ΆΔΙΚΗ ΚΑΤΆΡΑ

Είναι φορές που σ' αναζητώ μέσα από αναμνήσεις, μέσα από φόβους και φαντάσματα.

Είναι φορές που χάνω την επαφή με το τώρα και γυρίζω με τη σκέψη σ'ένα τόπο που ΜΙΣΩ και σε ανθρώπους που ΣΙΧΑΘΗΚΑ.

Είναι όλα καλά, τι λόγο έχω;
Η ζωή μου πηγαίνει όπως πρέπει, όπως πάντα ήθελα. Μα το μυαλό πολλές φορές επιμένει χωρίς να ρωτάει. ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ, αποφασίζει. Και θυμάται. Άλλοτε σπάνια, άλλοτε συχνά, άλλοτε αναπάντεχα.
Μα πάντα το ίδιο σκληρά.
Ξέρεις, είναι κάτι φορές που δεν αντέχεις τις αναμνήσεις σου ή τα λάθη σου. Ή και τα σωστά σου. Συνήθως τέτοιες στιγμές έρχονται βράδυ και παίζουν μαζί σου, σε κοροϊδεύουν. Σε πληγώνουν επίτηδες και μετά εξαφανίζονται, κι εσύ μένεις εκεί να λες και να ξαναλές από μέσα σου ότι νύχτα είναι, και θα περάσει, αύριο έρχεται μια καινούργια μέρα.
Ευτυχώς, τις περισσότερες φορές πιάνει κι αποκοιμιέσαι.

Είναι φορές που νιώθω τη ψυχή μου σαν καλάθι των αχρήστων, γεμάτη ως πάνω με μνήμες λάθος και στιγμές που δεν θα 'πρεπε να είναι εκεί.
Και είσαι κι εσύ εκεί μέσα. Εσύ δεν θα 'πρεπε, όχι. Θέλω να σε θυμάμαι σαν κάτι όμορφο. Θέλω να λέω το όνομα σου και να χαμογελώ. Αλήθεια το θέλω. όμως είσαι εκεί, στην άσχημη πλευρά.

Δε σε μισώ για ό,τι έκανες, δε σε μισώ γιατί πρέπει.
Σε μισώ γιατί εξαιτίας σου μισώ εμένα.
Σε μισώ γιατί σ' αγαπώ, σε μισώ γιατί σ' έχω συγχωρέσει εκατό φορές, μα εμένα δε θα καταφέρω να με συγχωρέσω ποτέ.

Πήρες τη λάμψη απ' τα μάτια μου, πήρες το παιδί από μέσα μου, κι όμως αντί να μισώ εσένα μισώ εμένα και μαζί όλο το κόσμο.

Αγάπη μου...
Πως να σβήσω ένα θυμό που δεν ξέρω πως γεννήθηκε;