Βλέπω...

Βλέπω ένα παιδί που μοιάζει να λάμπει ανάμεσα σε χρώματα ζωντανά, χαρούμενα και τρελαμένα.
Γιατί μπροστά του υπάρχει ένα διάφανο τζάμι που το φυλακίζει για να το προστατέψει. Τζάμι ποτέ ραγισμένο.

Βλέπω ένα παιδί με σκέψη απλή και μαγική.
Γιατί δεν έχει τίποτα να κρύψει.

Βλέπω ένα παιδί που δε ρωτάει τίποτα.
Είτε γιατί δε νοιάζεται, είτε γιατί ξέρει.

Βλέπω ένα παιδί που κάτι μου θυμίζει, κάπως αφελές και κάπως αστείο.
Γιατί έτσι πρέπει.

Βλέπω ένα παιδί με χώματα στα χέρια και ένα βλέμμα που χωράει όλο το κόσμο.
Γιατί είναι απλά παιδί.

Βλέπω κι ένα παιδί που δεν με βλέπει. Κάποιος του έδεσε τα μάτια με ένα μαντήλι και το οδηγεί απ΄το χέρι. Κι αυτό δε μιλάει, δε δακρύζει. Δε θα πει τίποτα.
Χωρίς γιατί.