Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Αγαπητή Κ.


Γίνομαι συναισθηματική, και δεν πρέπει.
Πρέπει να είμαι δυνατή.

Έφτασα μέχρι την πόρτα σου, σήμερα.
Ήμουν έτοιμη να χτυπήσω, μα έφυγα.
Δεν πρέπει να γυρίσω πίσω.

Δε θα με συγχωρέσεις ποτέ μέσα σου, αυτό το ξέρω.
Δε θα μπορέσεις ποτέ να σκεφτείς τις κοινές στιγμές μας χωρίς πικρία.

Αθέτησα την υπόσχεσή μου, σε άφησα.
Σε πρόδωσα.

Δε ζητώ τίποτα, δε ζητώ κατανόηση, όχι.
Ξέρω πόσο πονάς.
Ξέρω πόσο θα προσπαθήσεις να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα είναι καλά και πάλι, σαν να μην πέρασα ποτέ από τη ζωή σου.
Πως θα τα θάψεις όλα μέσα σου.

Σ' αγαπάω.
Αυτό πάντα θα βρίσκω ένα τρόπο να στο λέω.
Και κάθε φορά που θα τ' ακούς θα με μισείς και λίγο περισσότερο.

Πρέπει να σε ξεχάσω.
Ζαλίζομαι...

2 σχόλια:

  1. πρέπει..

    έτσι λέει το μυαλό.η λογική

    η καρδιά όμως έχει πάντα τους δικούς της νόμους

    κι εκεί δεν χωράνε τα πρέπει..

    ακόμα κι αν " πρέπει" μερικές φορές

    ..................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο χρόνος καλώς ή κακώς γιατρεύει τέτοιες πληγές :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή