Μιας και οι καλοκαιρινές διακοπές μου αργούν λίγο ακόμα, κι εγώ έχω πολλή διάθεση για παιχνίδι, ακούστε τι σκέφτηκα:
Όσοι θέλετε μπορείτε να γράψετε ένα μικρό κείμενο αγάπης/έρωτα/αποχωρισμού ή γενικά κάτι με ρομαντικό ύφος, και θα πάρετε ένα βραβείο-δωράκι που έφτιαξα χθες…
Στην αρχή σκέφτηκα να επέλεγα να δώσω το δωράκι στα κείμενα που θα μου άρεσαν περισσότερο, αλλά η αλήθεια είναι ότι κανένα κείμενο αγάπης δεν μπορεί να είναι άσχημο.
Οπότε αρκεί να γράψετε κάτι και πάρτε αμέσως το δωράκι :)
Τα κείμενα σας γράψτε τα από κάτω, σαν σχόλια.
Λοιπόν, τι λέτε;; :)
Το δάκρυ στα μάτια του κυλούσε απαλά, την είχε αφήσει να φύγει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό του έλεγε το μυαλό του, μα η καρδιά του πονούσε.
Ποιός έλεγε ότι οι άνδρες δεν πονούν για έναν έρωτα; Όμως δεν μπορούσε να προχωρήσει τη σχέση αυτή. Εκείνη ήθελε να ζήσουν μαζί, εκείνος τι ήθελε; Ήθελε να είναι ελεύθερος, να ζήσει! Μια σχέση θα σταματούσε τα όνειρα του, θα τα έκοβε στη μέση. Έπειτα τον απείλησε με χωρισμό! Τι είδους αγάπη ήταν αυτή;
Εκείνος την αγαπούσε, της το έδειχνε , τι κι αν δεν το είχε ξεστομίσει ποτέ; Έπρεπε να το ξέρει, να το έχει καταλάβει! Ύστερα από δυο χρόνια που ήταν μαζί, τι άλλες αποδείξεις ήθελε;
Άναψε τσιγάρο, πάνω που έλεγε ότι θα το κόψει. Να μπορούσε να το κόψει όπως έκοψε την καρδιά του στη μέση!
Ένα μήνυμα έκανε το κινητό του να δονηθεί και τον έβγαλε από κάθε σκέψη!
Ναταλία και το φακελάκι να αναβοσβήνει. Το κοίταζε υπνωτισμένος. Ήθελε να το ανοίξει μα φοβόταν τι θα διάβαζε. Τα χέρια του ενάντια στο μυαλό του, πήραν το κινητό και ξεκίνησε το επικίνδυνο ταξίδι...
"Δεν έχω μάθει να παρακαλώ, το μόνο που έχω να πω, είναι πως σήμερα εχασα εκείνο το μισό που με ολοκληρώνει. Κρατάς την καρδιά μου στα χέρια σου. Δεν την θέλω πίσω, να ξέρεις πως σε αγαπούσα πριν σε γνωρίσω , σε ερωτεύτηκα μόλις σε είδα, θα σε λατρεύω ως να πεθάνω...
Παντοτινά δική σου , καλοτάξιδος στα όνειρά σου, σε ότι θα σε κάνει ευτυχισμένο..."
Έκλεισε το κινητό και το πέταξε στον καναπέ του... έτρεμε ....ποιός ήταν εκείνος που μπορούσε να ολοκληρώσει έναν άνθρωπο; Σκέφτηκε τη ζωή του χωρίς την Ναταλία.... Τα χαρακτηριστικά του αλλοιώθηκαν .... ναι ήταν το άλλο μισό του , πώς δεν το είχε καταλάβει; Τι έκανε; Την είχε δίπλα του και δεν είχε σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν η ζωη του χωρίς αυτήν, ακόμη και την ώρα που την άφηνε ελεύθερη δεν σκεφτόταν... Τώρα το ένοιωθε, προκαλούσε τη δυστυχία του, σε όλα του τα όνειρα ήταν η πρωταγωνίστρια... και κείνος απλά άνοιξε την πόρτα και της είπε πως θέλει να ζήσει τα όνειρά του και έτσι απλά την άφησε να φύγει.... Άφησε τα όνειρα του να την ακολουθήσουν, να βγουν μαζί της από την πόρτα....
Πήρε το κινητό του και άρχισε γρήγορα να γράφει...
"Όνειρο μου, απλά σε αγαπάω...."
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙστορία αγάπης θέλεις? Χμμμ, βαριέμαι τώρα να γράφω αλλά μπορώ να σκεφτώ μια υπερ-καλή, ακόμα πιο καλή απ'την σχετική ιστορία στο μπλογκ μου! Και υπόσχομαι ότι θα σας σηκωθούν περισσότερες τρίχες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τη στιγμή που του το είπε, άλλαξαν όλα. Είχε ήδη σκεφτεί τόσο πολύ το προηγούμενο βράδυ. Αναρωτιόταν πως θα το πάρει,αν θα χαρεί όσο εκείνη. Αν θα περιμένει με μεγάλη προσμονή, εκείνη τη μοναδική στιγμή του θαύματος. Τη στιγμή του μεγαλύτερου δώρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά η αντίδρασή του,ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσε να της δώσει, αυτή τη στιγμή. Δεν υπάρχει πιο ζεστό βλέμμα,από αυτό του άντρα που αγαπάει. Που σε κοιτάζει και βουρκώνει. Που χαμογελάει,σκεφτόμενος το μέλλον μαζί σου και η ευτυχία είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Ήταν απίστευτο συναίσθημα.Περπατούσαν παρέα με φίλους,οι άντρες μπροστά, οι γυναίκες πίσω. Που και που γυρνούσε και της έριχνε ένα βλέμμα κι ένα χαμόγελο όλο νόημα. Τα μάτια του ήταν υγρά και την κοίταζε λες και θα έρθει να την αρπάξει,να την αγκαλιάσει, να τη σηκώσει ψηλά,να τη δείξει στον κόσμο...Αυτό είναι αγάπη; Αναρωτήθηκε ξανά και συνέχισε να περπατάει...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ παραλία ήταν κατάμεστη αλλά η Ισμήνη δεν είχε κέφια. Λίγο πιο κάτω η Χριστίνα, ο Στέλιος και ο Χρήστος γελούσαν και τσίριζαν σαν μικρά παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθισμένη σε μια ξαπλώστρα παρέα με το βιβλίο- σύντροφο της ταξίδευε σε άλλους κόσμους. Σε κόσμους γεμάτους έρωτα, πάθη, χωρισμούς, επανασυνδέσεις και διχόνοιας. Σήκωσε το κεφάλι της από το βιβλίο για να δει την παρέα της ακόμη μια φορά. Τα γέλια δεν είχαν σταματημό. Γέλασε και αυτή μα ένιωθε άδεια. Λες και το γέλιο έβγαινε βεβιασμένα από τα χείλη της.
Κάθισε πιο άνετα στην ξαπλώστρα και έσκυψε το κεφάλι στο βιβλίο της. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί και τα γράμματα του βιβλίου τώρα χόρευαν μπροστά στα μάτια της σε ένα δικό τους σκοπό.
Σήκωσε το κεφάλι ξανά θέλοντας να παρατηρήσει τις χαρούμενες φιγούρες δίπλα της. Γελαστά πρόσωπα και μουδιασμένα σώματα από ευτυχία ήταν αυτά που έβλεπε. Δίπλα της ένα ζευγάρι με δυο παιδιά έπαιζαν με ένα επιτραπέζιο ενώ ανά τακτά διαστήματα τα βλέμματα του ζευγαριού διασταυρώνονταν και κοιτάζονταν όλο λατρεία. Αγάπη. Μια λέξη που δεν είχε υπάρξει στη ζωή της.
Γιατί ποτέ κανένας δεν την είχε αγαπήσει; Γιατί εκείνη δεν είχε αγαπήσει κανέναν; Όλο οι άντρες που είχαν περάσει από τη ζωή της και από το κρεβάτι της ή θα ήταν άντρες της μιας βραδιάς ή ανθρωπάκια που της παρουσίαζαν την αγάπη τους σαν κάτι παραμυθένιο, την έπειθαν να ζει σε κάτι τόσο ψεύτικο και την επομένη τους έβρισκε στο κρεβάτι αγκαλιά με μια άλλη.
Και η γνωστή, βαρετή αλλά αγαπημένη τους φράση λίγο πριν το χωρισμό ήταν ‘‘Σου είμαι πολύ λίγος Ισμήνη. Συγνώμη. Νομίζω πως καλύτερο θα ήταν να χωρίσουμε. Εγώ για σένα το κάνω’’. Μαλάκες! Όλοι τους! Όλοι, εκτός από εκείνον…
Έριξε μία ακόμη ματιά τριγύρω της και τότε τον είδε. Μα! Δεν ήταν δυνατόν!
Δημήτρης. Ένα όνομα- σταθμός στη ζωή της ή αλλιώς ο παιδικός της έρωτας από το γυμνάσιο. Τα πόδια της κόπηκαν, η καρδιά της άρχιζε να σφυροκοπά στο στήθος της και εκείνη μαρμαρωμένη στεκόταν και τον κοίταζε.
Ένιωθε σαν την πριγκίπισσα σε κάποιο παραμύθι των αδερφών Γκριμ που μαγεμένη από την κακιά μάγισσα δεν μπορούσε να κουνηθεί για να βρει τον πρίγκιπα και να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Απλά στεκόταν και τον κοιτούσε.
Τότε η ιδέα να πάει να του μιλήσει ήρθε στο μυαλό της. Ναι. Ήταν καιρός πια. Τον αγαπούσε πραγματικά και είχε φτάσει 32 ετών με αναλλοίωτα αισθήματα για τον Δημήτρη. Αν αυτό δεν ήταν η πραγματική αγάπη που διάβαζε πάντα στα παραμύθια και έκλαιγε, τότε τι ήταν;
Έπρεπε να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Θα του μιλούσε. Αναστέναξε και έκανε ένα βήμα.
«Όχι Ισμήνη», της είπε μια φωνούλα μέσα της. «Μην το κάνεις»! Η απόφαση όμως είχε παρθεί από μέρους της.
Τον χαιρέτισε για να την προσέξει. Και εκείνος την κοιτούσε εδώ και ώρα προσπαθώντας να καταλάβει αν όντως ήταν εκείνη.
Πήρε βαθιά ανάσα και πήγε προς το μέρος του….
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην αλλάξεις ανάρτηση. Πάω στο σπίτι το άλλο και όταν βρω χρόνο θα γρλαψω.. Να με περιμένεις γιαβρί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά!
Θα ανεβάσω καινούργια ανάρτηση όμως αυτή συνεχίζει να ισχύει... Γράψε μου όποτε θες :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σου γράψω κι εγώ, αργότερα... Εντάξει?
ΑπάντησηΔιαγραφή