Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Μικρό φάντασμα


Δε φταίω εγώ, είναι βλέπεις αυτό το ενοχλητικό φάντασμα που με θυμάται κατά καιρούς και με κυνηγάει. εγώ το διώχνω, δε μ' αφορά. ό,τι έγινε, έγινε. αυτό του λέω κι ύστερα το διαολοστέλνω. ξανάρχεται. το βρίσκω στα λόγια και τις συζητήσεις γνωστών - που ιδέα δεν έχουν - , το ακούω σε τραγούδια, σε λέξεις κρυμμένες καλά και ορατές μόνο σ' όσους μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει. Αν κάποιος με ρωτήσει θα αλλάξω θέμα. Αν δε με ρωτήσει, θα επιδιώξω τη συζήτηση μόνη μου. Θυμάμαι, καταλαβαίνω, φοβάμαι, το παιχνίδι αρχίζει. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, θέλω κάτι να πω, λέω κάτι άλλο. Τα μπλέκω και τα μπουρδουκλώνω, ψάχνω την άκρη και την ακολουθώ, θέλω να μπούνε όλα σε μια σειρά, επιτέλους. Χωρίς να χαθεί τίποτα. Δεν έφταιγα, το φάντασμα ξανάρχεται, κάτι ρωτάει, δε θέλω να ακούσω. Φοβάμαι ότι ρωτάει γιατί. 'γιατί, γιατί με έδιωξες;' τρέμω, σκέφτομαι ότι δε θα μ' αφήσει ποτέ. 'εσύ γιατί ήρθες ακάλεστο;' του ουρλιάζω. 'Ήταν νωρίς, φύγε! Σε μισώ! Σε μισώ! Σε μισώ!' . Χάνομαι σε ένα κόσμο τόσο καθημερινό κι απλό που δε μπορεί να μ' αντέξει. Κοιτάζω γύρω, βρίσκω ένα παιχνίδι να περνάω την ώρα μου. διαλέγω κάποιον στη τύχη και τον κοιτάζω στα μάτια. Ύστερα σκέφτομαι "Δεν έχεις ιδέα, κοίτα πως με κοιτάζεις, λες και μοιάζουμε. Λες και μπορούμε να μοιάσουμε. Εγώ θυμάμαι ο,τι εσύ δε μπορείς καν να φανταστείς. μετά θα μου μιλήσεις, θα παραστήσω κάτι που δεν είμαι, θα γίνω όπως όλοι σας. Είναι ο μόνος τρόπος να σας σιχαθώ κι άλλο. Είναι ο μόνος τρόπος να με σιχαθώ κι άλλο."

Περνάνε μήνες και λέω ότι έφυγε. Βγαίνει απ' τη μνήμη μου, μοιάζει με φαντασία, με κακό παραμύθι που ίσως μου 'πανε όταν ήμουν μικρή. Είναι σα κακό σημάδι, ένα σύγχρονο άλικο γράμμα. Μισώ όσους το κουβαλάνε, μισώ όσους μισούν αυτούς που το κουβαλάνε. Πέφτω για ύπνο, το δωμάτιο γύρω μου απέραντο, δεν έχει τοίχους, δεν έχει πάτωμα, δε βρίσκομαι πουθενά, είμαι φυλακισμένη στη κατάρα αυτή και το φάντασμα έρχεται πάλι. Ρωτάει ξανά γιατί, βάζω το πρόσωπό μου κάτω απ΄το μαξιλάρι. "Συγνώμη" του λέω, "Συγνώμη. Μη με βασανίζεις άλλο. Φύγε. Άσε με να ζήσω.Φύγε, σε παρακαλώ." Δε ξέρω αν μ' ακούει. Ανοίγω το φως και είναι όλα στη θέση τους. κοιτάω το ρολόι. 4:33 . Το μικρό φάντασμα έφυγε. Μ' αφήνει ήσυχη, νιώθει πάλι ότι ενοχλεί. Δεν το λυπάμαι. Θα ξεχάσω και θα αποκτήσουν όλα απ' την αρχή σιγά σιγά νόημα. Θα τη βρω αυτή την άκρη και θα τη πλέξω απ' την αρχή μια ιστορία χαρούμενη που θα μιλάει για ανθρώπους ευτυχισμένους, για αγάπη, για τρυφερά μυστικά. Και θα κοιμάμαι ήσυχη.

Μέχρι το μικρό φάντασμα να ξανάρθει.

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Εφηβεία...


θέλω να μπερδεύομαι. θέλω να τα μπλέκω. θέλω να σε μισώ κάθε μέρα και περισσότερο, θέλω να είμαι ευτυχισμένη στο δικό μου μικρόκοσμο. θέλω να ερωτεύομαι. να χάνω τα λόγια μου, να χάνω τα όρια, να μη με νοιάζει. να τρέχω μέσα στη βροχή και να αδιαφορώ αν θα βραχώ, αν θα γελάσουν, αν θα κοιτάξουν παράξενα.

