Γίνομαι συναισθηματική.
Το ξέρεις πως δεν πρέπει.
Γιατί αγαπώ τόσο τα πισωγυρίσματα;
Πού με οδηγεί η απάθεια που τόσο με γοητεύει;
Μου λείπεις τόσο που πονά η ψυχή μου.
Εσύ, που δεν έχεις μορφή, που θα ήσουν οτιδήποτε, αν δεν ήσουν το τίποτα.
Η απουσία σου από τη ζωή μου αφήνει ένα κενό που προχωρά στο πλάι μου, δίχως εξέλιξη, δίχως συναναστροφή με το περιβάλλον. Είσαι εδώ και δεν είσαι. Στη φαντασία μου συμπορευόμαστε ακόμα. Στην πραγματική ζωή, δεν έχω ιδέα που είσαι. Τι κάνεις.
Εύχομαι να'σαι καλά.
Αναρωτιέμαι, και δεν είναι από ενδιαφέρον. Είναι περιέργεια. Ένα κομμάτι μου απαιτεί να έχει ακόμα το δικαίωμα να ξέρει. Θέλω να ξέρω τα πάντα για σένα. Όπως ήξερες κι εσύ για μένα. Μα εσύ δεν έχεις πρόσωπο, δεν έχεις μορφή, κι όσο κι αν σε κοιτώ, δεν είσαι εσύ που ξέρω, μα μια ανάμνηση, που εξελίχθηκε αλλού, με άλλο τρόπο, σε έναν άνθρωπο άγνωστο σε εμένα.
Γίνομαι απαθής.
Ψάχνω να βρω - σε ποιόν απευθύνομαι, τι θέλω να πω, τι με βασανίζει. Προχώρησες. Καμιά φορά με ευχαριστεί αυτό. Καμιά φορά σε μισώ που δεν επέστρεψες. Έπρεπε να το έχεις κάνει, και στο κρατάω. Πάντα θα στο κρατάω. Δεν έπρεπε να χαθείς.
Από την άλλη, δεν έμαθα ποτέ την πλευρά σου. Ίσως και να μου άξιζε.
Σε μισώ γι' αυτό. Σε μισώ γιατί ένα κομμάτι μου σ' αγαπά σαν να μην πέρασε μια μέρα, και είμαι εδώ, με ανοιχτά τα χέρια, για τη στιγμή που θα το θελήσεις.
Δεν ξέρω πού απευθύνομαι.
Είσαι μια παλιά φίλη που χώρισαν οι δρόμοι μας;
Είσαι ένας αγαπημένος που δεν πάλεψα να κρατήσω κοντά μου;
Είσαι μια αγαπημένη που βρήκα και έχασα πολλές φορές;
Είσαι ένας άγνωστος, που όσο κι αν λαχτάρησα, δε γνώρισα ποτέ;
Ψάχνω να βρω, πού απευθύνομαι.
Ποιο είναι αυτό το άτομο, ποια είναι αυτή η αίσθηση που μου λείπει.
Είπα ψέματα.
Δε σε μισώ που χάθηκες.
Δε σε κατηγορώ που έσβησες από εδώ για να εμφανιστείς κάπου αλλού.
Είναι από τα πράγματα που συμβαίνουν και θα φερθώ αξιοπρεπώς.
Γίνομαι παράξενη.
Είναι οι στιγμές που γίνομαι εγώ, και εσύ τις ξέρεις αυτές τις στιγμές - ή τις ήξερες - και η σιγουριά πως θα καταλάβεις τα όσα λέω με κατακλύζει, και θα συνεχίσω να είμαι ευτυχισμένη που θα διαβάσεις αυτές τις γραμμές, ώσπου να γίνω και πάλι συναισθηματική, απαθής, σωστή, και να αιστανθώ ντροπή για τα πισωγυρίσματα που κάνω εγώ.
Τα ολόδικά μου.
Το ξέρεις πως δεν πρέπει.
Γιατί αγαπώ τόσο τα πισωγυρίσματα;
Πού με οδηγεί η απάθεια που τόσο με γοητεύει;
Μου λείπεις τόσο που πονά η ψυχή μου.
Εσύ, που δεν έχεις μορφή, που θα ήσουν οτιδήποτε, αν δεν ήσουν το τίποτα.
Η απουσία σου από τη ζωή μου αφήνει ένα κενό που προχωρά στο πλάι μου, δίχως εξέλιξη, δίχως συναναστροφή με το περιβάλλον. Είσαι εδώ και δεν είσαι. Στη φαντασία μου συμπορευόμαστε ακόμα. Στην πραγματική ζωή, δεν έχω ιδέα που είσαι. Τι κάνεις.
Εύχομαι να'σαι καλά.
Αναρωτιέμαι, και δεν είναι από ενδιαφέρον. Είναι περιέργεια. Ένα κομμάτι μου απαιτεί να έχει ακόμα το δικαίωμα να ξέρει. Θέλω να ξέρω τα πάντα για σένα. Όπως ήξερες κι εσύ για μένα. Μα εσύ δεν έχεις πρόσωπο, δεν έχεις μορφή, κι όσο κι αν σε κοιτώ, δεν είσαι εσύ που ξέρω, μα μια ανάμνηση, που εξελίχθηκε αλλού, με άλλο τρόπο, σε έναν άνθρωπο άγνωστο σε εμένα.
Γίνομαι απαθής.
Ψάχνω να βρω - σε ποιόν απευθύνομαι, τι θέλω να πω, τι με βασανίζει. Προχώρησες. Καμιά φορά με ευχαριστεί αυτό. Καμιά φορά σε μισώ που δεν επέστρεψες. Έπρεπε να το έχεις κάνει, και στο κρατάω. Πάντα θα στο κρατάω. Δεν έπρεπε να χαθείς.
Από την άλλη, δεν έμαθα ποτέ την πλευρά σου. Ίσως και να μου άξιζε.
Σε μισώ γι' αυτό. Σε μισώ γιατί ένα κομμάτι μου σ' αγαπά σαν να μην πέρασε μια μέρα, και είμαι εδώ, με ανοιχτά τα χέρια, για τη στιγμή που θα το θελήσεις.
Δεν ξέρω πού απευθύνομαι.
Είσαι μια παλιά φίλη που χώρισαν οι δρόμοι μας;
Είσαι ένας αγαπημένος που δεν πάλεψα να κρατήσω κοντά μου;
Είσαι μια αγαπημένη που βρήκα και έχασα πολλές φορές;
Είσαι ένας άγνωστος, που όσο κι αν λαχτάρησα, δε γνώρισα ποτέ;
Ψάχνω να βρω, πού απευθύνομαι.
Ποιο είναι αυτό το άτομο, ποια είναι αυτή η αίσθηση που μου λείπει.
Είπα ψέματα.
Δε σε μισώ που χάθηκες.
Δε σε κατηγορώ που έσβησες από εδώ για να εμφανιστείς κάπου αλλού.
Είναι από τα πράγματα που συμβαίνουν και θα φερθώ αξιοπρεπώς.
Γίνομαι παράξενη.
Είναι οι στιγμές που γίνομαι εγώ, και εσύ τις ξέρεις αυτές τις στιγμές - ή τις ήξερες - και η σιγουριά πως θα καταλάβεις τα όσα λέω με κατακλύζει, και θα συνεχίσω να είμαι ευτυχισμένη που θα διαβάσεις αυτές τις γραμμές, ώσπου να γίνω και πάλι συναισθηματική, απαθής, σωστή, και να αιστανθώ ντροπή για τα πισωγυρίσματα που κάνω εγώ.
Τα ολόδικά μου.
