Σήμερα σ΄αγαπώ.

Σήμερα σ' αγαπώ. Σ΄αγαπώ μόνο όταν δεν σ' έχω. Σ΄αγαπώ σαν μουσικό κομμάτι παλιού πιάνου. Σ' αγαπώ σαν βοτσαλάκι γκρίζο και συνηθισμένο, που του έδωσα σημασία απλά και μόνο επειδή έτυχε να βρεθεί στα χέρια μου.

Σ΄αγαπώ σαν μπλούζα ξεθωριασμένη που έχω χρόνια να φορέσω, και που δεν θέλω πια, αλλά που πάντα θυμάμαι και νοσταλγώ τη σημαντικότερη φορά που τη φόρεσα.

Σ΄αγαπώ, και δεν ήταν ούτε γραφτό ούτε ξεχωριστό. Σ΄αγαπώ επειδή έτυχε να σ' αγαπήσω. Ίσως από εγωισμό, να σ΄αγαπώ επειδή σε χάνω, κι όταν σε έχω να μη με νοιάζεις. ίσως να κάνω και λάθος και να μη με ενδιέφερες ποτέ έτσι κι αλλιώς. Τουλάχιστον όχι πολύ παραπάνω απ' όσο ένα παιχνίδι μου. Με εξιτάρεις, νιώθω το σώμα μου να καίει όταν σ' αγκαλιάζω, ψάχνω αφορμή για να σ αγγίξω. Μετά όμως όλα φεύγουν και τα ξεχνάω, γιατί σ' αφήνω, και πάω στον άνθρωπο που λατρεύω, που θα έδινα τη ζωή μου γι' αυτόν, που τον έχω ερωτευτεί με όλα τα κρυφά κομμάτια της ψυχής μου και που μαζί του τίποτα δεν ήταν τυχαίομ αδιάφορο, καθημερινό. Τότε δε σε σκέφτομαι καν και δεν είσαι τίποτα για μένα. Ζω τη ζωή μου κι εσύ είσαι απ' έξω.

Και όλα τελειώνουν για μένα και για σένα, μέχρι να σε ξαναδώ τυχαία κάπου, και να ξυπνήσει μέσα μου εκείνο το 'θέλω' για το σώμα σου, το πρόσωπό σου. Πρέπει να το διώξω, πρέπει να σταματήσει αυτό. Πρέπει να σε ξεχάσω, κι ας είμαι αναγκασμένη να σε βλέπω κάθε μέρα. Να πάψω να θέλω τα μάτια σου, τα μαλλιά σου, το άρωμά σου. Γιατί η αλήθεια είναι μία, και δεν θα επιδίωκα ποτέ να αλλάξει: Δεν σε έχω, και, δεν σε είχα ποτέ.