Τώρα αυτό πώς να στο πω...

Υπήρχε μια εποχή που έγραφα γιατί αγαπούσα.

Γιατί φοβόμουν.

Γιατί ήθελα.

Γιατί δε γινόταν αλλιώς.

Γιατί το μολύβι στα χέρια μου ήταν ανάγκη και ο έρωτας στην ψυχή μου λαχταρούσε να βρει μια διέξοδο.

Υπήρχε μια εποχή που ήξερα αν αγαπώ, ή αν πρόκειται για ενθουσιασμό, ή για φιλία.

Υπήρχε μια εποχή που πίστευα πως δεν θα ξαναβρεθεί άτομο που να θέλω τόσο απεγνωσμένα να φιλήσω.

Και να μην μπορώ.

Έχω ένα τετράδιο, πια. Μόνο ένα. Και δε θα πίστευες ποτέ πως είναι και το δικό σου όνομα σ' αυτό το τετράδιο.

Δε θα πίστευες ποτέ ότι σε σκέφτομαι έτσι κι αλλιώς.

Φοβάμαι πως θα σε πληγώσω. Φοβάμαι πως θα κάνω τη λάθος κίνηση. Φοβάμαι πως ό,τι κι αν κάνω δε θα είναι αρκετό, και φοβάμαι πως έστω και για μια στιγμή σ' ερωτεύτηκα.

Θέλω να σε φιλήσω.

Θέλω να είσαι ευτυχισμένη.

Το σκέφτομαι και γελάω, γιατί πλέον δεν καταλαβαίνω ούτε τον εαυτό μου.

Κλείνω τα μάτια μου και χάνομαι σε σκέψεις που ποτέ δε θα βρουν την άκρη. Θέλω να σ΄αγκαλιάσω, μικρή μου. Θέλω τόσο πολύ να σ' αγκαλιάσω.

Φιλικά; Ερωτικά;

........Δεν έχω ιδέα.

Επιστροφή.

Πάει καιρός.

Πάει καιρός που έχω να γράψω εδώ, ή οπουδήποτε αλλού.

Πάει καιρός που ήμουν ο εαυτός μου.

Πάει καιρός που τραγουδούσα το δικό μου τραγούδι.

Γιατί σταμάτησα να γράφω;

Ποιος ξέρει.

Ίσως χρειαζόμουν ένα διάλειμμα κι από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Λες και δεν έχασες τον εαυτό σου αρκετές φορές ως τώρα, ηλίθια, ουρλιάζει μια φωνή μέσα μου.

Μα είμαι εδώ. Λαβωμένη ακόμα μια φορά από κάτι απροσδιόριστο. Από κάτι ανόητο, που θα συνεχίσει να με βασανίζει μέχρι να εμφανιστεί το επόμενο πρόβλημα. Ίσως γιατί μου αρέσουν τα προβλήματα. Ίσως γιατί πείθω τον εαυτό μου ότι μου αρέσουν, επειδή δεν έχω τη δύναμη να τα αποφύγω.

Σ' αγαπήσα. Σ' αγάπησα όσο τίποτα, αυτά τα τέσσερα χρόνια. Γιατί ήσουν ο ένας. Αυτός που καθόρισε τα πάντα.

Χωρίς να έχει σημασία πια.

Χωρίς να μπορείς ή να πρέπει ή να θέλω να γυρίσεις πίσω.

Ποιον να μισήσω; Εσένα, εμένα; Την ανωριμότητά μας;

Μου λείπεις.

Κι αυτή τη φορά δε θα το μάθεις ποτέ.

Χ.

Αγάπη;

Η Σκιά την πλησίασε αποφασισμένη.

Ποτέ δεν θα ξέρεις αν δεν προσπαθήσεις.

Αυτή δεν ήταν άλλωστε και η συμβουλή που έδινε στους άλλους;

Επιτέλους, ήταν εκεί. Τόσο κοντά της. Μετά από τόσο καιρό.

Την αρπάζει από το μπράτσο και της φωνάζει τρέμοντας, μιλώντας γρήγορα, σαν να φοβάται ότι όλα μπορεί να τελειώσουν στη στιγμή.

" πρέπει να μ' ακούσεις. Μου το χρωστάς.Αυτή τη φορά θα τα μάθεις όλα"

Η κοπέλα ακούει τη Σκιά σαστισμένη, μα γρήγορα ξαναβρίσκει την αυτοκυριαρχία της και το βλέμμα της παγώνει.

"Το ξέρεις ότι δε μπορώ. Δεν πρέπει. Φύγε."

Και η Σκιά μένει πίσω, κοιτώντας την αγαπημένη της να χάνεται για άλλη μία φορά μέσα στο πλήθος.

Θα σε ξαναβρώ μια μέρα.

