Καταντάνε γραφικοί οι μεγάλοι που λένε ότι θα έδιναν τα πάντα για να ξαναγίνουν μαθητές.
Οκ, δε λέω, σε όλους μας θα λείψουν κάποτε οι αγαπημένοι καθηγητές, οι φίλοι, ακόμα κι οι εχθροί, (όσο να το κάνεις, έχουν κι αυτοί τη γλύκα τους, να χεις με κάτι να ασχολείσαι και να γκρινιάζεις ρε παιδάκι μου), αλλά ως έφηβη και έχοντας πλήρη γνώση αυτού που λέω, η εφηβεία είναι μια περίοδος εντελώς παρανοϊκή και δύσκολη.
Όλα τα μικρά προβλήματα σου φαίνονται τεράστια, όλα τα τεράστια αξεπέραστα. Δεν ξέρεις που πας, δεν ξέρεις τι κάνεις, δεν ξέρεις τι διάολο είσαι και αν θα γίνεις ποτέ σου τίποτα της προκοπής. Στη καλύτερη περίπτωση δε σε νοιάζει καν και τα φορτώνεις στο κόκκορα μέρχι να περάσουν κάνα δυο χρόνια και να αρχίσεις να βαράς το κεφάλι σου στο τοίχο. Αν και κάπως αργοπορημένα.
Αυτή βέβαια είναι η δικιά μου πλευρά, γιατί ξέρω εφηβείες και εφηβείες. Εφηβείες ώριμες, που ούτε καταλαβαίνεις πως τις πέρασες ούτε και πως έφυγαν, γιατί τίποτα δε σε επηρέασε ασχημα. Εφηβείες ανώριμες, που ξαναγυρίζεις στο μυαλό του νηπιαγωγείου προσθέτοντας παραπάνω εξυπνακίστικο στυλ και βλέμμα μαστουρωμένης ομοφυλόφιλης κατσίκας, και εφηβείες χαμένες. Που σε στιγμάτισαν και σε μπέρδεψαν με χίλια δυο πράγματα που γίνανε κουβάρι και τύλιξαν τη ψυχή σου.
Απόψε αναρωτιέμαι για τη δική σου εφηβεία. Όχι γιατί θα σου έδινα ποτέ άλλοθι, αλλά γιατί κάποτε άκουσα πως κι εσύ πονάς. Μου το είπε εκείνος. Μου είπε πως είχες ζωή δύσκολη. Αναρωτιέμαι τι σκεφτόσουν όταν του παρέδωσες τα κλειδιά σου. Τι έκανες όταν γύρισες σπίτι σου για να βρεις το δωμάτιό σου ρημαγμένο. Αναρωτιέμαι ακόμη κι αν η οργή σου είχε αιτία, μα λάθος παραλήπτη. Αναρωτιέμαι αν ποτέ μετανιώνεις. Αν μετανιώνετε παρέα. Ή αν αναπολείτε παρέα, και γελάτε. Ξέρω πως κάποτε με θέλησες. Δεν είχε σημασία τότε, και ούτε θα έχει και ποτέ. Οι αλήθειες σου θα χαθούν στο χρόνο, όπως και τα δικά μου ερωτηματικά.
Εμείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου