Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

παγωτό σοκολάτα.



Είναι απ’ τις μέρες που θα μείνω σπίτι με την ξεχειλωμένη φόρμα και τον κουβά με το παγωτό σοκολάτα.

ΟΧΙ ΟΤΙ ΧΩΡΙΣΑΜΕ. Ξέρω πως μέχρι αύριο θα με έχεις πάρει τηλέφωνο να μου εξηγήσεις ότι δεν ήσουν ο εαυτός σου αλλά εκείνος ο άλλος που γίνεσαι όταν στρεσάρεσαι / αγχώνεσαι / νευριάζεις.

Θα κάτσω σπίτι και θα δω μια καμένη αμερικανιά και δεν θα σκεφτώ τίποτα μέχρι το βράδυ.

ΟΧΙ ΟΤΙ ΧΩΡΙΣΑΜΕ. Μόνο και μόνο για να δω πως θα ΄ταν αν ΟΝΤΩΣ είχαμε χωρίσει…




Νομίζω ότι σε χρειάζομαι ακόμα.

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Άλλη μια εκδοχή...


Η πόρτα είναι κλειστή, τα παράθυρα είναι κλειστά, το δωμάτιο είναι μικρό, και νιώθω μόνο τη σιωπή.

Όπως τότε.

Τρομάζω. Ντρέπομαι. Φοβάμαι. Διστάζω. Μισώ. Σ’ αγγίζω. Σ’ αγαπώ. Δακρύζω.

Όπως τότε.

Θα παραστήσω ότι όλα είναι καλά και ότι ΔΕΝ με πειράζει. Θα κρύψω την οργή για τον εαυτό μου και τις θυσίες για σένα.

Θα αφήσω να παλέψει μέσα μου η αγάπη και η απελπισία σαν να είμαι μικρό παιδί.

Όπως τότε.

Θα κλείσω τα μάτια να σε ονειρευτώ. Θα παίξω τον ίδιο εφιάλτη στο μυαλό μου ξανά και ξανά.

Σε κοίταξα στα μάτια και για πρώτη φορά δεν άντεξα το βλέμμα σου. Αυτό που τόσο καιρό επιδίωκα να δω.

Μ’ ένα κυνικό «γεια» έφυγα τρέχοντας, ξέροντας πως σ’ αφήνω εκεί, ξέροντας πως ΠΑΛΙ δεν κατάλαβες τι είναι η αγάπη.

Σάββατο.

Απόγευμα.

Δυο χρόνια πριν.

Σε μισώ.

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Κόκκινο Τετράδιο, 2008.


Απόγευμα, έξι η ώρα. Ο ήλιος ψηλά, μέρα φωτεινή και ανοιξιάτικη.

2008. σωστά;

Μπεζ μπλούζα. Μαύρο τζην, μαύρη τσάντα. Εγώ.

Πεζόδρομος. Δρόμος. Δεξιά, όλο ευθεία. Και πάλι πίσω. λάθος.

Πολυκατοικία. Τρίτος όροφος; Τέταρτος; Δε θυμάμαι πια. Μα το ‘χω κάπου σημειώσει, το ‘χα σημειώσει τότε. Κόκκινο τετράδιο. Τετράδιο αστείο, σχεδόν παιδικό. Ακριβώς 100 σελίδες. Γεμάτες.

Ασανσέρ. Αμηχανία. «αμηχανία». Κι αυτή τη λέξη την είχα σημειώσει, το θυμάμαι. Στο κόκκινο τετράδιο.

Διαμέρισμα μικρό. Το θυμάμαι το διαμέρισμα. Πάνε δυο χρόνια. Αλλά το θυμάμαι το διαμέρισμα. Όλα τα θυμάμαι. Έτσι τουλάχιστον πιστεύω.

Γιατί τα σκαλίζω ακόμα;

Διάδρομος. Δωμάτιο. Παραίτηση. «παραίτηση». Αυτό δεν το ‘χα σημειώσει. Λείπει απ’ το τετράδιο. Στη θέση της λέξης «παραίτηση» είχα σημειώσει άλλα πράγματα, που τώρα έχουν μουτζουρωθεί και έχουν σκιστεί. Λέξεις όπως «γιατί», «απέχθεια», «αγάπη», «ντροπή», «ρολόι».