Και τότε θα μ' ακούσεις. Θα τα μάθεις όλα.

Θα σου πω όσα ποτέ δεν κατάλαβες:

Για σένα,

Για μένα.

Για εμάς.

Μάθε κάτι για μένα. Απλά ρώτα με.

Ήθελα από καιρό να στο πω...

Η πραγματικότητα είναι μόνο ένας από τους κόσμους που έχω δημιουργήσει.

Φτερά.

Στον ύπνο μου πετάω, και ξέρω πως δεν είναι μόνο όνειρο.

Στον ύπνο μου πεθαίνω, και γεννιέμαι ξανά στην άυλη μορφή μου.

Την αερική, την ψυχωσική, την κάπως ταραγμένη και την κάπως έξυπνη.

Κι εκεί άλλοτε ανοίγω φτερά κι άλλοτε απλώς πετώ, χωρίς κάποια δικαιολογία.

Είναι ένας κόσμος όπου το να σ’ αγαπώ δεν είναι παράξενο.

Ένας κόσμος που νανουρίζεσαι από το άρωμά μου και που κοιμάσαι πάνω στο κορμί μου.

Αν σε φιλήσω στα όνειρά μου, γεύομαι το καλύτερο φιλί που θα μπορέσεις ποτέ να δώσεις.

Αν σ’ αγαπώ;

…Και τι πειράζει. Είναι απλά άλλο ένα όνειρο.

Το όνομά της.

Εκείνη έτρεχε γελώντας και τα μακριά μαύρα μαλλιά της χόρευαν στην πλάτη της. Κυνηγούσε εκείνον, παίζοντας μάλλον κάποιο παιχνίδι. Το κυνηγητό τους κράτησε λίγα λεπτά κι ύστερα αυτός την έπιασε από τη μέση και την έσφιξε στην αγκαλιά του.

Στην πιο απόμακρη γωνιά του ίδιου δωματίου καθόταν μια Σκιά. Έβλεπε τη σκηνή και προσπαθούσε να συγκρατήσει τις λεπτομέρειες. Αν τη ρωτούσαν, θα έλεγε πως δεν έχει ιδέα γιατί της τράβηξε τόσο πολύ την προσοχή. Όμως τα μάτια της Σκιάς καρφώθηκαν στο πρόσωπο της κοπέλας και ξάφνου ένιωσε κάτι παράξενο.

Έπρεπε να μάθει το όνομά της.

Πήρε μέρες να την πλησιάσει. Σε κανέναν ποτέ δεν είπε πως την πόθησε προτού ακόμα της μιλήσει για πρώτη φορά. Γνωρίστηκαν με μία πρόφαση πειστική και σύντομα γίνανε αχώριστοι. Η Σκιά ήταν πρόθυμη να αντέξει την αγάπη εκείνης για κάποιον άλλο. Ήξερε τη θέση της. Ήθελε μόνο να είναι εκεί. Για πάντα.

Είχε μάθει το όνομά της.

Εκείνη γνώρισε πολλούς στη ζωή της, έκανε διάφορες σχέσεις και τελικά βρήκε τον άνθρωπο με τον οποίο θα μπορούσε να μοιραστεί τα πάντα.

Και η σκιά εκεί.

Να κοιτά πια από μακριά, να προσεύχεται για μια ευτυχία ξένη, να τρέφεται με κρυφά βλέμματα της γυναίκας που κάποτε - για τόσο λίγες στιγμές - κατάφερε να έχει.

Τώρα εκείνη χτίζει τη ζωή της.

Κι η σκιά πρέπει να ξεχάσει το όνομά της. Για πάντα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Υ.Γ. Βλέπω όλες τις αναρτήσεις σας, και ζητώ συγνώμη αν δε σας γράφω coms τόσο συχνά αυτόν το καιρό, αλλά η υπερβολική δουλειά μου αφήνει πια ελάχιστο ελεύθερο χρόνο. Παρολαυτά δε χάνω ούτε ένα κείμενό σας. Καλή σας μέρα :)

Λόγια αγάπης

Μέσα μου κρύβω λόγια αγάπης… όμορφα, γλυκά, αβάσταχτα, όλα προσεκτικά διαλεγμένα. Γεμάτα με έρωτα, γεννημένα από πάθος και πόνο, βγαλμένα από μια αέναη, ατέλειωτη εξάρτηση.

Και μετανιώνω που δεν τα ξεστόμισα ποτέ όταν τα ένιωθα.

Λόγια σαγηνευτικά, ψίθυροι φωτιάς καταδικασμένοι να ζήσουν μόνο στο χαρτί, στη σκέψη, σαν ιδέα, γιατί πια η ψυχή μου δεν έχει κανέναν να αγαπήσει.