Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Τώρα αυτό πώς να στο πω...


Υπήρχε μια εποχή που έγραφα γιατί αγαπούσα.
Γιατί φοβόμουν.
Γιατί ήθελα.
Γιατί δε γινόταν αλλιώς.

Γιατί το μολύβι στα χέρια μου ήταν ανάγκη και ο έρωτας στην ψυχή μου λαχταρούσε να βρει μια διέξοδο.

Υπήρχε μια εποχή που ήξερα αν αγαπώ, ή αν πρόκειται για ενθουσιασμό, ή για φιλία.

Υπήρχε μια εποχή που πίστευα πως δεν θα ξαναβρεθεί άτομο που να θέλω τόσο απεγνωσμένα να φιλήσω.

Και να μην μπορώ.

Έχω ένα τετράδιο, πια. Μόνο ένα. Και δε θα πίστευες ποτέ πως είναι και το δικό σου όνομα σ' αυτό το τετράδιο.

Δε θα πίστευες ποτέ ότι σε σκέφτομαι έτσι κι αλλιώς.

Φοβάμαι πως θα σε πληγώσω. Φοβάμαι πως θα κάνω τη λάθος κίνηση. Φοβάμαι πως ό,τι κι αν κάνω δε θα είναι αρκετό, και φοβάμαι πως έστω και για μια στιγμή σ' ερωτεύτηκα.

Θέλω να σε φιλήσω.

Θέλω να είσαι ευτυχισμένη.

Το σκέφτομαι και γελάω, γιατί πλέον δεν καταλαβαίνω ούτε τον εαυτό μου.

Κλείνω τα μάτια μου και χάνομαι σε σκέψεις που ποτέ δε θα βρουν την άκρη. Θέλω να σ΄αγκαλιάσω, μικρή μου. Θέλω τόσο πολύ να σ' αγκαλιάσω.

Φιλικά; Ερωτικά;

........Δεν έχω ιδέα.