Είναι φορές στη ζωή σου που πράγματα μικρά σε σημαδεύουν και σ' ακολουθούν για πάντα. Μια εικόνα στο δρόμο, ένα τραγούδι που τα λόγια του πια δεν έχουν καμιά σημασία. Τα συναισθήματά σου θυμίζουν κολλάζ από εμπειρίες κι εικόνες. Εικόνες περαστικές, σαν τ αυτοκίνητα στο κέντρο μιας μεγαλούπολης, αργά το βράδυ.
Κι εμένα κάτι τέτοια μ' ακολουθούν ώρες-ώρες και κολλάνε στο μυαλό μου λες κι είναι τίποτα σπουδαίο, που αγνόησα και τώρα επιζητά τη προσοχή.
Ένα ερείπιο, εγκαταλελειμένο. Χρησιμοποιημένες σήριγγες και μια κοπέλα λιπόθυμη. Ναρκωτικά, πορνεία, κάτι τέτοια με κάνουν και ρίχνω το βλέμμα μου στο πάτωμα, αν και δεν έχω καμιά απολύτως σχέση με δαύτα. Οικοδομές, παρατημένα κτίρια.
Πάω και φωτογραφίζω. Φωτογραφίζω οτιδήποτε παραπέμπει σ' αυτά. Θέλω να γίνω φωτογράφος. Θέλω να φυλακίζω συναισθήματα σε στιγμές. Θέλω να μαθαίνω την ιστορία κάθε μιας από αυτές τις στιγμές.
Είναι αυτό το κενό στη ψυχή μου, όταν συμβαίνουν αυτά. Σα να νιώθω ένοχη ή μπλεγμένη. Σαν σε μια άλλη ζωή να ήμουν εγώ η πρωταγωνίστρια αυτών των στιγμών. Πιθανό, σε μια άλλη ζωή. Πιθανό, σε αυτή τη ζωή. Αλλά γι' αυτό δε θα 'σουν ποτέ σίγουρος.
Βλέπω ένα κτιριο μισοπεθαμένο και αφήνω τη φαντασία μου να δει με τα μάτια αυτών των τοίχων. Σαν καθρέπτης σπασμένος. Ναρκωτικά. Βιασμός. Ποιος ξέρει, ίσως και τίποτα.
Μα αυτή η αίσθηση δε φεύγει. και μετά πατάω το κουμπάκι. Ακούγεται ένα κλικ. και η στιγμή έγινε εικόνα, και η εικόνα έγινε τέχνη. Και το μισοπεθαμένο μέρος τώρα θα ζει για πάντα.
Τα φαντάσματά του θα βρουν ηρεμία και οι ψυχές θα σωπάσουν. Θα συγχωρέσουν.
Κι εγώ, όσο πιο κοντά έρχομαι σ' αυτό το συναίσθημα, τόσο θα πείθομαι, τόσο θα ξέρω, ότι δεν θα συγχωρέσω ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου