Χμμμμμ... Εγώ θα έλεγα ότι ο τρόπος που αγαπούν οι άνθρωποι είναι μοναδικός, κάθε άνθρωπος αγαπά με μοναδικό τρόπο, που τον διαφέρει απ'τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ίσως γι'αυτό μοιάζει ανεξήγητη η αγάπη. Με την διαφορά ότι φαίνεται ανεξήγητη σε εμάς που ξέρουμε να αγαπάμε με διαφορετικό τρόπο απ'ότι ο αλλος... Κάπως έτσι δεν είναι?
δεν εξηγείται λογικά ο έρωτας. δεν μπορείς να βρεις τα συν τα πλην, να τα ζυγίσεις να τα δικαιολογήσεις. όλα είναι μοναδικά, ανεξήγητα, ανεπανάληπτα, θανατηφόρα
η αγάπη δεν "είναι" υπάρχει μόνο μαζι με τουλάχιστον ένα άνθρωπο κι αφου καθένας μας είναι διαφορετικος, έτσι κι εκείνη... αλλοιώτικη είναι για τον καθένα μας. κι όχι μόνο αυτο αλλοιώτικη είναι και για κάθε έναν που τη νιώθουμε... τι να εξηγήσεις λοιπον; ίσως ένα μόνο πως σε κάνει να νιώθεις... κι αυτο όχι σαν εξήγηση αλλα σαν εμπειρία
Η αγάπη είναι της ψυχής και όχι του σώματος η της λογικής και είναι μία και μόνο μία για όλους γιατί είναι της ψυχής.
Ο έρωτας για παράδειγμα που ανήκει καθαρά στο σώμα και στη λογική, ο καθένας ότι αισθάνεται, για όποιον το αισθάνεται και όπως το αισθάνεται και τον εκφράζεις και πάλι υποκειμενικά.
Η αγάπη όμως δεν εκφράζεται υποκειμενικά αλλά σταθερά με τον ίδιο τρόπο που εμπεριέχει κόπο, αν δεν κάνεις κόπο δεν μπορείς ν' αγαπήσεις. Λόγια πολλά αλλά χωρίς κόπο, που η αγάπη, ενώ ο έρωτας για παράδειγμα δεν θέλει κόπο, μόνος νιώθω και χορεύω, κουράστηκα σταματάω, βαρέθηκα αυτό το φόντο, πάω αλλού, δεν υπάρχει κόπος.
Αγαπώ το άνθρωπο, τον άντρα μου, το παιδί μου, με τον ίδιο τρόπο... για όλους κάνω κόπο. Τώρα αν περνώντας η αγάπη μέσα από την λογική ποτίζεται και με τον έρωτα ας πούμε και παρουσιάζεται με χίλια πρόσωπα αυτό δεν την κάνει διαφορετική... την έκφραση της αλλάζει ο έρωτας και όσο ποιό ερωτευμένος, τόσο περισσότερο κόπο και καθώς λιγοστεύει ο έρωτας λιγοστεύει και ο κόπος και αν στο τέλος δεν μείνει και τίποτα είναι γιατί από την αρχή δεν υπήρχε τίποτα, απλά ο έρωτας έκανε κόπο και εσύ νόμιζες ότι η αγάπη κάνει κόπο και επειδή ο έρωτας ποτέ δεν μετουσιώθηκε σε αγάπη μέσα στην ψυχή όταν έφυγε τα πήρε όλα μαζί του.
Ο κόπος της αγάπης ξεκινάει εκεί που σταματάει ο κόπος του έρωτα...
Βγάλε τελείως τον έρωτα και την γνώση του τι είναι ο άλλος π.χ. είναι παιδί μου, ανιψιός μου, μάνα μου..... και κοίτα την αγάπη και πες μου που αλλάζει... αν αγαπάς αυτά τα τρία πρόσωπα θα κάνεις και για τα τρία τον ίδιο κόπο, ποιός θα σου πει να κάνεις σε κάποιο παραπάνω δεν γνωρίζεις.
Και ένα τελευταίο, μια μάνα γεννάει ένα παιδί από λάθος τα παιδιά μπερδεύονται και της λένε δεν ξέρουμε ποιό είναι δικό σας η παίρνεται και τα δύο η κανένα. Η μάνα παίρνει και τα δυο σπίτι. Για ένα μήνα ο ίδιος κόπος και για τα δύο. Σε δέκα χρόνια το ίδιο. Κοίτα τώρα, πας μετά τον μήνα και της λες αυτό είναι το παιδί σας... όλα καλά σ' ευχαριστεί σου δίνει το άλλο και όλα καλά. Πας μετά δέκα χρόνια και της το λες... δεν νομίζω να στο δώσει και αν το δώσει θα το δώσει με πόνο ψυχής. Η αγάπη αλλάζει παραπάνω…. όχι η γνώση άλλαξε συμπεριφορές η αγάπη μια ήταν από πάντα.
Δεν ξέρω αν μπορώ να συγκρίνω την αγάπη προς το παιδί με την αγάπη προς τον εραστή. Με τον έρωτα που σε απογειώνει. Αγάπη και τα δύο αλλά διαφορετική. Ομως και οι δύο μεταλάσσονται, εξελίσσονται. Ολοζώντανες.
οι ανθρωποι δεν ξερουν πολλα...ακομα και καποια που τα ηξεραν τους εγινε τοσο πολυ συνηθεια που ξεχασαν τα απλα...η αγαπη ειναι απλη (αλλα οχι μικρη)...εμεις δεν βλεπουμε δεν νιωθουμε δεν κανουμε απλα πραγματα...γιατι ολα νομιζουμε οτι ειναι δυσκολα και περιπλοκα...δεν αφηνομαστε στην αγαπη
Οτιδήποτε έχει σχέση με συναίσθημα,δεν εξηγείται απόλυτα. Αφού όλα είναι ρευστά και αλλάζουν στη διάρκεια της ζωής. Πολύ περισσότερο σε κάθε σχέση διαφορετική ,αφού πρόκειται για άλλο άνθρωπο. Εδώ ζευγάρια χρόνων χωρίζουν και ξαναβρίσκονται μετά από χρόνια και η αγάπη τους είναι πάλι αλλιώτικη
σίγουρα ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να αγαπάει, αλλά αυτό δεν είναι πάντα απόλυτο... Υπάρχουν άνθρωποι που φέρονται με το χειρότερο τρόπο στους συντρόφους τους, (πχ άντρες ξυλοκοπούν τις γυναίκες τους ή τις απατούν) και παρόλα αυτά πιστεύουν ακράδαντα ότι τις αγαπούν.
Η αγάπη είναι σίγουρα μια ελεύθερη έκφραση συναισθημάτων, αλλά όχι με άπειρες δυνατότητες.
Εννοώ, που σταματάει η αγάπη και που αρχίζει το κόλλημα, η αρρώστια, η συνήθεια, η βόλεψη;
Στην αρχή είναι πάντα έρωτας. Μετά το δέσιμο, μετά η αγάπη. Καμιά φορά όχι και απαραίτητα με αυτή τη σειρά.
Μετά όμως, τι; Μπορεί μια αγάπη να διατηρηθεί αέναη, να παραμείνει αληθινή ακόμα και δεκαετίες αργότερα; Ή πρόκειται μόνο για συνήθεια και "μετάλλαξη" του έρωτα σε αδελφική αγάπη;
Τι αναζητά ένας άνθρωπος στο σύντροφό του; Τι θα απαντούσες στην ερώτηση "προτιμάς την δική σου ευτυχία ή του συντρόφου σου;" Ποιά είναι άραγε η σωστή απάντηση;
Για να είμαι ειλικρινής, θα απαντούσα τη δικιά μου ευτυχία. Αν δεν είμαι εγώ ευτυχισμένη, αυτομάτως γίνομαι ανίκανη να κάνω ευτυχισμένους και τους δικούς μου. Άρα φροντίζω πάντα τον εαυτό μου περισσότερο.
Ή μήπως είμαι απλά μια εγωίστρια; Ή μήπως κάνω λάθος, και βάζω κι εγώ κάποιους ανθρώπους πάνω από μένα;
Νομίζω ότι όταν μια γυναίκα κάνει παιδί αυτομάτως ψυχικά αφιερώνεται σε αυτό, κατά κάποιο τρόπο ΖΕΙ γι' αυτό... Οι άντρες και ο έρωτας γίνονται ξαφνικά αδιάφορες καταστάσεις γι' αυτήν, γιατί μέσα της αναγνωρίζει την ευθύνη και την τύχη να μεγαλώνει έναν άνθρωπο, να έχει το χρέος να το κάνει σωστά.
Φυσικά, πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.
Πιστεύω οι δύο αυτές αγάπες είναι εντελώς ασύγκριτες, αλλά, είναι άραγε η αγάπη μία μοναδική έννοια; Μία κατάσταση; Και μάλιστα ανώτερη από κάθε τι, όπως λένε;
Τότε πως γίνεται να υποδιαιρείται; (αγάπη για το παιδί, τη μάνα, τον εραστή) Πως είναι δυνατόν κάτι ΤΕΛΕΙΟ να διασπάται; να παίρνει διαφορετικές μορφές; Δεν υποτίθεται ότι είναι ήδη σε τελειοποιημένη μορφή;
Ίσως να έχεις κι ένα δίκιο. Όλοι εμείς οι άνθρωποι αναλύουμε και ξανααναλύουμε κάτι άπιαστο για τη νοημοσύνη μας, κάτι ανεξήγητο... Ίσως να είναι ακόμα και θράσος να μιλάμε για την αγάπη... Ίσως κάποια πράγματα δεν είναι για να τα συζητάμε, αλλά απλά για να τα ζούμε, χωρίς πως και γιατί.
Μου έχει τύχει αυτό που λες. Και ακόμα και για ανθρώπους που οι δρόμοι σας χωρίζουν, πάντα μένει μια εκτίμηση, η οποία ίσως να είναι και η αξιοπρεπέστερη μορφή αγάπης.
Υπάρχει αξιοπρεπέστερη μορφή αγάπης? Δεν το πιστεύω. Η ΑΓΑΠΗ πάντα είναι αξιοπρεπής, δε μιλαμε για έρωτα ή πάθος αυτή τη στιγμή. Κοίτα, η αγάπη εξισώνεται με τον τρόπο που αγαπάει ο κάθε άνθρωπος οπότε είτε πεις ότι το πρώτο είναι ανεξήγητο είτε το δεύτερο το ίδιο είναι. Μπορεί να ακουστεί πολύ απαισιόδοξο όμως αν σκεφτει κανείς το ΓΙΑΤΙ αγαπάει θα διαπιστώσει πως η αγάπη οφελείλεται στη φύση του ανθρώπου να είναι ον εξαρτημένο. Αγαπάμε επειδή το έχουμε ΕΜΕΙΣ ανάγκη. Περισσότερο από τα άτομα που αγαπάμε. Και αντίστοιχα αυτά τα άτομα έχουν ανάγκη να αγαπάνε εμάς περισσότερο από το να τα αγαπάμε εμείς. Όχι ότι δεν έχουμε ανάγκη να αγαπιόμαστε, απλώς μας αρέσει αυτή η εξάρτηση ρε παιδί μου.... xxx
βασικά πιστεύω ότι η αγάπη πολλές φορές εκδηλώνεται με δύο τρόπους:
Στον ένα, κάνεις τα πάντα για να έχεις αυτόν που αγαπάς, και στον άλλο κάνεις τα πάντα για να είναι αυτός που αγαπάς ευτυχισμένος άσχετα με το αν θα είναι μαζί σου ή όχι.
Αυτό βέβαια, θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής, και δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν όλοι οι άνθρωποι να το κάνουνε. (εγώ προσωπικά πολλές φορές πίστεψα ότι μπορώ αλλά.... δεν βγήκε)
δεν είμαι σίγουρη αν η αγάπη πρόκειται για βιολογική ή οργανική ανάγκη, πιστεύω ότι πηγάζει από κάτι βαθύτερο, και ναι, ίσως να έχει ρίζες και στις ανασφάλειες του ανθρώπου.
Ερώτηση προς όλους:
Υπάρχει αυτό που λέμε "το άλλο μου μισό;" είναι δυνατόν η ολοκλήρωση ενός ανθρώπου να βρίσκεται μέσα σε έναν άλλο άνθρωπο και όχι στον ίδιο του τον εαυτό;
Χμ... Σηκώνει ανάλυση τώρα αυτό. Πιστεύω πως η ολοκλήρωση (η οποια διαρκεί ελάχιστα) ενός ανθρώπου βρίσκεται μέσα του σε κάθε περίπτωση. Δηλαδή, αν κάποιος πιστεύει πως ολοκληρώθηκε χάρη σε κάποιον άλλον άνθρωπο, δε σημαίνει απαραίτητα πως αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα απλώς ο ίδιος ο άνθρωπος αυθυποβάλλεται πως κάποιος άλλος τον ολοκλήρωσε ενώ αυτό είναι απλώς η αφορμή να νιώσει ολοκληρωμένος. Η δύναμη βρίσκεται μέσα μας, απλώς όπως είπα και πριν εχουμε αναγκη να εξαρτώμαστε. Ή να νομίζουμε πως εξαρτώμαστε.
Τώρα για τους τροπους που εκδηλώνεται η αγαπη: θεωρώ πως ακόμα και το δεύτερο, αν και μερικές φορές ακατόρθωτο όπως λες, συμβαίνει γιατί μας κάνει ευτυχισμένους εμάς τους ίδιους η ευτυχία κάποιων προσώπων. Έστω και μακριά μας.
ΝΤΡΥΝΤΕΝ: Οι πόνοι της αγάπης είναι γλυκύτεροι από όλες τις άλλες απολαύσεις.
Αλλόκοτο, αλλά σίγουρα το έχω αισθανθεί. Ίσως τελικά η αγάπη είναι ανώτερη κι από το θεό... Ίσως η αγάπη να είναι η ισχυρότερη δύναμη, αυτή που κινεί τον κόσμο.
Χμμμμμ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θα έλεγα ότι ο τρόπος που αγαπούν οι άνθρωποι είναι μοναδικός, κάθε άνθρωπος αγαπά με μοναδικό τρόπο, που τον διαφέρει απ'τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ίσως γι'αυτό μοιάζει ανεξήγητη η αγάπη. Με την διαφορά ότι φαίνεται ανεξήγητη σε εμάς που ξέρουμε να αγαπάμε με διαφορετικό τρόπο απ'ότι ο αλλος...
Κάπως έτσι δεν είναι?
δεν εξηγείται λογικά ο έρωτας. δεν μπορείς να βρεις τα συν τα πλην, να τα ζυγίσεις να τα δικαιολογήσεις. όλα είναι μοναδικά, ανεξήγητα, ανεπανάληπτα, θανατηφόρα
ΑπάντησηΔιαγραφήη αγάπη δεν "είναι"
ΑπάντησηΔιαγραφήυπάρχει μόνο μαζι με τουλάχιστον ένα άνθρωπο
κι αφου καθένας μας είναι διαφορετικος, έτσι κι εκείνη... αλλοιώτικη είναι για τον καθένα μας.
κι όχι μόνο αυτο
αλλοιώτικη είναι και για κάθε έναν που τη νιώθουμε...
τι να εξηγήσεις λοιπον;
ίσως ένα μόνο
πως σε κάνει να νιώθεις...
κι αυτο όχι σαν εξήγηση
αλλα σαν εμπειρία
καλησπέρα
και κάτι ακόμη
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλοιώτικη είναι ακόμη και σε μας τους ίδιους περνώντας ο καιρος...
αυτο κοιτώντας την φωτογραφία που ανέβασες
:)
Η αγάπη είναι της ψυχής και όχι του σώματος η της λογικής και είναι μία και μόνο μία για όλους γιατί είναι της ψυχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ έρωτας για παράδειγμα που ανήκει καθαρά στο σώμα και στη λογική, ο καθένας ότι αισθάνεται, για όποιον το αισθάνεται και όπως το αισθάνεται και τον εκφράζεις και πάλι υποκειμενικά.
Η αγάπη όμως δεν εκφράζεται υποκειμενικά αλλά σταθερά με τον ίδιο τρόπο που εμπεριέχει κόπο, αν δεν κάνεις κόπο δεν μπορείς ν' αγαπήσεις.
Λόγια πολλά αλλά χωρίς κόπο, που η αγάπη, ενώ ο έρωτας για παράδειγμα δεν θέλει κόπο, μόνος νιώθω και χορεύω, κουράστηκα σταματάω, βαρέθηκα αυτό το φόντο, πάω αλλού, δεν υπάρχει κόπος.
Αγαπώ το άνθρωπο, τον άντρα μου, το παιδί μου, με τον ίδιο τρόπο... για όλους κάνω κόπο.
