Αν ήσουν εδώ...

Αν ήσουν εδώ...

Θα καταλάβαινες.

Θα ένιωθες.

Θα αγαπούσες.

Αν μπορούσες να δεις...

Θα φοβόσουν.

Θα τρόμαζες.

Θα κόμπιαζες.

Μα αν ερωτευόσουν... θα 'σουν δικός μου.

Για πάντα.

Δεν είσαι έρωτας...

Φίλησα τα χείλη σου κι είχαν τη γεύση του τσιγάρου και του φτηνού κρασιού.

Σ' αγκάλιασα και μου φάνηκε τρελό που ένιωσα και τα δικά σου χέρια να τυλίγονται γύρω μου.

Πρέπει να ονειρεύομαι.

Γιατί είσαι εδώ;

Πως είναι δυνατόν να μη με μισείς γι' αυτό που μόλις έκανα;

Δεν σ' έχω ερωτευτεί.

Λόγια που θέλω να σου φωνάξω.

Λόγια που δικαιούσαι να ακούσεις, για να μπορέσεις να φύγεις μακριά μου και να σώσουμε και οι δύο τις ζωές μας.

Δε λέω τίποτα.

Σε φιλάω με πάθος, εξάρτηση, φόβο.

Δεν τολμώ να συνεχίσω.

Δεν τολμώ να σταματήσω.

Μη φύγεις.

Μη σταματήσεις να με φιλάς.

Σφίγγω τη μπλούζα σου στα χέρια μου σε μια προσπάθεια να σε κρατήσω κολλημένο στο σώμα μου για πάντα.

Σε λίγες στιγμές θα 'χουν όλα τελειώσει.

Σου πιάνω το χέρι και τα δάχτυλά σου μπλέκονται στα δικά μου.

Σ' αγαπώ.

Κι αν μ' αφήσεις τώρα, κάτι μέσα μου θα πεθάνει και δε θα μπορέσω ποτέ να το επαναφέρω στη ζωή.

...Μ' αφήνεις.

Κάνω ένα βήμα πίσω και κοιτάζω βαθιά μέσα στα μάτια σου.

Το αντιμετωπίζεις για μερικά δευτερόλεπτα, κι ύστερα γυρνάς το βλέμμα σου αλλού και ξέρω πως θα πρέπει να ξεχάσω τα πάντα.

Τίποτα δε συνέβη ποτέ.

Τίποτα δεν πρέπει να μαθευτεί ποτέ.

Δε σ' έχω ερωτευτεί.

Ξέρω πώς είναι ο έρωτας.

Ξέρω πώς είναι το πάθος.

Ξέρω πώς είναι η αγάπη.

Δεν είσαι τίποτα από αυτά.

Είσαι κάτι άγνωστο, αλλόκοτο.

Κάτι μοναδικό.

Κάτι που ξέρουμε κι οι δυο πως είναι αρκετά επικίνδυνο και για τους δυο μας.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κοιτώ το σκοτεινό δρόμο ελπίζοντας πως δε θα χρειαστεί να κοιτάξω εσένα ποτέ ξανά.

Νιώθω το βλέμμα σου πάνω μου.

Χαμογελώ.

Ίσως, τελικά, να είσαι κάτι δυνατότερο απ'ό,τι είχα ποτέ φανταστεί.