Η πόρτα είναι κλειστή, τα παράθυρα είναι κλειστά, το δωμάτιο είναι μικρό, και νιώθω μόνο τη σιωπή.
Όπως τότε.
Τρομάζω. Ντρέπομαι. Φοβάμαι. Διστάζω. Μισώ. Σ’ αγγίζω. Σ’ αγαπώ. Δακρύζω.
Όπως τότε.
Θα παραστήσω ότι όλα είναι καλά και ότι ΔΕΝ με πειράζει. Θα κρύψω την οργή για τον εαυτό μου και τις θυσίες για σένα.
Θα αφήσω να παλέψει μέσα μου η αγάπη και η απελπισία σαν να είμαι μικρό παιδί.
Όπως τότε.
Θα κλείσω τα μάτια να σε ονειρευτώ. Θα παίξω τον ίδιο εφιάλτη στο μυαλό μου ξανά και ξανά.
Σε κοίταξα στα μάτια και για πρώτη φορά δεν άντεξα το βλέμμα σου. Αυτό που τόσο καιρό επιδίωκα να δω.
Μ’ ένα κυνικό «γεια» έφυγα τρέχοντας, ξέροντας πως σ’ αφήνω εκεί, ξέροντας πως ΠΑΛΙ δεν κατάλαβες τι είναι η αγάπη.
Σάββατο.
Απόγευμα.
Δυο χρόνια πριν.
Σε μισώ.
Αν μάθαινες ποτέ γι' αυτή την ανάρτηση... θα θύμωνες... Μη με κατηγορείς που γυρίζω πίσω... Είναι για ν' αγαπώ περισσότερο το τώρα... Στο υπόσχομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν εχει σημασια αν γυρνας πισω.... Εγω δν καταλαβαινω αυτο που λενε μη γυρνας πισω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓυρνας αν εκει υπαρχει κτ που σε κανει να γελας ;))
Προς Α λ ς
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως όχι απαραίτητα...
Κάποιες αναμνήσεις θέλουμε να τις κρατάμε δεμένες μέσα μας, όσο κι αν μας πονάνε...
Καλημέρα
Πάντα φεύγουμε και πάντα γυρνάμε μέχρι να έρθει η στιγμη που θα βάλουμε οριστική τελεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘελει χρόνο όμως μα θα έρθει θα το δεις!
Συμφωνώ απόλυτα με την αγαπημένη μου Σταλαγματιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρασα να πω μια καλημέρα έτσι απλά!
Καλημέρα και σε σένα roundel..!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος σταλαγματιά:
Εχεις τόσο δίκιο...
Αναρωτιέμαι αν εκείνο το μικρό παράθυρο που μένει για να κοιτάμε στο παρελθόν, το αφήνουμε επίτηδες ανοιχτό...
Καλή σου μέρα :)
Επίτηδες, λόγω αδυναμίας χαρακτήρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα!
Σαν να το έγραψα εγώ αισθάνομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος Vany:
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως είπε και ο γλυκός annanas στην προηγούμενη ανάρτηση μου, κάθε άνοιξη έχει την ιστορία της.
Χαίρομαι που ένα κομμάτι της δικής μου ιστορίας άγγιξε τη δική σου.
Καλησπέρα :)
Πίσω από το τωρινό μίσος, βρίσκεται μια μεγάλη αγάπη. Μια αγάπη που όσο και να λέει κάποιος πως μισά πάντα θα θυμάται και θα αγαπά και θα ελπίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως να ελπίζει άδικα μα αυτός θα έχει τις δικές του θύμισες, τα δικά του βαθιά αισθήματα. Αυτά, που θα τον οδηγούν στιγμές στιγμές, στο κλάμα. Και το κλάμα θα είναι για αυτόν ανακούφιση. Μα, θα συνεχίζει να ζει, με τα δικά του τα κρυφά αισθήματα που δεν λένε να φύγουν γιατί αγάπησε σφοδρά.
Μπορεί να φταίει που με πέτυχες στην πιο ακατάλληλη συναισθηματικά στιγμή... αλλά θα θυμάμαι για καιρό το comment σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ :)