Και πώς να μπορέσω να στο πω;
Πώς να σε προδώσω;
Πώς να σβήσω για πάντα τα όσα πιστεύεις;
Ξέρω ότι πίστεψες στους ανθρώπους, ξέρω ότι δε φαντάστηκες ποτέ την προδοσία μου.
Η δική σου ήταν καθημερινή, κι ας μην το κατάλαβες ποτέ, κι ας μην έφταιξες ποτέ.
Δεν μπορώ να σε αναγκάσω να μ' αγαπήσεις.
Δε μπορώ να σταματήσω να σ' αγαπώ.
Δε μπορώ να πάψω να νιώθω το Λάθος, μα δεν ξέρω πότε ακριβώς έγινε.
Ήταν όταν σκέφτηκα για πρώτη φορά πως είσαι όμορφη;
Ήταν η πρώτη φορά που σε φίλησα;
Ήταν η πρώτη φορά που σου είπα ψέματα προκειμένου να σε κρατήσω κοντά μου;
Όταν σε αγάπησα;
Όταν σε μίσησα;
Όταν σε αγάπησα ξανά;
Όταν κοιμήθηκες στην αγκαλιά μου, ψιθυριζοντας "είμαι δική σου";
Ήρθε η στιγμή να φύγω.
Όσοι με ξέρουν καλά θα καταλάβουν.
Πάντοτε έχτιζα σχέσεις όμοιες με έργα τέχνης: πανέμορφες, παράλογες, διαστροφικές.
Πάντα διέλυα ό,τι σημαντικότερο είχα όταν έφτανε στο απόγειό του, στην καλύτερη στιγμή του.
Η καλύτερη λύση, για να μην το δω ποτέ να καταστρέφεται.
Μη με μισήσεις που σ' αφήνω.
Δε μπόρεσα ποτέ να είμαι το άτομο που γινόμουν όταν ήμουν κοντά σου.
Αυτό το τέλειο, ειλικρινές, ευχάριστο πλάσμα που ξέρει να περνάει καλά και να νοιάζεται πάντα για τους άλλους.
Δεν έμαθες ποτέ ποια είμαι.
Γιατί μαζί σου ήμουν ό,τι καλύτερο γνώρισα.
Γιατί εσύ με έκανες έτσι.
Και σ' ευχαριστώ.
Μα ήρθε η στιγμή να σε ελευθερώσω από τα δεσμά μου.
Ήρθε η στιγμή να αναπνεύσεις.
Να σταθείς στα πόδια σου.
Και να αφήσεις μια ταλαιπωρημένη ψυχή σαν τη δική μου για έργα πιο δύσκολα, πιο δυσνόητα, πιο επικίνδυνα.
"Δεν είμαι εγώ γι' αυτά", είχες πει.
Δεν είσαι.
Ένα κομμάτι μου πεθαίνει στην αποχώρησή σου.
Μα τα λόγια είναι περιττά, καρδιά μου.
Τα ξέρεις ήδη όλα.
Καλό σου ταξίδι -- μακριά μου.