Τώρα αν περνώντας η αγάπη μέσα από την λογική ποτίζεται και με τον έρωτα ας πούμε και παρουσιάζεται με χίλια πρόσωπα αυτό δεν την κάνει διαφορετική... την έκφραση της αλλάζει ο έρωτας και όσο ποιό ερωτευμένος, τόσο περισσότερο κόπο και καθώς λιγοστεύει ο έρωτας λιγοστεύει και ο κόπος και αν στο τέλος δεν μείνει και τίποτα είναι γιατί από την αρχή δεν υπήρχε τίποτα, απλά ο έρωτας έκανε κόπο και εσύ νόμιζες ότι η αγάπη κάνει κόπο και επειδή ο έρωτας ποτέ δεν μετουσιώθηκε σε αγάπη μέσα στην ψυχή όταν έφυγε τα πήρε όλα μαζί του.
Ο κόπος της αγάπης ξεκινάει εκεί που σταματάει ο κόπος του έρωτα...
Βγάλε τελείως τον έρωτα και την γνώση του τι είναι ο άλλος π.χ. είναι παιδί μου, ανιψιός μου, μάνα μου.....
και κοίτα την αγάπη και πες μου που αλλάζει... αν αγαπάς αυτά τα τρία πρόσωπα θα κάνεις και για τα τρία τον ίδιο κόπο, ποιός θα σου πει να κάνεις σε κάποιο παραπάνω δεν γνωρίζεις.
Και ένα τελευταίο, μια μάνα γεννάει ένα παιδί από λάθος τα παιδιά μπερδεύονται και της λένε δεν ξέρουμε ποιό είναι δικό σας η παίρνεται και τα δύο η κανένα.
Η μάνα παίρνει και τα δυο σπίτι.
Για ένα μήνα ο ίδιος κόπος και για τα δύο.
Σε δέκα χρόνια το ίδιο.
Κοίτα τώρα, πας μετά τον μήνα και της λες αυτό είναι το παιδί σας... όλα καλά σ' ευχαριστεί σου δίνει το άλλο και όλα καλά.
Πας μετά δέκα χρόνια και της το λες... δεν νομίζω να στο δώσει και αν το δώσει θα το δώσει με πόνο ψυχής.
Η αγάπη αλλάζει παραπάνω…. όχι η γνώση άλλαξε συμπεριφορές η αγάπη μια ήταν από πάντα.
Όπως πάντα μια σκέψη έκανα.
Την καληνύχτα μου.
Δεν ξέρω αν μπορώ να συγκρίνω την αγάπη προς το παιδί με την αγάπη προς τον εραστή. Με τον έρωτα που σε απογειώνει. Αγάπη και τα δύο αλλά διαφορετική. Ομως και οι δύο μεταλάσσονται, εξελίσσονται. Ολοζώντανες.
ΑπάντησηΔιαγραφήοι ανθρωποι δεν ξερουν πολλα...ακομα και καποια που τα ηξεραν τους εγινε τοσο πολυ συνηθεια που ξεχασαν τα απλα...η αγαπη ειναι απλη (αλλα οχι μικρη)...εμεις δεν βλεπουμε δεν νιωθουμε δεν κανουμε απλα πραγματα...γιατι ολα νομιζουμε οτι ειναι δυσκολα και περιπλοκα...δεν αφηνομαστε στην αγαπη
ΑπάντησηΔιαγραφήΟτιδήποτε έχει σχέση με συναίσθημα,δεν εξηγείται απόλυτα. Αφού όλα είναι ρευστά και αλλάζουν στη διάρκεια της ζωής. Πολύ περισσότερο σε κάθε σχέση διαφορετική ,αφού πρόκειται για άλλο άνθρωπο. Εδώ ζευγάρια χρόνων χωρίζουν και ξαναβρίσκονται μετά από χρόνια και η αγάπη τους είναι πάλι αλλιώτικη
ΑπάντησηΔιαγραφήsarper...
ΑπάντησηΔιαγραφήσίγουρα ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να αγαπάει, αλλά αυτό δεν είναι πάντα απόλυτο...
Υπάρχουν άνθρωποι που φέρονται με το χειρότερο τρόπο στους συντρόφους τους, (πχ άντρες ξυλοκοπούν τις γυναίκες τους ή τις απατούν) και παρόλα αυτά πιστεύουν ακράδαντα ότι τις αγαπούν.
