Αυτά τα χρώματα που σε τυλίγουν στην οργή τους δε σε ξέρουν.
Όλοι αυτοί που σου μιλούν, και λένε, λένε, λένε...
Δε θυμάσαι τα πρόσωπά τους.
Κι εσύ δεν έμαθες ακόμα ποια είναι τα ΔΙΚΑ ΣΟΥ πρόσωπα.
Βγαίνεις μια βόλτα.
Γελάς με κάποιους, θυμώνεις μ' άλλους.
Είσαι καταδικασμένος να καταλαβαίνεις το κόσμο μέσα απ' το ίδιο ζευγάρι μάτια, για ολόκληρη τη ζωή σου.
Είσαι εδώ κι όμως ένα κομμάτι σου ταξιδεύει σε ακαταλαβίστικα τραγούδια.
Θες να κάνεις όλα αυτά που απεχθάνεσαι, θες να αγαπήσεις όσους μισείς.
Πως θα 'ταν αν κοιμόσουν ένα βράδυ σε μια βελούδινη στέγη;
Βλέποντας το φεγγάρι, με μια καχεκτική γάτα δίπλα σου;
Πως θα 'ταν αν τ' αστέρια ήταν μπισκότα και μπορούσες να τα φας;
Τι θα 'λεγες στους πεθαμένους αν μπορούσαν να σ' ακούσουν;
Απορίες που 'χαμε όταν ήμασταν παιδιά...
Μετά μάθαμε.
Ξέρεις κάτι; Εύχομαι για μια μέρα να ξεχνούσα ό,τι έχω μάθει και να αναρωτιόμουν ακόμα.
Μπορεί εσύ να μη θες, να το ΄χεις ξεπεράσει πια...
Εγώ λέω να μείνω εδώ...
Να αναρωτιέμαι...
Να ερωτεύομαι...
Φιλιά.
omorfo..
ΑπάντησηΔιαγραφήkalo sou vradaki,
filia
Ευχαριστώ Αργύρη μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά και σε σένα :)
Τι ωραία να θες και να θες και να θες...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι να ονειρεύεσαι...
και ναι..να μείνεις εδώ και να ερωτεύεσαι!!
Καλή σου μέρα!!
Εύχομαι και σε σένα το ίδιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε στιγμή σου να είναι ένα ασύγκριτο "θέλω".
Να το αρπάζεις, και πριν προλάβει ν' ανασάνει, να το πραγματοποιείς.
Καλή σου μέρα :)
Πίστευα πως όταν μάθω θα μπορώ διακρίνω όλα αυτά που απεχθάνομαι να βρω γαλήνη, ψυχής όχι σώματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά έμαθα και σκότωσα κάθε δυνατότητα ύπαρξης ονείρου παιδικού αθώου μέσα μου.
Το φως ακόμη το βλέπω μα τώρα ξέρω πως δεν υπάρχει.
Εγώ λέω να φύγω από εδώ να πάω εκεί… εκεί που μπορεί να ξαναγεννηθεί το παιδί μέσα μου.
Αρνούμαι να πιστέψω πως δεν υπάρχει το εκεί.
Ανάθεμα σε γνώση σκότωσες τα όνειρα μου, την ελπίδα μου όμως ποτέ, γιατί βλέπεις αυτή δεν ανήκει στη ζωή αλλά στο θάνατο αν ήταν στο χέρι σου θα την είχες σκοτώσει και αυτή.
Ημ/νία
Ζεις, ελπίζεις, προχωράς, πεθαίνεις.
Υ.Γ. Πάρα πολύ όμορφη η σκέψη σου. Σκέψη πέρα από την άκρη του μυαλού.
Η σκέψη μου στο παιδί μέσα μας, τα πρόσωπα μας, ακόμη και αν όλα αλλάζουν αυτά είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν ποιοι είμαστε και που πάμε, ανεξάρτητα με το πόσο σερνόμαστε η πετάμε.
Καλά κάνεις και θέλεις και ζητάς και απαιτείς. Όσα περισσότερα ζητάς,τόσα περισσότερα θα λάβεις. Δυστυχώς στις μέρες μας,κανείς δε δίνει τίποτα μόνος του
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος Παράθυρο Ψυχής
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για το όμορφο σχόλιό σου...
Κόλλησα στη φράση σου "το φως ακόμη το βλέπω μα τώρα ξέρω ότι δεν υπάρχει".
Αναρωτιέμαι αν όντως δεν υπάρχει...
Για ποιο λόγο ζούμε τότε;
Τι περιμένουμε αν η αλήθεια είναι τόσο μουντή;
Φοβάμαι πως πιστέψαμε στην ανυπαρξία της αληθινής ομορφιάς γιατί απλά η πλειοψηφία έπαψε να τη βλέπει...
Κι αναρωτιέμαι πόσες φωνές θα χρειαστούν για να τη ξαναφέρουν πίσω...
Πόσος χρόνος, πόσες ζωές.
Καλησπέρα :)
Vany...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάψαμε να δίνουμε χωρίς να περιμένουμε.
Ακόμα και τη προσφορά τη κάνουμε για το συμφέρον...
Θλιβερό...