Εκείνη έτρεχε γελώντας και τα μακριά μαύρα μαλλιά της χόρευαν στην πλάτη της. Κυνηγούσε εκείνον, παίζοντας μάλλον κάποιο παιχνίδι. Το κυνηγητό τους κράτησε λίγα λεπτά κι ύστερα αυτός την έπιασε από τη μέση και την έσφιξε στην αγκαλιά του.
Στην πιο απόμακρη γωνιά του ίδιου δωματίου καθόταν μια Σκιά. Έβλεπε τη σκηνή και προσπαθούσε να συγκρατήσει τις λεπτομέρειες. Αν τη ρωτούσαν, θα έλεγε πως δεν έχει ιδέα γιατί της τράβηξε τόσο πολύ την προσοχή. Όμως τα μάτια της Σκιάς καρφώθηκαν στο πρόσωπο της κοπέλας και ξάφνου ένιωσε κάτι παράξενο.
Έπρεπε να μάθει το όνομά της.
Πήρε μέρες να την πλησιάσει. Σε κανέναν ποτέ δεν είπε πως την πόθησε προτού ακόμα της μιλήσει για πρώτη φορά. Γνωρίστηκαν με μία πρόφαση πειστική και σύντομα γίνανε αχώριστοι. Η Σκιά ήταν πρόθυμη να αντέξει την αγάπη εκείνης για κάποιον άλλο. Ήξερε τη θέση της. Ήθελε μόνο να είναι εκεί. Για πάντα.
Είχε μάθει το όνομά της.
Εκείνη γνώρισε πολλούς στη ζωή της, έκανε διάφορες σχέσεις και τελικά βρήκε τον άνθρωπο με τον οποίο θα μπορούσε να μοιραστεί τα πάντα.
Και η σκιά εκεί.
Να κοιτά πια από μακριά, να προσεύχεται για μια ευτυχία ξένη, να τρέφεται με κρυφά βλέμματα της γυναίκας που κάποτε - για τόσο λίγες στιγμές - κατάφερε να έχει.
Τώρα εκείνη χτίζει τη ζωή της.
Κι η σκιά πρέπει να ξεχάσει το όνομά της. Για πάντα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Υ.Γ. Βλέπω όλες τις αναρτήσεις σας, και ζητώ συγνώμη αν δε σας γράφω coms τόσο συχνά αυτόν το καιρό, αλλά η υπερβολική δουλειά μου αφήνει πια ελάχιστο ελεύθερο χρόνο. Παρολαυτά δε χάνω ούτε ένα κείμενό σας. Καλή σας μέρα :)