Η αγάπη είναι σίγουρα μια ελεύθερη έκφραση συναισθημάτων, αλλά όχι με άπειρες δυνατότητες.
Εννοώ, που σταματάει η αγάπη και που αρχίζει το κόλλημα, η αρρώστια, η συνήθεια, η βόλεψη;
Coffeemug...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘανατηφόρα, όπως το είπες.
Κάτι τόσο αγνό, αέναο, καθαρό, πως γίνεται τόσο εύκολα να μετατρέπεται σε επικίνδυνο, και θανατηφόρο;
Πως γίνεται κάτι τόσο όμορφο να δείχνει τόσο συχνά το άσχημο πρόσωπό του;
Ναύτη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην αρχή είναι πάντα έρωτας.
Μετά το δέσιμο, μετά η αγάπη.
Καμιά φορά όχι και απαραίτητα με αυτή τη σειρά.
Μετά όμως, τι;
Μπορεί μια αγάπη να διατηρηθεί αέναη, να παραμείνει αληθινή ακόμα και δεκαετίες αργότερα;
Ή πρόκειται μόνο για συνήθεια και "μετάλλαξη" του έρωτα σε αδελφική αγάπη;
Τι αναζητά ένας άνθρωπος στο σύντροφό του;
Τι θα απαντούσες στην ερώτηση "προτιμάς την δική σου ευτυχία ή του συντρόφου σου;"
Ποιά είναι άραγε η σωστή απάντηση;
Για να είμαι ειλικρινής, θα απαντούσα τη δικιά μου ευτυχία.
Αν δεν είμαι εγώ ευτυχισμένη, αυτομάτως γίνομαι ανίκανη να κάνω ευτυχισμένους και τους δικούς μου.
Άρα φροντίζω πάντα τον εαυτό μου περισσότερο.
Ή μήπως είμαι απλά μια εγωίστρια;
Ή μήπως κάνω λάθος, και βάζω κι εγώ κάποιους ανθρώπους πάνω από μένα;
(Σε ζάλισα :P)
παράθυρο ψυχής...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι όταν μια γυναίκα κάνει παιδί αυτομάτως ψυχικά αφιερώνεται σε αυτό, κατά κάποιο τρόπο ΖΕΙ γι' αυτό...
Οι άντρες και ο έρωτας γίνονται ξαφνικά αδιάφορες καταστάσεις γι' αυτήν, γιατί μέσα της αναγνωρίζει την ευθύνη και την τύχη να μεγαλώνει έναν άνθρωπο, να έχει το χρέος να το κάνει σωστά.
Φυσικά, πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.
Πιστεύω οι δύο αυτές αγάπες είναι εντελώς ασύγκριτες, αλλά, είναι άραγε η αγάπη μία μοναδική έννοια; Μία κατάσταση; Και μάλιστα ανώτερη από κάθε τι, όπως λένε;
Τότε πως γίνεται να υποδιαιρείται; (αγάπη για το παιδί, τη μάνα, τον εραστή)
Πως είναι δυνατόν κάτι ΤΕΛΕΙΟ να διασπάται; να παίρνει διαφορετικές μορφές; Δεν υποτίθεται ότι είναι ήδη σε τελειοποιημένη μορφή;
Feli...
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως να έχεις κι ένα δίκιο. Όλοι εμείς οι άνθρωποι αναλύουμε και ξανααναλύουμε κάτι άπιαστο για τη νοημοσύνη μας, κάτι ανεξήγητο...
Ίσως να είναι ακόμα και θράσος να μιλάμε για την αγάπη...
Ίσως κάποια πράγματα δεν είναι για να τα συζητάμε, αλλά απλά για να τα ζούμε, χωρίς πως και γιατί.
Vany...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έχει τύχει αυτό που λες.
Και ακόμα και για ανθρώπους που οι δρόμοι σας χωρίζουν, πάντα μένει μια εκτίμηση, η οποία ίσως να είναι και η αξιοπρεπέστερη μορφή αγάπης.
