Επιστροφή.

Πάει καιρός.

Πάει καιρός που έχω να γράψω εδώ, ή οπουδήποτε αλλού.

Πάει καιρός που ήμουν ο εαυτός μου.

Πάει καιρός που τραγουδούσα το δικό μου τραγούδι.

Γιατί σταμάτησα να γράφω;

Ποιος ξέρει.

Ίσως χρειαζόμουν ένα διάλειμμα κι από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Λες και δεν έχασες τον εαυτό σου αρκετές φορές ως τώρα, ηλίθια, ουρλιάζει μια φωνή μέσα μου.

Μα είμαι εδώ. Λαβωμένη ακόμα μια φορά από κάτι απροσδιόριστο. Από κάτι ανόητο, που θα συνεχίσει να με βασανίζει μέχρι να εμφανιστεί το επόμενο πρόβλημα. Ίσως γιατί μου αρέσουν τα προβλήματα. Ίσως γιατί πείθω τον εαυτό μου ότι μου αρέσουν, επειδή δεν έχω τη δύναμη να τα αποφύγω.

Σ' αγαπήσα. Σ' αγάπησα όσο τίποτα, αυτά τα τέσσερα χρόνια. Γιατί ήσουν ο ένας. Αυτός που καθόρισε τα πάντα.

Χωρίς να έχει σημασία πια.

Χωρίς να μπορείς ή να πρέπει ή να θέλω να γυρίσεις πίσω.

Ποιον να μισήσω; Εσένα, εμένα; Την ανωριμότητά μας;

Μου λείπεις.

Κι αυτή τη φορά δε θα το μάθεις ποτέ.

Χ.