όταν πληγώνω τους ανθρώπους μου.

Όταν ενθουσιάζομαι και κάνω λάθος.

Όταν βλέπω την ηθική/πνευματική/ψυχική καταστροφή που κάνουν οι άνθρωποι στους εαυτούς τους κάθε μέρα.

Όταν νιώθω μόνη.

Μα νευριάζω πιο πολύ όταν πέφτω σε μια από τις παραπάνω παγίδες, και έχω προδώσει -έστω και στιγμιαία - τα πιστεύω μου.

Με συγχωρείτε γι' αυτή την ανάρτηση, φταίνε τα ντέρτια...

Εσείς τι "μισείτε" ; :)

τα δικά σου πρόσωπα.

Πως θα μπορέσεις να ερωτευτείς;
Αυτά τα χρώματα που σε τυλίγουν στην οργή τους δε σε ξέρουν.
Όλοι αυτοί που σου μιλούν, και λένε, λένε, λένε...
Δε θυμάσαι τα πρόσωπά τους.

Κι εσύ δεν έμαθες ακόμα ποια είναι τα ΔΙΚΑ ΣΟΥ πρόσωπα.

Βγαίνεις μια βόλτα.
Γελάς με κάποιους, θυμώνεις μ' άλλους.
Είσαι καταδικασμένος να καταλαβαίνεις το κόσμο μέσα απ' το ίδιο ζευγάρι μάτια, για ολόκληρη τη ζωή σου.

Είσαι εδώ κι όμως ένα κομμάτι σου ταξιδεύει σε ακαταλαβίστικα τραγούδια.

Θες να κάνεις όλα αυτά που απεχθάνεσαι, θες να αγαπήσεις όσους μισείς.

Πως θα 'ταν αν κοιμόσουν ένα βράδυ σε μια βελούδινη στέγη;
Βλέποντας το φεγγάρι, με μια καχεκτική γάτα δίπλα σου;

Πως θα 'ταν αν τ' αστέρια ήταν μπισκότα και μπορούσες να τα φας;

Τι θα 'λεγες στους πεθαμένους αν μπορούσαν να σ' ακούσουν;

Απορίες που 'χαμε όταν ήμασταν παιδιά...

Μετά μάθαμε.

Ξέρεις κάτι; Εύχομαι για μια μέρα να ξεχνούσα ό,τι έχω μάθει και να αναρωτιόμουν ακόμα.

Μπορεί εσύ να μη θες, να το ΄χεις ξεπεράσει πια...

Εγώ λέω να μείνω εδώ...

Να αναρωτιέμαι...

Να ερωτεύομαι...

Φιλιά.

παγωτό σοκολάτα.

Είναι απ’ τις μέρες που θα μείνω σπίτι με την ξεχειλωμένη φόρμα και τον κουβά με το παγωτό σοκολάτα.

ΟΧΙ ΟΤΙ ΧΩΡΙΣΑΜΕ. Ξέρω πως μέχρι αύριο θα με έχεις πάρει τηλέφωνο να μου εξηγήσεις ότι δεν ήσουν ο εαυτός σου αλλά εκείνος ο άλλος που γίνεσαι όταν στρεσάρεσαι / αγχώνεσαι / νευριάζεις.

Θα κάτσω σπίτι και θα δω μια καμένη αμερικανιά και δεν θα σκεφτώ τίποτα μέχρι το βράδυ.

ΟΧΙ ΟΤΙ ΧΩΡΙΣΑΜΕ. Μόνο και μόνο για να δω πως θα ΄ταν αν ΟΝΤΩΣ είχαμε χωρίσει…

Νομίζω ότι σε χρειάζομαι ακόμα.

Άλλη μια εκδοχή...

Η πόρτα είναι κλειστή, τα παράθυρα είναι κλειστά, το δωμάτιο είναι μικρό, και νιώθω μόνο τη σιωπή.

Όπως τότε.

Τρομάζω. Ντρέπομαι. Φοβάμαι. Διστάζω. Μισώ. Σ’ αγγίζω. Σ’ αγαπώ. Δακρύζω.

Όπως τότε.

Θα παραστήσω ότι όλα είναι καλά και ότι ΔΕΝ με πειράζει. Θα κρύψω την οργή για τον εαυτό μου και τις θυσίες για σένα.

Θα αφήσω να παλέψει μέσα μου η αγάπη και η απελπισία σαν να είμαι μικρό παιδί.

Όπως τότε.

Θα κλείσω τα μάτια να σε ονειρευτώ. Θα παίξω τον ίδιο εφιάλτη στο μυαλό μου ξανά και ξανά.

Σε κοίταξα στα μάτια και για πρώτη φορά δεν άντεξα το βλέμμα σου. Αυτό που τόσο καιρό επιδίωκα να δω.

Μ’ ένα κυνικό «γεια» έφυγα τρέχοντας, ξέροντας πως σ’ αφήνω εκεί, ξέροντας πως ΠΑΛΙ δεν κατάλαβες τι είναι η αγάπη.

Σάββατο.

Απόγευμα.

Δυο χρόνια πριν.

Σε μισώ.

Κόκκινο Τετράδιο, 2008.

Απόγευμα, έξι η ώρα. Ο ήλιος ψηλά, μέρα φωτεινή και ανοιξιάτικη.

2008. σωστά;

Μπεζ μπλούζα. Μαύρο τζην, μαύρη τσάντα. Εγώ.

