Ένα κοριτσάκι επτά ετών το πολύ, με κατάξανθα μακριά μαλλιά και ροζ φόρεμα, κρατάει το χέρι του πατέρα της ενώ περπατούν στο δρόμο. Το κορίτσι χοροπηδάει κουνώντας το κεφάλι του δεξιά - αριστερά. Χαμογελάει πλατιά, ίσως και να τραγουδάει κάποιο τραγούδι. Ο πατέρας, κοιτάει ευθεία μπροστά σκεπτικός.
Στο απέναντι πεzοδρόμιο ένα ζευγάρι εφήβων περπατάει πιασμένο από το χέρι. Η κοπέλα φοράει στενή μπλούζα, φούστα, κολάν, μποτάκια. Έχει μακριά σγουρά μαλλιά. Θα έλεγε κανείς ότι είναι πανέμορφη. Ο νεαρός μάλλον αδιάφορος. Γι' αυτήν όμως μοιάζει να είναι ολόκληρος ο κόσμος της.
Μια γυναίκα με κοντή φούστα περπατάει βιαστικά. Τα τακούνια της κάνουν απότομους ήχους στις πλάκες του πεζοδρομίου. Ένας άντρας γύρω στα 55 περνάει από δίπλα της. Την παρατηρεί. Μόλις αυτή τον προσπεράσει ο άντρας γυρίζει το βλέμμα του στα οπίσθιά της χαμογελώντας, απολαμβάνοντας το σαγηνευτικό θέαμα. Αυτή δεν θα το μάθει ποτέ.
Μια μουσουλμάνα με ένα καρότσι διδύμων προσπαθεί να περάσει το δρόμο. Τα μωρά κλαίνε ταυτόχρονα.
Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων φαίνεται να ψιλοτσακώνεται μέσα από τη βιτρίνα ενός εστιατορίου. Τελικά ο άντρας αγγίζει τρυφερά το γερασμένο χέρι της γυναίκας. Εκείνη του χαμογελά και συνεχίζει το φαγητό της.
Μια άλλη γυναίκα, που φαίνεται να ακολουθεί εντελώς τυφλά τη μόδα, κλείνει την ίδια ώρα το κινητό της σε κάποιον - φανερά προβληματισμένη.
Ένας άντρας βγαίνει από ένα κατάστημα κουβαλώντας τέσσερεις σακούλες με ψώνια. Η έγκυος γυναίκα του έχει στηρίξει τη πλάτη της στο αυτοκίνητό τους και του χαμογελάει χαϊδεύοντας τη κοιλιά της. Ο άντρας αδιαφορώντας για τους περαστικούς γονατίζει μπροστά της και της φιλάει τη κοιλιά. Ξεσπάνε κι οι δυο σε γέλια ευτυχίας.
Ένας άστεγος αφήνει έναν αδέσποτο σκύλο να ξαπλώσει στα πόδια του. Ο σκύλος τον μυρίζει για λίγο κι έπειτα φεύγει.
Μπορεί να δεις πολλά στους δρόμους μιας πόλης, αν απλά σταθείς και παρατηρήσεις...
Ξαφνικά θα ανακαλύψεις πως το πλήθος αποτελείται από εκατομμύρια διαφορετικούς ανθρώπους, που ο καθένας έχει μια ξεχωριστή ιστορία να σου πει.
Ελπίζω να περνάτε όλοι ένα όμορφο καλοκαίρι :)
Πολύ ωραίο άδικη κατάρα μου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι με το τραγούδι ταίριαξε τέλεια !!!
κ πόσες ακόμα εικόνες μπορείς να ανακαλύψεις μέσα σε μια πόλη, αρκεί απλά να παρατηρήσεις τους ανθρώπους της...
ΑπάντησηΔιαγραφήτο παλεύουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλωσήρθες
(αν γύρισες)
:)
Και είναι όλοι τόσο ίδιοι αλλά και τόσο διαφορετικοί που αν δεν σταθείς για μια στιγμή, δεν θα καταλάβεις ποτέ ότι περάσαν από δίπλα σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτές είναι εικόνες της Αθήνας, του Παρισιού ή της φαντασίας σου; Είναι εμπνευστικές πάντως. Με βάζουν στο τριπάκι να σκεφτώ ποια είναι η ιστορία του καθενός και γιατί και πώς βρέθηκε εκεί τη δεδομένη στιγμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ακριβώς .... απλά θελει υπομονη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς μας ήρθες!!!!!!!!!
