Γεννήθηκα για να πετώ...

Αναρωτιέμαι. Είναι άραγε αυτό το βλέμμα ανθρώπινο ή αρρωστημένο; Είμαι αγέρας και ταξιδεύω κάθε μέρα πιο μακριά. Όμως αυτό το βλέμμα, αυτό που συναντω παντού, δε ξέρω τι σημαίνει.

Εγώ γεννήθηκα για να πετώ. Έρχομαι βράδυ στο μαξιλάρι σου και σου μιλώ για το μετά. Ψιθυρίζω το μέλλον σου μέσα απ΄τα όνειρά σου. Κι εσύ κοιμάσαι, νομίζεις ότι όλα αυτά που ακούς δε θα σου συμβούν ποτέ. Σου φιλώ το μέτωπο. Μη μ' αγαπάς, δε κάνει. Είμαι μονάχα ένα χρώμα στη σιωπή, μια ανάσα στο σκοτάδι.

Εγώ γεννήθηκα για να πετώ.
Κι εσύ είσαι ανάγκη, είσαι ο φόβος για εκείνο το ακαθόριστο κάτι που σ' ακολουθούσε πάντα, μα εγώ σε προστατεύω. Επέλεξα να είμαι εδώ, να σου κρατάω το χέρι. Να σ' αγαπώ κρυφά, μόνο τη νύχτα.

Μα εσένα είναι γραφτό σου ως την ανατολή του ήλιου να μ' έχεις ξεχάσει.
Δε θα μου λείψεις, αγαπώ χωρίς να
δένομαι.
Εγώ γεννήθηκα για να
πετώ...

Πες μου φεγγάρι μου, σου φτάνω;

Μη μου μιλάς.
Μη με κοιτάζεις σαν να έχω κάτι να σου πω.
Δεν έχω τίποτα.
Δεν έχω τίποτα να πω γιατί τη σκέψη μου την ξέρεις ήδη.
Χάιδεψε τα μαλλιά μου, αγκάλιασέ με.
Θέλω να νιώσω το κορμί σου, θέλω να αισθανθώ την ανάσα σου.
Είσαι ζεστός και το άγγιγμά σου με ηρεμεί.
Θέλω να σου ψιθυρίσω στ' αυτί την μόνη αλήθεια, να στο πω και να ακουστεί σαν άνεμος που ανυπομονεί να φύγει, για να ταξιδέψει σ' ολόκληρο το σύμπαν: είσαι ο άντρας της ζωής μου.
Είσαι το όνειρο που με συντροφεύει τα βράδια, είσαι το δάκρυ που με κάνει πιο δυνατή.
Κοιτάζω το κορμί σου, μαγεύομαι απ' την ομορφιά σου, σε φιλάω και ο κόσμος εξαφανίζεται για μια στιγμή.


Υπήρχαν νύχτες που το φεγγάρι έμοιαζε πολύ μόνο και το λυπόμουν. Ήταν στ' αλήθεια τόσο μαγικό, τόσο περήφανο στη μοναξιά του. Κι εμένα η καρδιά μου ράγιζε γιατί φοβόμουν πως ένα αστέρι είναι πολύ μικρό για να του κρατήσει συντροφιά.

Πες μου φεγγάρι μου, σου φτάνω; Είμαι αρκετή για τη δική σου ομορφιά; Είμαι ορατή στα λαμπερά σου μάτια;

Δε φοβάμαι μη σε χάσω, ποτέ δε φοβήθηκα. Φοβάμαι μόνο μη χαθείς εσύ, και ξεχάσεις πως γυρίζουν πίσω. Φοβάμαι μήπως μια μέρα νιώσεις και πάλι μοναξιά, κι εγώ λείπω από το πλευρό σου, την αγκαλιά σου.

Κράτα με σφιχτά αγάπη μου, μη κλαις. Είμαι εδώ για σένα, ξέρω πως μπορείς να πετάξεις. είσαι η μαγεία μου και είμαι η δύναμή σου. Κι οι δυο μαζί μπορούμε. Κι οι δυο μαζί τα καταφέρνουμε. Κι οι δυο μαζί, αγκαλιασμένοι, λουσμένοι από μια αγάπη παράλογη κι όμως μοναδική, ζούμε το όνειρο του αληθινού έρωτα.

Μη με ξεχνάς, σ' αγαπώ...

Σήμερα σ΄αγαπώ.

Σήμερα σ' αγαπώ. Σ΄αγαπώ μόνο όταν δεν σ' έχω. Σ΄αγαπώ σαν μουσικό κομμάτι παλιού πιάνου. Σ' αγαπώ σαν βοτσαλάκι γκρίζο και συνηθισμένο, που του έδωσα σημασία απλά και μόνο επειδή έτυχε να βρεθεί στα χέρια μου.

Σ΄αγαπώ σαν μπλούζα ξεθωριασμένη που έχω χρόνια να φορέσω, και που δεν θέλω πια, αλλά που πάντα θυμάμαι και νοσταλγώ τη σημαντικότερη φορά που τη φόρεσα.

Σ΄αγαπώ, και δεν ήταν ούτε γραφτό ούτε ξεχωριστό. Σ΄αγαπώ επειδή έτυχε να σ' αγαπήσω. Ίσως από εγωισμό, να σ΄αγαπώ επειδή σε χάνω, κι όταν σε έχω να μη με νοιάζεις. ίσως να κάνω και λάθος και να μη με ενδιέφερες ποτέ έτσι κι αλλιώς. Τουλάχιστον όχι πολύ παραπάνω απ' όσο ένα παιχνίδι μου. Με εξιτάρεις, νιώθω το σώμα μου να καίει όταν σ' αγκαλιάζω, ψάχνω αφορμή για να σ αγγίξω. Μετά όμως όλα φεύγουν και τα ξεχνάω, γιατί σ' αφήνω, και πάω στον άνθρωπο που λατρεύω, που θα έδινα τη ζωή μου γι' αυτόν, που τον έχω ερωτευτεί με όλα τα κρυφά κομμάτια της ψυχής μου και που μαζί του τίποτα δεν ήταν τυχαίομ αδιάφορο, καθημερινό. Τότε δε σε σκέφτομαι καν και δεν είσαι τίποτα για μένα. Ζω τη ζωή μου κι εσύ είσαι απ' έξω.

Και όλα τελειώνουν για μένα και για σένα, μέχρι να σε ξαναδώ τυχαία κάπου, και να ξυπνήσει μέσα μου εκείνο το 'θέλω' για το σώμα σου, το πρόσωπό σου. Πρέπει να το διώξω, πρέπει να σταματήσει αυτό. Πρέπει να σε ξεχάσω, κι ας είμαι αναγκασμένη να σε βλέπω κάθε μέρα. Να πάψω να θέλω τα μάτια σου, τα μαλλιά σου, το άρωμά σου. Γιατί η αλήθεια είναι μία, και δεν θα επιδίωκα ποτέ να αλλάξει: Δεν σε έχω, και, δεν σε είχα ποτέ.