Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Ο δικός μου Ήλιος




Ο δικός μου ήλιος είναι λίγο πιο λαμπερός και λίγο πιο κακός.
Λάμπει βλέπεις μόνο όταν του λες πως είναι όμορφος.
Τον υπόλοιπο καιρό αποκοιμιέται πληγωμένος κι αφήνει τη βροχή να πνίγει ευχές.
Κι όσο πληγώνει, τόσο τον μισούν. Κι όσο τον μισούν, τόσο πληγώνεται.
Κι αρχίζει πάλι απ' την αρχή κι ο κύκλος δε σταματά ποτέ.
Ύστερα κάποιος θα βρεθεί να του χαμογελάσει.
Κι ο Ήλιος παίρνει κουράγιο να χαμογελάσει κι αυτός. Ξεχνάει τα πάντα και λάμπει τόσο πολύ που νομίζεις ότι θα τυφλωθείς.
Παραδόξως, δε τυφλώνεσαι ποτέ.
Κι αυτός πάντα συγχωρεί.
Και πάντα ξαναθυμώνει και εκδικείται.

Τα σύννεφα όμως κουράστηκαν, τους κούρασε το παιχνίδι. Κι η βροχή ηρέμησε κι ο ήλιος ήταν ελεύθερος να κερδίσει το παιχνίδι. Χωρίς ανταγωνισμό. Χωρίς κοινό. Χωρίς εχθρούς ή φίλους. Χωρίς χαμόγελα.

Το παιχνίδι όμως τέλειωσε εκεί. Κι ο ήλιος θα λεγε κανείς ότι έλαμπε για πάντα, όμως έσβησε σε μια στιγμή και μόνος του καταδικάστηκε στο σκοτάδι. Κι είναι ακόμα εκεί, να περιμένει, κάτι που ίσως δεν του αξίζει καν.

Το χαμόγελό σου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου