Αν γίνουμε νερό...

Έλα να γίνουμε θάλασσα.

Μπορούμε να ταξιδέψουμε μακριά και όλοι να μας ζηλεύουν.

Να σκορπιστούμε σε κομμάτια άπειρα και μικροσκοπικά, να ενωθούμε και να νικήσουμε τους χειρότερους εφιάλτες.

Να είμαστε ένα, να είμαστε τα πάντα.

Έλα να γίνουμε ποτάμι.

Να μας οδηγεί η μοίρα και να κουβαλάμε πάνω μας στιγμές αιώνων, φωνές ανθρώπων ξεχασμένων. Να νιώσουμε τον αντίλαλο των ατέλειωτων επιθυμιών τους στις ψυχές μας.

Έλα να γίνουμε βροχή.

Να θέλουμε να βλάψουμε, να μη μπορούμε. Να μην είμαστε φτιαγμένοι γι’ αυτό. Να στιγματίζουμε ανθρώπους για δευτερόλεπτα, να ερωτεύονται στην εικόνα μας, να θλίβονται στο άκουσμά μας. Να εξαφανιζόμαστε στις πρώτες αχτίνες του ήλιου. Να μικραίνουμε σιγά-σιγά και να χανόμαστε για πάντα.

Να εμφανιζόμαστε όταν ο ουρανός σκοτεινιάζει, μα να ‘μαστε η αφορμή για τον λαμπρότερο ήλιο.

Αν μ’ αγαπάς μπορείς να γίνεις αέρας κι εγώ να ‘μαι το δικό σου νερό.

Στο ταξίδι μας θα ονειρεύομαι, και θα ταξιδεύουμε για πάντα. Εγώ θα ενθουσιάζομαι κι εσύ θα με πηγαίνεις.

Το ίδιο ταξίδι, κάθε φορά.

Κάθε εικόνα, μια μόνο στιγμή.

Λοιπόν…. Πάμε;