Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Κόκκινο Τετράδιο, 2008.


Απόγευμα, έξι η ώρα. Ο ήλιος ψηλά, μέρα φωτεινή και ανοιξιάτικη.

2008. σωστά;

Μπεζ μπλούζα. Μαύρο τζην, μαύρη τσάντα. Εγώ.

Πεζόδρομος. Δρόμος. Δεξιά, όλο ευθεία. Και πάλι πίσω. λάθος.

Πολυκατοικία. Τρίτος όροφος; Τέταρτος; Δε θυμάμαι πια. Μα το ‘χω κάπου σημειώσει, το ‘χα σημειώσει τότε. Κόκκινο τετράδιο. Τετράδιο αστείο, σχεδόν παιδικό. Ακριβώς 100 σελίδες. Γεμάτες.

Ασανσέρ. Αμηχανία. «αμηχανία». Κι αυτή τη λέξη την είχα σημειώσει, το θυμάμαι. Στο κόκκινο τετράδιο.

Διαμέρισμα μικρό. Το θυμάμαι το διαμέρισμα. Πάνε δυο χρόνια. Αλλά το θυμάμαι το διαμέρισμα. Όλα τα θυμάμαι. Έτσι τουλάχιστον πιστεύω.

Γιατί τα σκαλίζω ακόμα;

Διάδρομος. Δωμάτιο. Παραίτηση. «παραίτηση». Αυτό δεν το ‘χα σημειώσει. Λείπει απ’ το τετράδιο. Στη θέση της λέξης «παραίτηση» είχα σημειώσει άλλα πράγματα, που τώρα έχουν μουτζουρωθεί και έχουν σκιστεί. Λέξεις όπως «γιατί», «απέχθεια», «αγάπη», «ντροπή», «ρολόι».

Νόμιζα ότι δε φορούσες ποτέ ρολόγια. Ότι δε σου άρεσαν. Εκείνη τη μέρα όμως φορούσες.
«ρολόι».

Επτά η ώρα.

Οχτώ η ώρα.

«ρολόι». Το κοίταζες συχνά. Βιαζόσουν.

Ούτε ένα φιλί.

«αντίο.»

Έτσι απλά. «αντίο».

Κι αρχίζω να τρέχω.

Μακριά σου. Μακριά μου.

Περίμενα τόσο καιρό να σε δω, κι έτρεξα να φύγω.

Να σωθώ. Κι απ’ τους δυο μας.

Σκάλες. Πόρτα. Δρόμος. Καθρέπτης από σκουροπράσινο αυτοκίνητο. Δρόμος.

"αντίο".


Πόσο μίσος μπορεί να κρύβει η αγάπη μου για σένα ;

12 σχόλια:

  1. όσο κ αν τρεξεις ξερεις οτι η καρδια σου θα ανηκει εκει... όσο κ αν καταφερεις να ξεφυγεις, σε μια αναδρομη στο παρελθον θα το δεις ξανα... η καρδια σου ειναι φυλαγμενη στις μερες που η φυγη σε σημαδεψε...

    καλησπέρα, προφητης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Κι αρχίζω να τρέχω...Μακριά σου...Μακριά μου.
    Περίμενα τόσο καιρό να σε δω, κι έτρεξα να φύγω.
    Να σωθώ...Κι απ’ τους δυο μας..."
    το εχω ξαναγραψει..
    καθε φυγη λυτρωση η καταδικη...
    τι επιλεγεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ίσως η αγάπη και το μίσος να είναι συμμετρικά συναισθήματα. Δεν ξέρω. Όμορφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Άτιμη μνήμη ε?
    Άτιμα συναισθήματα που νομίζεις ότι σβήνουν αλλά μάταια. Μάταια προσπαθείς να γιατρέψεις το πικραμένο φευγιό!Και γιατί πολλά γιατί και αν και όχι και αλλά και θέλω που φέρνουν δάκρυα. Κοριτσάκι ο χρόνος μόνο!
    Μη ρωτήσεις πόσος πια χρειάζεται, η απάντηση είναι μέχρι να τελειώσει και λίγο πριν τελειώσει πονάει περισσότερο!
    Φιλί γλυκό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άτιμα αυτά τα παλιά κόκκινα τετράδια..
    Δεν σε αφήνουν να ξεχάσεις..
    Θέλεις όμως;;

    υ.γ. τα λέω για να τ'ακούω και εγω.. μη νομίζεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Anamniseis pou men00n xaragmenes stin kardia k oxi mono se kokkina tetradia...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Προς Προφήτη:

    Πόσο δίκιο έχεις...
    όσο θυμάμαι... ίσως στην πραγματικότητα η φυγή να ήταν ένα όνειρο... ίσως ποτέ δεν έφυγα...
    Και γι 'αυτό με σημαδεύει ακόμα...

    Καλη σου μέρα. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Προς Κατερίνα:

    Όλοι μας κάποτε καταχωνιάσαμε σε μια γωνιά ένα μικρό κόκκινο τετράδιο...
    Μικρό και απλό, ικανό όμως να κρύψει κάθε κρυφό μυστικό μας.

    Καλησπέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Προς #lockheart#:

    κάθε φυγή λύτρωση ή καταδίκη...

    Μου βάζεις δύσκολα..!
    Θα έλεγα ότι η δικιά μου φυγή είχε και τα δύο...
    ίσως και όλων μας...

    Καλή σου μέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. γνωστό σκηνικό.
    Αυτό που λέω εγώ: εκείνη την ώρα που φεύγεις μακρυά του, αισθάνεσαι πιο γεμάτη και πιο άδεια από ποτέ. Ταυτόχρονα.

    Για πες, τελικά αξίζει τον κόπο να ασχολείσαι με περσινά (προπέρσινα στην προκειμένη) ξινά σταφύλια; Δύσκολο το κόβω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Προς αννανά:

    Ξέρω πως δεν αξίζει. Είναι πια κάτι μακρινό και ξεχασμένο.

    Όμως, μπορώ πια να πω με σιγουριά, πως κάποιοι Απρίληδες σε σημαδεύουνε για πάντα.


    Καλή σου μέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Α θα συμφωνήσω! Εξάλλου εγώ είμαι παιδί της Άνοιξης. Κάθε άνοιξη έχει την ιστορία της :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή