Μικρό φάντασμα

Δε φταίω εγώ, είναι βλέπεις αυτό το ενοχλητικό φάντασμα που με θυμάται κατά καιρούς και με κυνηγάει. εγώ το διώχνω, δε μ' αφορά. ό,τι έγινε, έγινε. αυτό του λέω κι ύστερα το διαολοστέλνω. ξανάρχεται. το βρίσκω στα λόγια και τις συζητήσεις γνωστών - που ιδέα δεν έχουν - , το ακούω σε τραγούδια, σε λέξεις κρυμμένες καλά και ορατές μόνο σ' όσους μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει. Αν κάποιος με ρωτήσει θα αλλάξω θέμα. Αν δε με ρωτήσει, θα επιδιώξω τη συζήτηση μόνη μου. Θυμάμαι, καταλαβαίνω, φοβάμαι, το παιχνίδι αρχίζει. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, θέλω κάτι να πω, λέω κάτι άλλο. Τα μπλέκω και τα μπουρδουκλώνω, ψάχνω την άκρη και την ακολουθώ, θέλω να μπούνε όλα σε μια σειρά, επιτέλους. Χωρίς να χαθεί τίποτα. Δεν έφταιγα, το φάντασμα ξανάρχεται, κάτι ρωτάει, δε θέλω να ακούσω. Φοβάμαι ότι ρωτάει γιατί. 'γιατί, γιατί με έδιωξες;' τρέμω, σκέφτομαι ότι δε θα μ' αφήσει ποτέ. 'εσύ γιατί ήρθες ακάλεστο;' του ουρλιάζω. 'Ήταν νωρίς, φύγε! Σε μισώ! Σε μισώ! Σε μισώ!' . Χάνομαι σε ένα κόσμο τόσο καθημερινό κι απλό που δε μπορεί να μ' αντέξει. Κοιτάζω γύρω, βρίσκω ένα παιχνίδι να περνάω την ώρα μου. διαλέγω κάποιον στη τύχη και τον κοιτάζω στα μάτια. Ύστερα σκέφτομαι "Δεν έχεις ιδέα, κοίτα πως με κοιτάζεις, λες και μοιάζουμε. Λες και μπορούμε να μοιάσουμε. Εγώ θυμάμαι ο,τι εσύ δε μπορείς καν να φανταστείς. μετά θα μου μιλήσεις, θα παραστήσω κάτι που δεν είμαι, θα γίνω όπως όλοι σας. Είναι ο μόνος τρόπος να σας σιχαθώ κι άλλο. Είναι ο μόνος τρόπος να με σιχαθώ κι άλλο."

Περνάνε μήνες και λέω ότι έφυγε. Βγαίνει απ' τη μνήμη μου, μοιάζει με φαντασία, με κακό παραμύθι που ίσως μου 'πανε όταν ήμουν μικρή. Είναι σα κακό σημάδι, ένα σύγχρονο άλικο γράμμα. Μισώ όσους το κουβαλάνε, μισώ όσους μισούν αυτούς που το κουβαλάνε. Πέφτω για ύπνο, το δωμάτιο γύρω μου απέραντο, δεν έχει τοίχους, δεν έχει πάτωμα, δε βρίσκομαι πουθενά, είμαι φυλακισμένη στη κατάρα αυτή και το φάντασμα έρχεται πάλι. Ρωτάει ξανά γιατί, βάζω το πρόσωπό μου κάτω απ΄το μαξιλάρι. "Συγνώμη" του λέω, "Συγνώμη. Μη με βασανίζεις άλλο. Φύγε. Άσε με να ζήσω.Φύγε, σε παρακαλώ." Δε ξέρω αν μ' ακούει. Ανοίγω το φως και είναι όλα στη θέση τους. κοιτάω το ρολόι. 4:33 . Το μικρό φάντασμα έφυγε. Μ' αφήνει ήσυχη, νιώθει πάλι ότι ενοχλεί. Δεν το λυπάμαι. Θα ξεχάσω και θα αποκτήσουν όλα απ' την αρχή σιγά σιγά νόημα. Θα τη βρω αυτή την άκρη και θα τη πλέξω απ' την αρχή μια ιστορία χαρούμενη που θα μιλάει για ανθρώπους ευτυχισμένους, για αγάπη, για τρυφερά μυστικά. Και θα κοιμάμαι ήσυχη.

Μέχρι το μικρό φάντασμα να ξανάρθει.