Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Dear Mirror...


Ξέρεις εσύ.
Πάντα ήξερες.

(Δε σε φοβάμαι, όχι. Μπορείς να με κάνεις ό,τι θες κι εγώ θα παραμείνω εδώ, γιατί είσαι ο μόνος τρόπος να ζήσω.)

Κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Καθαρίζω με την παλάμη τους υδρατμούς και κοιτώ βαθιά μέσα στα μάτια μου.

Μπορεί και να φοβάμαι. Ναι, εαυτέ μου, μπορεί να χάνω το μέτρημα.
(Ποιά είναι τα σωστά, ποιά είναι τα λάθη, ποιά τα γεγονότα, ποιά τα όνειρα.)

Σε κοιτώ κι αναρωτιέμαι ποιά δύναμη σε βοήθησε να φτάσεις ως εδώ και ποιά κατάρα σε έσπρωξε μακριά απ'όσα ποτέ δεν μπόρεσες.

Κάποτε σε μίσησα.
Μετά σε λάτρεψα.
Ίσως και να σε ξέχασα, μερικές φορές.

Τώρα είσαι εδώ και με πιάνεις απ'το λαιμό, εσύ, η βαθύτερη συνείδησή μου, και δεν έχω άλλη επιλογή παρά να αναλογιστώ την αληθινή σου Μοίρα και τα αληθινά σου Αμαρτήματα.

Κάποιος μου είχε πει πως είσαι δαίμονας.
Κάποιος άλλος υποστήριξε πως τίποτα δεν είναι αληθινό παρά μόνο τα μυστικά σου.

Σε κοιτώ με περιέργεια, σα να σε βλέπω πρώτη φορά.
Ξέρω το όνομά σου, ξέρω τις πράξεις σου, ξέρω τις σκέψεις σου.
Μα δεν έχω ιδέα ποιός είσαι.

Φοβάμαι αυτό που μπορεί να θελήσεις αύριο.
Τρέμω τις ιδέες σου που είναι πάντα καταστροφικές και αλλόκοτες, σαν παραμύθι ψυχεδελικό ή σαν ιστορία παραλλαγμένη.

Τα σχέδιά σου ποτέ δεν πιάσαν τόπο.
Σε οδήγησαν όμως σε μονοπάτια καινoύργια και πάντα την γλίτωνες με μια νέα εμπειρία.

Πολλά τα κομμάτια του παζλ.
Πολλοί οι άνθρωποι.

Κουτιά κρυμμένα καλά, κάτω από κρεβάτια, πίσω από βιβλία.
Πάτα σε έκρυβα απ'τους άλλους γιατί ήσουν Αλλιώς.

Σύντομα θα μας καταλάβουν.
Σύντομα θα πρέπει να βρεις ένα ψέμα και μια δικαιολογία.

Ξέρεις εσύ.
Τα'χεις μάθει καλά αυτά.
Έχουν τρυπώσει στο πετσί σου και σ' έχουν κάνει θύμα τους, γιατί εξαρτάσαι.

Γιατί είσαι Αλλιώς και αν κάποιος το καταλάβει θα πρέπει να χαθείς.
Ή να το αντιμετωπίσεις.

Ζωγραφίζω με το μυαλό μου μια καρδιά και βρίσκω μέσα της ονόματα πολλά και μπερδεμένα.
Δε τους είπα ποτέ να ριζώσουν εδώ, ποτέ δεν είχαν το δικαίωμα.

Ανοιγοκλείνω τα μάτια και αντιμετωπίζω το άγνωστο βλέμμα του καθρέφτη μου για άλλη μία φορά.

Τα μυστικά είναι μυστικά και η ζωή ζωή. Τίποτα δεν έχει θέση μέσα στο άλλο, γιατί τα μυστικά είναι θάνατος, μα είναι ταυτόχρονα ο μόνος θάνατος που μπορεί να σε σώσει απ'την ίδια τη ζωή.
Ο μόνος θάνατος που μπορεί να σε σπρώξει ξανά μέσα στον κύκλο της καθημερινότητας, αφού σου δώσει πρώτα γνώση.
(Γνώση που έχεις μόνο εσύ, γνώση που σου δίνει δύναμη, γνώση που θελοντας και μη σε κάνει, τελικά, Αλλιώς.)

