Αναρωτιέμαι 3

Δεν υπάρχει τίποτα πιο γελοίο, και ταυτόχρονα πιο θλιβερό, από έναν ανώριμο άνθρωπο που μόλις ερωτεύτηκε.

Για κάποιο Βιβλίο

Θα σε υπηρετώ σαν να είσαι ο Θεός μου, μα μόνο μέχρι να γίνω εγώ Θεός του εαυτού μου.

Χαϊδεύω τις σελίδες σου, μπαίνω μέσα τους, γοητεύομαι από τις ιδέες σου, από την ίδια σου την ύπαρξη.

Θέλω να μιλήσω για σένα, μα σε σέβομαι τόσο πολύ: δε βρίσκω λόγια κι έτσι δε λέω τίποτα.

Πως ξεκίνησες τη Δημιουργία σου;

Πως συνέλαβες την ποιητική συνοχή αυτού του θαύματος, που τώρα κρατώ στα χέρια μου;

Θα σε φτάσω ποτέ; Θα μου δοθεί ποτέ η δύναμη, η έμπνευση, η εξάρτηση;

Θα γίνω ποτέ ιδανική έστω για έναν;

Πήρες λέξεις, εικόνες, ψιθύρους ψυχών και τα έπλεξες δημιουργώντας το Τέλειο.

Χρησιμοποιώντας τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούν όλοι, πάντα, κι όμως κανείς δε μπόρεσε να τις ταιριάξει όπως εσύ.

Δε θέλω να διαβάσω την τελευταία σου σελίδα, δε θέλω να μάθω το τέλος σου.

Κλείνω το σκληρό εξώφυλλό και αγγίζω με τα δάχτυλά μου τις λέξεις του τίτλου σου.

Χαμογελώ.

Δε ξέρω αν υπάρχει θεός, μα όσο υπάρχουν συγγραφείς και ποιητές, μπορώ να ελπίζω.

Εορταστικό.

Ξέχασα το φιλί σου...

Ξέχασα τη φωνή σου...

Ξέχασα τα πιο όμορφα λόγια σου και ξέχασα ακόμα και τα πιο προσβλητικά.

Ξέχασα όλα τα αισθήματα που μου προκαλούσε το άρωμα σου και όλα τα παράλογα "θέλω" που γεννιόντουσαν όταν ήμουν στην αγκαλιά σου.

Ξέχασα τις μέρες που ήσουν ο άντρας της ζωής μου κι εγώ η γυναίκα των ονείρων σου.

Τα ξέχασα όλα κι αδιαφορώ, είσαι ένα μακρινό κάτι που πια δεν υπάρχει.

Μα την ημέρα των γενεθλίων σου δεν τη ξεχνάω...

Ακόμα κι αν δε μ' ακούσεις να στο λέω φέτος, το γράφω εδώ...

Χρόνια πολλά, και, επίτρεψέ μου για σήμερα, εορταστικά, να σε ξαναπώ "καρδιά μου"...

Ξέρεις εσύ...

Την αγαπώ… Γιατί όποτε την ονειρεύομαι μυρίζω τα ομορφότερα λουλούδια.

Γιατί οι ανάσες της είναι θαύματα δανεικά που τόλμησα κάποτε να απαιτήσω.

Μήπως τελικά ήταν γραφτό να την ερωτευτώ; Εγώ την έδιωξα, - το ξέρουμε κι οι δυο-, χρόνια τώρα. Μα η μοίρα τη στέλνει πάλι πίσω, πάλι σε μένα, τυλιγμένη με τις πιο όμορφες μουσικές, στα πιο μαγικά όνειρα.

Είναι μ’ αυτόν, το ξέρω, κι εγώ εδώ μετρώ τους χτύπους του ρολογιού, τους φαντάζομαι να γίνονται ένα και το φεγγάρι για μια στιγμή κλαίει μαζί μου.

Ήσουνα κάποτε δική μου κι ορκίζομαι, αν πραγματικά το ήθελα, θα γινόσουν πάλι. Μα είσαι καλύτερα τώρα.

Τι είμαι εγώ, άλλωστε, να σου χαλάσω αυτή την ουτοπία.

Να περνάς πάντα καλά.

Μακριά μου.

..................

"σήμερα την είδα, σήμερα την είδα, σήμερα την είδα!" φώναξε το κορίτσι ενώ τα μάτια της έλαμπαν στο πρωινό φως.

"εύχομαι να μην το πρόσεξε, να μη με είδε να χαμογελώ τόσο ανόητα...", σκέφτηκε, κι ύστερα συμπλήρωσε: "αλλά, αν με είδε, εύχομαι να κατάλαβε το λόγο..."

Τελευταίο παγωτό.

Σου δίνω ένα χωνάκι παγωτό ανανά - φράουλα κι εγώ τρώω ένα με εξωτική καρύδα και μπανάνα. Γελάω που πασαλείφεσαι, εσύ στην αρχή δεν καταλαβαίνεις.

Τα μάτια σου αλληθωρίζουν για να εστιάσουν στο λιωμένο παγωτό στη μύτη σου. Δώσαμε υπόσχεση - αυτό θα είναι το τελευταίο παγωτό του καλοκαιριού. Σκουπίζεσαι βιαστικά κι εγώ βάζω απ' το κινητό το summer jam.

Είμαστε όμορφες σήμερα, είμαστε εκθαμβωτικές. Το ξέρουμε κι οι δυο.

Λέμε μαζί τους στίχους, κι η κάθε μία σκέφτεται τα δικά της, μα αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν προβλήματα, υπάρχει μόνο ευτυχία.

Φοράω ένα τζιν σορτσάκι κι από πάνω μόνο το μαγιό μου. Εσύ το μαγιό σου κι ένα παρεό.

Ξέρουμε ότι οι άντρες μας κοιτάνε, κάνει αφόρητη ζέστη και θέλουμε να πέσουμε στη θάλασσα, μα μένουμε στη παραλία λίγο ακόμα και κόβουμε βόλτες.

Έτσι, για την τελευταία "πασαρέλα" του Καλοκαιριού.

Στο λέω κι εσύ γελάς.

"Can't get you outta my mind, I can't lie, cause a girl like you is so hard to find..."

Πρέπει να είμαστε αρκετά παράφωνες σήμερα.

Βγάζω τα γυαλιά μου, τα παρατάω στην απλώστρα κι αρχίζω να τρέχω.

Το παγωτό έχει λιώσει στα χέρια σου κι ορμάς μαζί μου στο νερό.

Νομίζω πως, όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτό το χαμόγελό σου, βρεγμένο από τη παγωμένη θάλασσα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Να έχετε όλοι ένα όμορφο Φθινόπωρο.