Κόκκινο Τετράδιο, 2008.

Απόγευμα, έξι η ώρα. Ο ήλιος ψηλά, μέρα φωτεινή και ανοιξιάτικη.

2008. σωστά;

Μπεζ μπλούζα. Μαύρο τζην, μαύρη τσάντα. Εγώ.

Πεζόδρομος. Δρόμος. Δεξιά, όλο ευθεία. Και πάλι πίσω. λάθος.

Πολυκατοικία. Τρίτος όροφος; Τέταρτος; Δε θυμάμαι πια. Μα το ‘χω κάπου σημειώσει, το ‘χα σημειώσει τότε. Κόκκινο τετράδιο. Τετράδιο αστείο, σχεδόν παιδικό. Ακριβώς 100 σελίδες. Γεμάτες.

Ασανσέρ. Αμηχανία. «αμηχανία». Κι αυτή τη λέξη την είχα σημειώσει, το θυμάμαι. Στο κόκκινο τετράδιο.

Διαμέρισμα μικρό. Το θυμάμαι το διαμέρισμα. Πάνε δυο χρόνια. Αλλά το θυμάμαι το διαμέρισμα. Όλα τα θυμάμαι. Έτσι τουλάχιστον πιστεύω.

Γιατί τα σκαλίζω ακόμα;

Διάδρομος. Δωμάτιο. Παραίτηση. «παραίτηση». Αυτό δεν το ‘χα σημειώσει. Λείπει απ’ το τετράδιο. Στη θέση της λέξης «παραίτηση» είχα σημειώσει άλλα πράγματα, που τώρα έχουν μουτζουρωθεί και έχουν σκιστεί. Λέξεις όπως «γιατί», «απέχθεια», «αγάπη», «ντροπή», «ρολόι».

Νόμιζα ότι δε φορούσες ποτέ ρολόγια. Ότι δε σου άρεσαν. Εκείνη τη μέρα όμως φορούσες.
«ρολόι».

Επτά η ώρα.

Οχτώ η ώρα.

«ρολόι». Το κοίταζες συχνά. Βιαζόσουν.

Ούτε ένα φιλί.

«αντίο.»

Έτσι απλά. «αντίο».

Κι αρχίζω να τρέχω.

Μακριά σου. Μακριά μου.

Περίμενα τόσο καιρό να σε δω, κι έτρεξα να φύγω.

Να σωθώ. Κι απ’ τους δυο μας.

Σκάλες. Πόρτα. Δρόμος. Καθρέπτης από σκουροπράσινο αυτοκίνητο. Δρόμος.

"αντίο".


Πόσο μίσος μπορεί να κρύβει η αγάπη μου για σένα ;