Θέλω να συνεχίσω να κάνω σαν παιδί που ντρέπεται και συνάμα νιώθει περήφανο για όλες του τις σκανταλιές. θέλω να ζω στο δικό σου κόσμο. μαζί σου. να σου θυμίζω κάθε μέρα από την αρχή πως είμαστε ακόμα παιδιά. θέλω να γελάω και να νιώθω ευτυχισμένη. κι ύστερα να κλαίω, χωρίς λόγο κανένα. μετά να ξεχνιέμαι και πάλι, και να ξαναγελάω. να θυμώνω, να οργίζομαι, κάθε μέρα να δίνω όρκους φιλίας, μίσους, αγάπης. καθε φορά όλο και πιο σίγουρη πως είναι δυνατό να κρατήσουν για πάντα. Μ' αρέσει ακόμα και το αποτραβηγμένο, απορημένο βλέμμα σου, όταν σου μιλάω για όλα αυτά. θέλω να με ρωτάς αυτό που ρωτάς πάντα. "γιατί κάνεις σα παιδί;" . ποτέ δε θα κουράζομαι, πάντα θα σου απαντάω με τον ίδιο τρόπο και θα σ' αγαπάω όλο και περισσότερο. "μα, γιατί ΕΙΜΑΙ παιδί. Όπως κι εσύ." Μη διστάζεις να το ζήσεις. Είναι η καλύτερη τρέλα του ανθρώπου. Η πιο ζωντανή. Έλα να ζήσουμε τώρα, το πιο απίθανο, το πιο αλλόκοτο,το πιο άσχημο, το πιο όμορφο. Την εφηβεία.

Ένα δωμάτιο με ό,τι μίσησες...

Mαύρη πίσσα καυτή και μάλλον ατελείωτα τα όνειρα που δεν ζουνε. είναι ακόμα σκοτάδι σε εκείνον τον τόπο και δεν θα ξημερώσει ούτε απόψε. και ο χρόνος κυλάει. Τα βήματα δεν πλησιάζουν εκεί. τα λόγια το φοβούνται. μόνο η σκέψη μπορεί να είναι αρκετά τολμηρή ώστα να το νιώθει συνέχεια. βήματα ξανά. ένας χρόνος δεν είναι αρκετός για να ξανακοιτάξεις τον ουρανό. Και που είναι ο ουρανός?

Photobucket

Τρέχεις ακόμα πιο μακριά από εκεί που είχες υποσχεθεί να ταξιδέψεις. ο προορισμός πια δε σε νοιαζει. δεν έχει νόημα η κάθε γραμμή.η μόνη αλήθεια βρίσκεται στο μυαλό. δωμάτιο σκοτεινό μα δεν πλησιάζεις. θα σου φανεί διαφορετικό αν ξαναζήσεις το τελος. κάθε φορά το ίδιο. μόνο ο χρόνος ξέρει το μυστικό. τέσσερεις τοίχοι. ένα δωμάτιο γεματο από αυτά που μίσησες. σου στέρησε ακόμα και αυτά που μπορούσες ακόμα να αγαπήσεις γιατί εσύ το επέλεξες. δεν μπορείς να κάνεις πίσω. να αντιστέκεσαι στο δεδομένο και να τολμάς το αγίνωτο. μα το αγίνωτο σε πονάει. Ψάχνεις το πιο δυσκολο. Αναζητας. όλα χορεύουν ασταμάτητα μέσα στο μυαλό και την ψυχή σου. Και σε ενοχλεί τόσο. δεν ήταν άδικο. Αλλα σ’ ενοχλεί. ήξερες ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Το ‘ξερες...δεν το ήξερες.΄τωρα το μαθαίνεις. Σου αρκεί. σου φτάνει. Μα συνεχίζεις να ψάχνεις μηπως και κάτι χαθεί πριν το γνωρίσεις. Μη σκέφτεσαι τόσο.

Photobucket

Εχθρός του εαυτού σου. ποτέ δεν θα είναι τα πράγματα όπως παλιά. μαύρη πίσσα καυτή και μάλλον ατελείωτα τα όνειρα που δεν ζουνε. είναι ακόμα σκοτάδι σε εκείνο το τόπο που σε περιμένει για να ξημερώσει. μπορείς να πας? Μπορείς να χαμογελάσεις και να φέρεις τον ήλιο; μπορείς να ντυθείς ωραία και να βγεις να χορεψεις;

Η μόνη αλήθεια βρίσκεται στη καρδιά. Ξέρω, είδα. Δε με πειράζει πια. Σχεδόν έχω φτάσει. Μπορώ να πάω παντού, μονάχα επειδή το θέλω. Μη φοβάσαι, κοίτα με. Χαμογελάω.

Καλώς σε βρήκα...

Ιδέα δεν έχω γιατί ξεκινάω να γράφω σε blog. Ίσως άλλο ένα απ΄τα δεκάδες πράγματα που θα αφήσω βαριεστημένη στη μέση. Ίσως όχι. Γιατί είναι ο μόνος τρόπος να πω τα πάντα. Μα θα τα πω; Χα... Κι αν τα πω, τι; δε ξέρω τι κάνω εδώ, δε ξέρω για ποιον γράφω. Ελπίζω ότι όλο και κάποιος θα πει στο κόπο να τα διαβάσει. Ίσως εσύ. Εσυ, ο οποιοσδήποτε. Ευχαριστώ. Και φυσικά, καλώς σε βρήκα.