Καλό Καλοκαίρι..!!!

Η αληθινή μαγεία είναι τα μάτια σου όταν χαμογελάνε.

Ο μόνος πόλεμος που ξέρω είναι ανάμεσα στα ναι και τα όχι της αγκαλιάς σου.

Η μόνη αλήθεια είναι το ψέμα που με κάνει να δακρύζω.

Η αληθινή φιλία, αυτή που σβήνει ξαφνικά σαν μια καρδιά ζωγραφισμένη στην άμμο δίπλα στο κύμα.

Η μοναδική αγάπη, το πιο μισητό αντίο.

Η ευτυχία μια στιγμή φευγαλαία, σαν ένα παιδί που χάθηκε στο κόσμο των μεγάλων.

Το μεγαλύτερο ταξίδι, η γνώση που όλοι αναζητούν, βήματα ισσοροπίας σε ένα σκοινί. Παιχνίδι παιδικό, στη μέση του καλοκαιριού.

Κι εγώ, είμαι μια στάλα απ’ όλα αυτά, αρκετά να με γεμίσουν και λίγα για να δω καθαρά. Μα η αληθινή μαγεία

είναι λίγο απ’ όλα. Ξόρκι με μπόλικη ευτυχία και μια στάλα χαμόγελο. Χαμόγελο ενός παιδιού, που για φέτος τρωέι το πρώτο του καλοκαιρινό παγωτό.

Καλό Καλοκαίρι..!! :)

Αναρωτιέμαι....

Αναρωτιέμαι...

Είναι άραγε η αγάπη ανεξήγητη, ή ο τρόπος που αγαπούν οι άνθρωποι;

Καταντάνε γραφικοί οι μεγάλοι που λένε ότι θα έδιναν τα πάντα για να ξαναγίνουν μαθητές.


Οκ, δε λέω, σε όλους μας θα λείψουν κάποτε οι αγαπημένοι καθηγητές, οι φίλοι, ακόμα κι οι εχθροί, (όσο να το κάνεις, έχουν κι αυτοί τη γλύκα τους, να χεις με κάτι να ασχολείσαι και να γκρινιάζεις ρε παιδάκι μου), αλλά ως έφηβη και έχοντας πλήρη γνώση αυτού που λέω, η εφηβεία είναι μια περίοδος εντελώς παρανοϊκή και δύσκολη.

Όλα τα μικρά προβλήματα σου φαίνονται τεράστια, όλα τα τεράστια αξεπέραστα. Δεν ξέρεις που πας, δεν ξέρεις τι κάνεις, δεν ξέρεις τι διάολο είσαι και αν θα γίνεις ποτέ σου τίποτα της προκοπής. Στη καλύτερη περίπτωση δε σε νοιάζει καν και τα φορτώνεις στο κόκκορα μέρχι να περάσουν κάνα δυο χρόνια και να αρχίσεις να βαράς το κεφάλι σου στο τοίχο. Αν και κάπως αργοπορημένα.

Αυτή βέβαια είναι η δικιά μου πλευρά, γιατί ξέρω εφηβείες και εφηβείες. Εφηβείες ώριμες, που ούτε καταλαβαίνεις πως τις πέρασες ούτε και πως έφυγαν, γιατί τίποτα δε σε επηρέασε ασχημα. Εφηβείες ανώριμες, που ξαναγυρίζεις στο μυαλό του νηπιαγωγείου προσθέτοντας παραπάνω εξυπνακίστικο στυλ και βλέμμα μαστουρωμένης ομοφυλόφιλης κατσίκας, και εφηβείες χαμένες. Που σε στιγμάτισαν και σε μπέρδεψαν με χίλια δυο πράγματα που γίνανε κουβάρι και τύλιξαν τη ψυχή σου.

Απόψε αναρωτιέμαι για τη δική σου εφηβεία. Όχι γιατί θα σου έδινα ποτέ άλλοθι, αλλά γιατί κάποτε άκουσα πως κι εσύ πονάς. Μου το είπε εκείνος. Μου είπε πως είχες ζωή δύσκολη. Αναρωτιέμαι τι σκεφτόσουν όταν του παρέδωσες τα κλειδιά σου. Τι έκανες όταν γύρισες σπίτι σου για να βρεις το δωμάτιό σου ρημαγμένο. Αναρωτιέμαι ακόμη κι αν η οργή σου είχε αιτία, μα λάθος παραλήπτη. Αναρωτιέμαι αν ποτέ μετανιώνεις. Αν μετανιώνετε παρέα. Ή αν αναπολείτε παρέα, και γελάτε. Ξέρω πως κάποτε με θέλησες. Δεν είχε σημασία τότε, και ούτε θα έχει και ποτέ. Οι αλήθειες σου θα χαθούν στο χρόνο, όπως και τα δικά μου ερωτηματικά.

Εμείς; 

Ποπ Κορν ή Nachos?

Όλη μου τη ζωή έτρωγα ποπ κορν.

Θρίλερ, ποπ κορν.

Κοινωνική, ποπ κορν.

Κωμωδία, ποπ κορν.

Τα nachos ούτε τα δοκίμασα ποτέ ούτε και είχα σκοπό.

Κάτι μου ‘κανε η μυρωδιά τους, κι έλεγα πως βρωμάνε.

Όταν γνώρισα εσένα, μ’ έπεισες να δοκιμάσω.

Και μαζί μ’ εσένα ερωτεύτηκα κι αυτά. Ξαφνικά, τα ποπ κορν έφυγαν απ’ τη ζωή μου και τα nachos γίνανε οι πιστοί μου σύντροφοι.

Έρωτας τα nachos, έρωτας.

Στην αρχή ήταν περίεργα, δεν είπα όμως τίποτα για να μη σου χαλάσω χατίρι.

Και σιγά σιγά έγιναν αγαπημένη συνήθεια κι αναρωτιόμουν πώς στο καλό την έβγαζα τόσο καιρό μ’ εκείνα τα ξερά ποπ κορν.

Δύο χρόνια, μωρό μου.

Δύο χρόνια θεωρούσα τα nachos κλάσεις ανώτερα απ’ τα ποπ κορν.

Τώρα που έφυγες μπορώ να πω και πάλι με σιγουριά ότι βρωμάνε.