Αχ πάντα ήθελα να το κάνω αυτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήρθες!
Υπέροχη ανάρτηση, χαίρομαι που .. πόρτα πόρτα ανακάλυψα το μπλοκόσπιτο σου.Είναι κάποιες φορές που βαριέμαι .. του θανατά ... που απελπίζομαι ... του θανατά και τότε παίρνω τους δρόμους στους φίλους μου απο μπλοκ σε μπλοκ για να ανακαλύψω κάτι νέο που θα με κάνει να χαμογελάσω! Όμορφο τραγούδι..όμορφο κείμενο..καλώς σε βρήκα !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθερία, ευχαριστώ πολύ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφήτη έχεις δίκιο... Καμιά φορά αρκεί να σταματήσεις έστω για ένα λεπτό, και γύρω σου θα δεις εικόνες που ποτέ δεν μπόρεσες ούτε καν να φανταστείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαύτη, ελπίζω να είναι μόνο η ζέστη που σε βασανίζει, και κατά τα άλλα να περνάς τέλεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, γύρισα :)
Guardian Angel, αναρωτιέμαι... πόσες φορές προσπεράσαμε αδιάφορα εικόνες που θα άλλαζαν τη ζωή μας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνανά μου, του Παρισιού...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο οποίο στην πραγματικότητα ήταν βρωμερό και τρισάθλιο... (ελπίζω να μην είχες άλλη γνώμη και σου χάλασα το ρομαντισμό :P)...
Αν ποτέ βρεθείς Παρίσι, και θελήσεις επειγόντως να πας σε δημόσια τουαλέτα, DON'T.
Φιλική συμβουλή από μια κατακαημένη που γύριζε σαν την Αδικη Καταρα μία ώρα και σαράντα λεπτά ώσπου να βρει τουαλέτα με χαρτί και χωρίς κάτουρα στο πάτωμα και τους τοίχους. Στα starbucks δε,στη μία και μοναδική τουαλέτα που υπήρχε για άντρες και γυναίκες, έσταζε κάτι κι απ' το ταβάνι.
Αξέχαστες στιγμές.
Νερένια, Αγάπη, ευχαριστώ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχτίδα, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα κοιτάζω κι εγώ τα ιστολόγιά σου και έχουν πολύ ενδιαφέρον..!
αυτό το πράγμα που συμβαίνει με το Παρίσι, δεν το έχω συναντήσει αλλού. Δεν έχω πάει, αλλά όσοι πήγαν χωρίζονται σε 2 κατηγορίες. Αυτούς που το λάτρεψαν, το βρήκαν υπέροχο και ρομαντικό και σ' αυτούς που το βρήκαν βρωμερό και τρισάθλιο -σαν εσένα. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσες γνώμες. Είμαι πολύύύύύύύύύ περίεργη να πάω, ν' αποφασίσω κι εγώ αν θα το λατρέψω ή θα το μισήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες αυτό που έσταζε να ήταν τα κάτουρα της από πάνω τουαλέτας; Εγώ πάντως σε 1 ώρα και 40 λεπτά, θα τα είχα χωνέψει ή θα αγόραζα χαρτομάντηλα και θα πότιζα τα δεντράκια του Παρισιού. :ΡΡ
Αλλά κι εσύ ρε παιδάκι μου, είναι ψευδώνυμο αυτό; Πολύ κακό τσι!
Έλα ντε, ένα δίκιο το έχεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι όμως και το τραγούδι των πυξ λαξ "σαν την άδικη κατάρα" που το λατρεύω, οπότε μου ταιριάζει κάπως.
Νομίζω ότι για να λατρέψεις το Παρίσι πρέπει να πας εκεί πολύ ερωτευμένος, χωρίς καθόλου απαιτήσεις, και να έχεις το μυαλό σου μόνο σ' αυτόν που αγαπάς ώστε να μην παρατηρείς τα άσχημα. Χαρακτηριστικά κοντά στην Αψίδα του Θριάμβου ήταν ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο που βρωμούσε εξαιτίας ενός άστεγου που απ' ΄ότι έμαθα κοιμόταν μήνες εκεί.
Ξενέρωμα. Να ακούσεις οπωσδήποτε το "στου γιάννη-αγιάννη την πόλη" της sadahzinia. Θα περιμένω απάντηση ;)