Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Σ' αγαπώ.


Θέλω να σε πιάσω μα όλο μου ξεφεύγεις.

Ίσως να'σαι εσύ η Σκιά, τελικά.

Ίσως να'σαι κάτι περισσότερο.

Με τρελαίνεις.

Έχω τουλάχιστον ένα μυστικό που δε θα μάθει ποτέ κανείς.
Έχω τουλάχιστον έναν λόγο να μην ησυχάσει ποτέ η ψυχή μου.
Έχω κάνει τουλάχιστον μία ασυγχώρητη κι απάνθρωπη πράξη.
Έχω πει αντίο χωρίς να το εννοώ τουλάχιστον μία φορά.

Όπως όλοι.

Όχι, όχι όπως όλοι. Όπως κάποιοι.

Σ' αγαπάω.
Μη ρωτάς περισσότερα.
Δεν ξέρω λεπτομέρειες.

Σ' αγαπώ.
Άνοιξε τα μάτια σου κι αντιμετώπισέ το.

Μια μέρα θα σε αρπάξω και θα σε φιλήσω όπως κανείς δε σε φίλησε ποτέ.
Και θα το θυμάσαι για ΠΑΝΤΑ.

Και κανείς δε θα μπορέσει να υπερβεί ποτέ αυτό το φιλί.

Δεν πρόκειται να ζηλέψω ποτέ αυτούς που είναι κοντά σου.
(Ποτέ δε ζήλεψα, ποτέ δεν έπεσα χαμηλά και το ξέρεις.)

Δε ζηλεύω, γιατί καταλαβαίνω περισσότερα απ'όσα μπορείς να δεις.

Νιώθω λες κι είμαι κομμάτι της ψυχής σου: Μπορώ να δω αυτά που νιώθεις πριν ακόμα τα νιώσεις. Να σου πω τι σκέφτεσαι πριν ακόμα το σκεφτείς.
Μπόρεσα να σ' αγαπήσω πριν αναρωτηθείς τι είναι η αγάπη.

Μη μου τρομάζεις, καρδιά μου.
Ίσως να είναι όλα του μυαλού μου.
Ίσως μέχρι αύριο το πρωί να μου έχει περάσει.

Μα απόψε σε θέλω.
Πολύ.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω...


Κάποτε η Σκιά χαμογέλασε - γιατί είχε ξεχάσει τη σκοτεινή υπόστασή της.
Το χαμόγελό της έμοιασε με χαμόγελο τρελού, και ο κόσμος απομακρύνθηκε γοργά.

Η Σκιά σταμάτησε να χαμογελά. Φοβήθηκε πως θα πληγώσει τους Άλλους, και οι Άλλοι ήταν σημαντικοί, και δεν έπρεπε να πληγωθούν.

Κάποτε η Σκιά ήταν ζωντανή. Χρώματα αλλόκοτα τύλιγαν την ύπαρξή της, και τα μάτια της αντιμετώπιζαν τα πάντα με περιέργεια παιδική και ύφος εξερευνητικό.

Κάποτε η Σκιά είπε πολλά:

Σ' αγαπώ.

Μη μ' αφήσεις ποτέ.

Σημαίνεις τα πάντα για μένα.

Φύγε.

Σε σκεφτόμουν.

...Αν σε φιλούσα;

Δε με φοβάσαι;

Άνθρωποι μεταξύ τους διαφορετικοί και άγνωστοι άκουσαν με τη σειρά τους κάποια από τα λόγια αυτά.

Όλοι τους αγαπήθηκαν εξίσου παράφορα και καθόλου.

Η Σκιά δε θα πει ποτέ ποια ήταν η Μία Αγάπη.
Της αρκεί που μπορεί ακόμα να τη θυμάται τα βράδια.

Και να πεθαίνει σιωπηλά κι ευλαβικά.

Καμιά φορά η Σκιά αναρωτιέται μήπως δεν είναι σκιά.
Μήπως η υπόστασή της είναι κάτι ισχυρότερο, ομορφότερο, πιο αληθινό.

Η Σκιά δε μιλάει πολύ πια.

Δε λέει "σ' αγαπώ".
Λέει "καλημέρα."

Δε λέει "μείνε."
Λέει "αντίο."

Και τα σημαντικά κρύβονται, και με τον καιρό ξεθωριάζουν, και σύντομα θα εξαφανιστούν.
Και τότε δε θα υπάρχει καμιλα αμφιβολία για την υπόστασή της.