Νόμιζα ότι δε φορούσες ποτέ ρολόγια. Ότι δε σου άρεσαν. Εκείνη τη μέρα όμως φορούσες.
«ρολόι».

Επτά η ώρα.

Οχτώ η ώρα.

«ρολόι». Το κοίταζες συχνά. Βιαζόσουν.

Ούτε ένα φιλί.

«αντίο.»

Έτσι απλά. «αντίο».

Κι αρχίζω να τρέχω.

Μακριά σου. Μακριά μου.

Περίμενα τόσο καιρό να σε δω, κι έτρεξα να φύγω.

Να σωθώ. Κι απ’ τους δυο μας.

Σκάλες. Πόρτα. Δρόμος. Καθρέπτης από σκουροπράσινο αυτοκίνητο. Δρόμος.

"αντίο".


Πόσο μίσος μπορεί να κρύβει η αγάπη μου για σένα ;

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

"Τώρα τι θες, να τσακωθούμε;"


«Τώρα τι θες, να τσακωθούμε;»

Κάπως έτσι ξεκινούν οι πιο ανούσιοι καβγάδες μιας σχέσης.

«Όχι, δε θέλω να τσακωθούμε, απλά μου έκανε εντύπωση που…»

«Όχι, δε θέλω να τσακωθούμε, αλλά πώς να μην το σχολιάσω!»

«Όχι, δε θέλω να τσακωθούμε, εσύ το προκαλείς.»

Κι ύστερα αυτές οι ανοησίες δεν έχουν τέλος.

Ξέρεις κάτι;

Ναι, ΘΕΛΩ να τσακωθούμε.

Θέλω σήμερα να ξεχάσω την καλή πλευρά σου.

Τα χάδια σου να με φοβίζουν, τα φιλιά σου να με τρομάζουν, το βλέμμα σου να μοιάζει άγνωστο.

Θέλω να τσακωθούμε γιατί θυμώνω και τον πραγματικό λόγο δε θα στον πω ποτέ.

Ας τσακωθούμε για κάτι χαζό.

Ας με νομίζεις ανώριμη.

Εγώ θα συνεχίζω να επιδιώκω έναν καυγά, έτσι, που και που, από ΘΛΙΨΗ που ποτέ δε θα καταλάβεις ότι όλα τα παράλογα ξεσπάσματά μου έχουν αρχή τον ίδιο, παλιό, αγαπημένο, μισητό πόνο.

Την ίδια θλιβερή ανάμνηση.

Και πλέον την αλήθεια. Το ότι έμαθα τη πλευρά σου.

Γιατί, κάποτε, είχα μια δικαιολογία για όσα έχασα για χάρη σου. Ήσουν ΕΣΥ. Κι αυτό αρκούσε.

Όμως, ο καιρός πέρασε. Σε απομυθοποίησα μέσα μου. Ξέρω ότι δεν είσαι θεός. Ξέρω τις αδυναμίες σου, ξέρω ότι κι εσύ κλαις, κι εσύ δειλιάζεις, κι εσύ κάνεις χαζομάρες όπως όλοι οι άνθρωποι. Ξέρω πότε είσαι στενόμυαλος και πότε αλλόκοτος μέχρι αηδίας.

Κι έτσι ΕΚΛΙΠΑΡΩ τη μοίρα για έναν καυγά, για να ξεφύγω, να πιστέψω ότι νευρίασα με σένα, ενώ νευρίασα με μένα. Γιατί τώρα ξέρω ότι είσαι απλά ένας άνθρωπος, και βλέπω πως δεν το άξιζες. Κι εσύ είσαι ακόμα εδώ, και καμιά φορά είναι φανερό πόσο καλύτερη από σένα είμαι.

Όμως εσύ με έχεις, και δεν έχασες τίποτα.

Κι εγώ κάποτε σε κέρδισα χάνοντας εμένα.

Μη με ρωτάς αν σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ τρελά, με πάθος, σε σκέφτομαι κάθε στιγμή, σε θέλω, ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ.

Μα…. Επιτέλους, εμένα… μ’ αγαπώ περισσότερο…