Υπάρχει αξιοπρεπέστερη μορφή αγάπης? Δεν το πιστεύω. Η ΑΓΑΠΗ πάντα είναι αξιοπρεπής, δε μιλαμε για έρωτα ή πάθος αυτή τη στιγμή. Κοίτα, η αγάπη εξισώνεται με τον τρόπο που αγαπάει ο κάθε άνθρωπος οπότε είτε πεις ότι το πρώτο είναι ανεξήγητο είτε το δεύτερο το ίδιο είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να ακουστεί πολύ απαισιόδοξο όμως αν σκεφτει κανείς το ΓΙΑΤΙ αγαπάει θα διαπιστώσει πως η αγάπη οφελείλεται στη φύση του ανθρώπου να είναι ον εξαρτημένο. Αγαπάμε επειδή το έχουμε ΕΜΕΙΣ ανάγκη. Περισσότερο από τα άτομα που αγαπάμε. Και αντίστοιχα αυτά τα άτομα έχουν ανάγκη να αγαπάνε εμάς περισσότερο από το να τα αγαπάμε εμείς. Όχι ότι δεν έχουμε ανάγκη να αγαπιόμαστε, απλώς μας αρέσει αυτή η εξάρτηση ρε παιδί μου....
xxx
http://www.youtube.com/watch?v=BnH7Z77vo70
ΑπάντησηΔιαγραφήένα από τα καλύτερα τραγούδια αγάπης...
τόσο απλό και τόσο αληθινό.
Marion,
ΑπάντησηΔιαγραφήβασικά πιστεύω ότι η αγάπη πολλές φορές εκδηλώνεται με δύο τρόπους:
Στον ένα, κάνεις τα πάντα για να έχεις αυτόν που αγαπάς, και στον άλλο κάνεις τα πάντα για να είναι αυτός που αγαπάς ευτυχισμένος άσχετα με το αν θα είναι μαζί σου ή όχι.
Αυτό βέβαια, θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής, και δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν όλοι οι άνθρωποι να το κάνουνε.
(εγώ προσωπικά πολλές φορές πίστεψα ότι μπορώ αλλά.... δεν βγήκε)
δεν είμαι σίγουρη αν η αγάπη πρόκειται για βιολογική ή οργανική ανάγκη, πιστεύω ότι πηγάζει από κάτι βαθύτερο, και ναι, ίσως να έχει ρίζες και στις ανασφάλειες του ανθρώπου.
Ερώτηση προς όλους:
Υπάρχει αυτό που λέμε "το άλλο μου μισό;"
είναι δυνατόν η ολοκλήρωση ενός ανθρώπου να βρίσκεται μέσα σε έναν άλλο άνθρωπο και όχι στον ίδιο του τον εαυτό;
Χμ... Σηκώνει ανάλυση τώρα αυτό. Πιστεύω πως η ολοκλήρωση (η οποια διαρκεί ελάχιστα) ενός ανθρώπου βρίσκεται μέσα του σε κάθε περίπτωση. Δηλαδή, αν κάποιος πιστεύει πως ολοκληρώθηκε χάρη σε κάποιον άλλον άνθρωπο, δε σημαίνει απαραίτητα πως αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα απλώς ο ίδιος ο άνθρωπος αυθυποβάλλεται πως κάποιος άλλος τον ολοκλήρωσε ενώ αυτό είναι απλώς η αφορμή να νιώσει ολοκληρωμένος. Η δύναμη βρίσκεται μέσα μας, απλώς όπως είπα και πριν εχουμε αναγκη να εξαρτώμαστε. Ή να νομίζουμε πως εξαρτώμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα για τους τροπους που εκδηλώνεται η αγαπη: θεωρώ πως ακόμα και το δεύτερο, αν και μερικές φορές ακατόρθωτο όπως λες, συμβαίνει γιατί μας κάνει ευτυχισμένους εμάς τους ίδιους η ευτυχία κάποιων προσώπων. Έστω και μακριά μας.
ΝΤΡΥΝΤΕΝ: Οι πόνοι της αγάπης είναι γλυκύτεροι από όλες τις άλλες απολαύσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλόκοτο, αλλά σίγουρα το έχω αισθανθεί.
Ίσως τελικά η αγάπη είναι ανώτερη κι από το θεό...
Ίσως η αγάπη να είναι η ισχυρότερη δύναμη, αυτή που κινεί τον κόσμο.
Και τα 2.
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν είναι ανεξήγητη. Είναι απλή χημεία.
ΑπάντησηΔιαγραφή