Μη με φοβάσαι.
Ποτέ μη φοβηθείς.
Ξέρω καλά ποια είμαι.

Κι αν κάποια κομμάτια του παζλ τα πετώ, είναι μονάχα για να βάλω στη θέση τους άλλα.

Πιο ταιριαστά.

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Περιέργεια.

Αγαπητή Κ.

Δεν ξέρω τι περιμένεις από μένα.

Δεν ξέρω πως μπόρεσες να με προδώσεις.

Σου έδωσα τα πάντα κι εσύ κατάφερες να μου πάρεις ακόμα περισσότερα.

Δε σε μισώ.

Είναι όλα ένας εφιάλτης.
Δεν μπορεί να το έκανες αυτό.
Εσύ δε θα το έκανες ποτέ αυτό.

Σε μισώ.

Κάποια μυστικά πρέπει να μένουν κρυμμένα.
Για το καλό σου.
Για το καλό μας.

Δεν ξέρω πώς μπόρεσες.

Εκμεταλλεύομαι την κατάσταση και σε φιλώ.
Δεν έπρεπε να ξέρεις.
Δεν έπρεπε ποτέ να δεις την αδύναμη πλευρά μου.

Με ρωτάς αν θα σε μισήσω.
Με ρωτάς αν θα μείνω για πάντα δίπλα σου.

Μπορεί να είμαι ανόητη που σ' αγαπάω.
Μα δε θα άλλαζα για τίποτα στον κόσμο αυτή την ανοησία.

Λίγο πριν μάθω τι έκανες, σου υποσχέθηκα πως δε θα σου πω ποτέ ψέμματα. Πως δε θα σε πουλήσω ποτέ. Πως δε θα σε αφήσω ποτέ μόνη.

Τώρα καταλαβαίνω πως πρέπει να ακουγόμουν.
Τώρα καταλαβαίνεις κι εσύ.

Γιατί τώρα με ξέρεις κι εσύ στο βαθμό που σε ξέρω εγώ.

Δεν είμαι αφελής, θυμήσου το αυτό.

***
"Αυτό είναι το ημερολόγιό μου."

"Ωχ! Και τι γράφεις;"

"Διάφορα πράγματα. Τα γράφω σαν επιστολές. Αγαπητέ τάδε, αυτό. Αγαπητέ ταδε, εκείνο. Γράφω και για σένα εκεί."

"Τι γράφεις για μένα;"

"Δεν πρόκειται να σου πω."

Το ξανατοποθετώ στο ράφι και βλέπω το βλέμμα σου να ακολουθεί το τετράδιο.

Με πιάνει ένας φόβος ότι μια μέρα θα απαιτήσεις να στο διαβάσω.

Ξέρω ότι κάποια μέρα, με κάποιο τρόπο, θα το διαβάσεις.

(Δεν περίμενα ποτέ να το κάνεις κρυφά.)

Μα εκείνη τη μέρα κοίταξα τα μάτια σου, κι ευχήθηκα όταν έρθει η στιγμή, να είμαι έτοιμη να σου μιλήσω ανοιχτά.

Να πάψω να είμαι δειλή.

Η περιέργεια σκοτώνει, λένε.

Ίσως πράγματι να σκοτώνει.
Να σκοτώνει την αξιοπρέπεια, τα ιδανικά, την εμπιστοσύνη.

Με έχεις αδειάσει, καρδιά μου.
Σήμερα με έκανες κομμάτια.
Μα την αγάπη μου τίποτα δεν μπορεί να τη σκοτώσει.
Σου είπα ότι σε θέλω δίπλα μου και δεν το παίρνω πίσω.

Λυπάμαι.