Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Εκείνη...


Της είπε ότι ο κόσμος θα είναι δικός της, αρκεί να βρει τη δύναμη να τον κρατήσει στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη του απάντησε με ένα χαμόγελο.

Μ' αγαπά, δε μ' αγαπά. Μ' αγαπά, δε μ' αγαπά. Ποιος επέλεξε τη μαργαρίτα γι' αυτό το μαγικό;
Γιατί το τριαντάφυλλο είναι το λουλούδι του έρωτα;

Το σώμα της ήταν γυμνό κι αυτός της χάιδευε τα μαλλιά. Κανείς δεν είπε σ' αγαπώ.

Και κάπου αλλού, μια μπερδεμένη φιγούρα ζήλευε. Χωρίς να ξέρει γιατί.
Φαντάστηκε το σώμα εκείνης. Στα χέρια εκείνου. Η φιγούρα έιωσε κάτι. Σαν έρωτα; όχι, όχι, με τίποτα. Δεν θα ήταν λογικό. Δεν θα ήταν σωστό.

Την χάνω, σκέφτηκε η φιγούρα.
Ποτέ δεν την είχα, ξανασκέφτηκε.
Για μια στιγμή. Για μια στιγμή την είχα, ψιθυρίζει.

Το πρόσωπό της ήταν οι μολυβιές που η φιγούρα άφηνε στο σκοτάδι.
Το χαμόγελό της, σε απαλό ροζ, ένα ανεπαίσθητο σημάδι έλξης.
Τα μακριά καστανά μαλλιά της, μια επιθυμία αόριστη, ιδιέταιρη.
Αλλα μόνο αυτό. Μόνο αυτό. Αλλιώς θα ήταν λάθος.

Έχει αυτόν τώρα.

Μα η φιγούρα σκέφτηκε κάτι ακόμα.
Θυμηθηκε το σώμα εκείνης μαζί της. Για μια στιγμή ήταν αλήθεια.
Ξέραν πως ήταν λάθος. Κι οι δυο τους το ξέραν.
Ανήκαν σε ένα κόσμο που οι γυναίκες θέλουν τους άντρες και οι άντρες τις γυναίκες.

Μα τα χείλη τους ενώθηκαν, κι ύστερα οι αγκαλιές τους, κι ύστερα οι ψυχές τους.

Τίποτα σημαντικό. Μια στιγμή μόνο. Και Εκείνη μία μέρα μετά είπε πως δεν ήταν τίποτα.
Η φιγούρα συμφώνησε και προχώρησε. Βρήκε τον έρωτα της ζωής της, ερωτεύτηκε δυνατά και μαγεμένα, έναν άντρα όμορφο, γοητευτικό. Και ο καιρός πέρασε.

Μέχρι που μια μέρα άκουσε πως είχε βρει και Εκείνη τον έρωτα της ζωής της, στο πρόσωπο ενός άντρα.

Κάτι μέσα της έσπασε.
Την σκέφτομαι, τη σκέφτομαι τώρα. Όχι όταν είμαι μαζί με αυτόν που αγαπώ, όχι όταν περνάω καλά, ούτε όταν δεν περνάω. Αλλά την σκέφτομαι τώρα.

Αυτή, με σκέφτεται ποτέ;
Με σκέφτεται όταν στέκεται γυμνή μπροστά του; όχι, και βέβαια όχι.
Με σκέφτεται όταν διασκεδάζει; όχι.

τώρα όμως, που δε συμβαίνει τίποτα απ' αυτά, τώρα, τώρα που εγώ σε σκέφτομαι, αυτή και μόνο αυτή τη στιγμή, που σε λίγα λεπτά δε θα χει καμια σημασία. Τώρα, πες μου, αυτή και μόνο αυτή τη στιγμή, με σκέφτεσαι;

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Ο δικός μου Ήλιος




Ο δικός μου ήλιος είναι λίγο πιο λαμπερός και λίγο πιο κακός.
Λάμπει βλέπεις μόνο όταν του λες πως είναι όμορφος.
Τον υπόλοιπο καιρό αποκοιμιέται πληγωμένος κι αφήνει τη βροχή να πνίγει ευχές.
Κι όσο πληγώνει, τόσο τον μισούν. Κι όσο τον μισούν, τόσο πληγώνεται.
Κι αρχίζει πάλι απ' την αρχή κι ο κύκλος δε σταματά ποτέ.
Ύστερα κάποιος θα βρεθεί να του χαμογελάσει.
Κι ο Ήλιος παίρνει κουράγιο να χαμογελάσει κι αυτός. Ξεχνάει τα πάντα και λάμπει τόσο πολύ που νομίζεις ότι θα τυφλωθείς.
Παραδόξως, δε τυφλώνεσαι ποτέ.
Κι αυτός πάντα συγχωρεί.
Και πάντα ξαναθυμώνει και εκδικείται.

Τα σύννεφα όμως κουράστηκαν, τους κούρασε το παιχνίδι. Κι η βροχή ηρέμησε κι ο ήλιος ήταν ελεύθερος να κερδίσει το παιχνίδι. Χωρίς ανταγωνισμό. Χωρίς κοινό. Χωρίς εχθρούς ή φίλους. Χωρίς χαμόγελα.

Το παιχνίδι όμως τέλειωσε εκεί. Κι ο ήλιος θα λεγε κανείς ότι έλαμπε για πάντα, όμως έσβησε σε μια στιγμή και μόνος του καταδικάστηκε στο σκοτάδι. Κι είναι ακόμα εκεί, να περιμένει, κάτι που ίσως δεν του αξίζει καν.

Το χαμόγελό σου.