Πεζόδρομος. Δρόμος. Δεξιά, όλο ευθεία. Και πάλι πίσω. λάθος.

Πολυκατοικία. Τρίτος όροφος; Τέταρτος; Δε θυμάμαι πια. Μα το ‘χω κάπου σημειώσει, το ‘χα σημειώσει τότε. Κόκκινο τετράδιο. Τετράδιο αστείο, σχεδόν παιδικό. Ακριβώς 100 σελίδες. Γεμάτες.

Ασανσέρ. Αμηχανία. «αμηχανία». Κι αυτή τη λέξη την είχα σημειώσει, το θυμάμαι. Στο κόκκινο τετράδιο.

Διαμέρισμα μικρό. Το θυμάμαι το διαμέρισμα. Πάνε δυο χρόνια. Αλλά το θυμάμαι το διαμέρισμα. Όλα τα θυμάμαι. Έτσι τουλάχιστον πιστεύω.

Γιατί τα σκαλίζω ακόμα;

Διάδρομος. Δωμάτιο. Παραίτηση. «παραίτηση». Αυτό δεν το ‘χα σημειώσει. Λείπει απ’ το τετράδιο. Στη θέση της λέξης «παραίτηση» είχα σημειώσει άλλα πράγματα, που τώρα έχουν μουτζουρωθεί και έχουν σκιστεί. Λέξεις όπως «γιατί», «απέχθεια», «αγάπη», «ντροπή», «ρολόι».

Νόμιζα ότι δε φορούσες ποτέ ρολόγια. Ότι δε σου άρεσαν. Εκείνη τη μέρα όμως φορούσες.
«ρολόι».

Επτά η ώρα.

Οχτώ η ώρα.

«ρολόι». Το κοίταζες συχνά. Βιαζόσουν.

Ούτε ένα φιλί.

«αντίο.»

Έτσι απλά. «αντίο».

Κι αρχίζω να τρέχω.

Μακριά σου. Μακριά μου.

Περίμενα τόσο καιρό να σε δω, κι έτρεξα να φύγω.

Να σωθώ. Κι απ’ τους δυο μας.

Σκάλες. Πόρτα. Δρόμος. Καθρέπτης από σκουροπράσινο αυτοκίνητο. Δρόμος.

"αντίο".


Πόσο μίσος μπορεί να κρύβει η αγάπη μου για σένα ;

"Τώρα τι θες, να τσακωθούμε;"

«Τώρα τι θες, να τσακωθούμε;»

Κάπως έτσι ξεκινούν οι πιο ανούσιοι καβγάδες μιας σχέσης.

«Όχι, δε θέλω να τσακωθούμε, απλά μου έκανε εντύπωση που…»

«Όχι, δε θέλω να τσακωθούμε, αλλά πώς να μην το σχολιάσω!»

«Όχι, δε θέλω να τσακωθούμε, εσύ το προκαλείς.»

Κι ύστερα αυτές οι ανοησίες δεν έχουν τέλος.

Ξέρεις κάτι;

Ναι, ΘΕΛΩ να τσακωθούμε.

Θέλω σήμερα να ξεχάσω την καλή πλευρά σου.

Τα χάδια σου να με φοβίζουν, τα φιλιά σου να με τρομάζουν, το βλέμμα σου να μοιάζει άγνωστο.

Θέλω να τσακωθούμε γιατί θυμώνω και τον πραγματικό λόγο δε θα στον πω ποτέ.

Ας τσακωθούμε για κάτι χαζό.

Ας με νομίζεις ανώριμη.

Εγώ θα συνεχίζω να επιδιώκω έναν καυγά, έτσι, που και που, από ΘΛΙΨΗ που ποτέ δε θα καταλάβεις ότι όλα τα παράλογα ξεσπάσματά μου έχουν αρχή τον ίδιο, παλιό, αγαπημένο, μισητό πόνο.

Την ίδια θλιβερή ανάμνηση.

Και πλέον την αλήθεια. Το ότι έμαθα τη πλευρά σου.

Γιατί, κάποτε, είχα μια δικαιολογία για όσα έχασα για χάρη σου. Ήσουν ΕΣΥ. Κι αυτό αρκούσε.

Όμως, ο καιρός πέρασε. Σε απομυθοποίησα μέσα μου. Ξέρω ότι δεν είσαι θεός. Ξέρω τις αδυναμίες σου, ξέρω ότι κι εσύ κλαις, κι εσύ δειλιάζεις, κι εσύ κάνεις χαζομάρες όπως όλοι οι άνθρωποι. Ξέρω πότε είσαι στενόμυαλος και πότε αλλόκοτος μέχρι αηδίας.

Κι έτσι ΕΚΛΙΠΑΡΩ τη μοίρα για έναν καυγά, για να ξεφύγω, να πιστέψω ότι νευρίασα με σένα, ενώ νευρίασα με μένα. Γιατί τώρα ξέρω ότι είσαι απλά ένας άνθρωπος, και βλέπω πως δεν το άξιζες. Κι εσύ είσαι ακόμα εδώ, και καμιά φορά είναι φανερό πόσο καλύτερη από σένα είμαι.

Όμως εσύ με έχεις, και δεν έχασες τίποτα.

Κι εγώ κάποτε σε κέρδισα χάνοντας εμένα.

Μη με ρωτάς αν σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ τρελά, με πάθος, σε σκέφτομαι κάθε στιγμή, σε θέλω, ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ.

Μα…. Επιτέλους, εμένα… μ’ αγαπώ περισσότερο…