Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω...

Κάποτε η Σκιά χαμογέλασε - γιατί είχε ξεχάσει τη σκοτεινή υπόστασή της.

Το χαμόγελό της έμοιασε με χαμόγελο τρελού, και ο κόσμος απομακρύνθηκε γοργά.

Η Σκιά σταμάτησε να χαμογελά. Φοβήθηκε πως θα πληγώσει τους Άλλους, και οι Άλλοι ήταν σημαντικοί, και δεν έπρεπε να πληγωθούν.

Κάποτε η Σκιά ήταν ζωντανή. Χρώματα αλλόκοτα τύλιγαν την ύπαρξή της, και τα μάτια της αντιμετώπιζαν τα πάντα με περιέργεια παιδική και ύφος εξερευνητικό.

Κάποτε η Σκιά είπε πολλά:

Σ' αγαπώ.

Μη μ' αφήσεις ποτέ.

Σημαίνεις τα πάντα για μένα.

Φύγε.

Σε σκεφτόμουν.

...Αν σε φιλούσα;

Δε με φοβάσαι;

Άνθρωποι μεταξύ τους διαφορετικοί και άγνωστοι άκουσαν με τη σειρά τους κάποια από τα λόγια αυτά.

Όλοι τους αγαπήθηκαν εξίσου παράφορα και καθόλου.

Η Σκιά δε θα πει ποτέ ποια ήταν η Μία Αγάπη.

Της αρκεί που μπορεί ακόμα να τη θυμάται τα βράδια.

Και να πεθαίνει σιωπηλά κι ευλαβικά.

Καμιά φορά η Σκιά αναρωτιέται μήπως δεν είναι σκιά.

Μήπως η υπόστασή της είναι κάτι ισχυρότερο, ομορφότερο, πιο αληθινό.

Η Σκιά δε μιλάει πολύ πια.

Δε λέει "σ' αγαπώ".

Λέει "καλημέρα."

Δε λέει "μείνε."

Λέει "αντίο."

Και τα σημαντικά κρύβονται, και με τον καιρό ξεθωριάζουν, και σύντομα θα εξαφανιστούν.

Και τότε δε θα υπάρχει καμιλα αμφιβολία για την υπόστασή της.