K.

Χρόνια σου πολλά πριγκίπισσα. 

Αγαπημένε μου Μύρωνα...

Η αλήθεια είναι όλη εδώ. Η αλήθεια που δεν έμαθες ποτέ, όχι επειδή σου την έκρυψα, αλλά επειδή την έκρυβα από τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν ήμουν ειλικρινής, έλεγες. Πόσο δίκιο είχες! Ήμουν ανειλικρινής με την ψυχή μου, φοβική με την ίδια μου την υπόσταση. Δε με γνώρισες ποτέ, όσο ικανός κι αν ήσουν στο να καταλαβαίνεις τους ανθρώπους. Μου μιλούσες για μια πυρηνική αλλαγή που επιβάλλεται να βιώσω ώστε να δω τα λάθη μου.

Σε κατηγορούσα για όλα. Δεν ήξερα. Δεν έβλεπα. Ήμουν τυφλή, γιατί όλα αυτά που δεν είχα - ασήμαντα, σου το ορκίζομαι, τόσο ασήμαντα - επισκίαζαν την ευτυχία αυτού που είχα. Εσένα. Δεν σε πούλησα. Δεν σε "πέταξα στα σκουπίδια". Θυμάμαι τα λόγια σου. Είναι εκεί, γραμμένα, για να μπορώ να επιστρέψω και να πάρω μαθήματα από όλες τις λεπτομέρειες που τότε δεν έβλεπα. Ξέρω την γνώμη σου για εμένα. Ξέρω πως όσο και να προσπαθούσα δεν ήμουν ποτέ αρκετή για εμάς.

Επίσης ξέρω πως δεν προσπαθούσα αρκετά, λέει μια φωνή μέσα μου, μα κάνει λάθος.

Ξέρεις γιατί; Το λάθος μου ήταν η προσπάθεια, αυτή καθαυτή. Γιατί ήσουν τόσο σημαντικός για εμένα, που με τον τότε τρόπο αντίληψης μου θα έκανα τα πάντα προκειμένου να μη σε χάσω. Ακόμα και να σου δείξω πως είμαι αψεγάδιαστη. (Θυμάσαι; Αυτό που μισούσες.)

Δεν έχει σημασία πια. Προχώρησα τη ζωή μου, και εξαιρετικά πιθανά, προχωράς κι εσύ τη δική σου χωρίς να κοιτάς πίσω. Δεν σε σκέφτομαι επειδή κοιτάζω πίσω, Μύρωνα. Σε σκέφτομαι επειδή κοιτάζω μπροστά. Μπορείς να γελάσεις μαζί μου (πόσο συνηθισμένο θα ήταν για σένα!) μα σε αγαπώ. Σε αγαπώ με τρόπο που ποτέ δεν έμαθες, γιατί δεν τόλμησα να δείξω ("πάντα τελευταίος", έλεγες) και το χειρότερο απ'όλα, είναι πως πια ξέρω, πως την κοπέλα που σε αγάπησε τόσο εσύ δεν την έμαθες ποτέ, επειδή φοβόταν να σου φανερωθεί.

Ξέρω τις απόψεις σου. Ξέρω πως θα τα περιγελούσες όλα αυτά αν τα διάβαζες... Ξέρω πως κάποια στιγμή θα τα διαβάσεις, επειδή ο δρόμος σου θα σε φέρει από το παλιό μου μπλογκ. Ξέρω ακόμα πως έχω ερωτευτεί ξανά, και θα ερωτευτώ και πάλι, μα η αλήθεια μου παραμένει αυτή - είσαι ο Ένας, όπως σου έλεγα, όπως πίστευα, όπως βίωνα κάθε στιγμή μαζί σου. Στιγμές όπως σφιχτές αγκαλιές στα βαγόνια των τρένων, περιπλανήσεις σε ερημωμένα κτίρια, παγωτό σοκολάτα ξεχασμένο στο ψυγείο για μήνες και καβγάδες σε ένα άβολο κρεβάτι χωρίς μαξιλάρια.

Στιγμές με λέξεις - αμέτρητες, συνεχόμενες λέξεις - σε τετράδια, σε σκόρπιες σελίδες, σκισμένες και ενωμένες και πάλι με σελοτέηπ. Στιγμές με θέατρο, βιβλία, σινεμά, λούνα παρκ και ψητά μανιτάρια. Στιγμές με παραμιλητά στον ύπνο, βόλτες σε σκοτεινά παρκάκια, δανεικά φούτερ και ατελείωτες ώρες τηλεφώνου. Σ'αγαπώ.

Αν είχα την ευκαιρία μου, θα τρόμαζες στο πόσο λίγο με ξέρεις, γιατί μαθαίνοντας να λέω την αλήθεια στους γύρω μου, ανακάλυψα το πώς να λέω την αλήθεια στον εαυτό μου. Έτσι, είδα ξαφνικά πως τίποτα απ'ό,τι έκανα και ήμουν τότε δεν ήταν αληθινό. Ναι, είχες δίκιο. Όλα αντίδραση. Όλα πείσμα.

Η ευκαιρία μου δεν θα έρθει σύντομα, και δεν ξέρω αν θα ξανάρθει ποτέ, και το μόνο που εύχομαι είναι να αγαπηθείς βαθιά, αληθινά, με τυφλό πάθος και έρωτα αέναο, παντοτινό, όπως σε αγάπησα εγώ και μόνο εγώ -  και να αγαπιέσαι πάντα έτσι στη ζωή σου. Πάντα.

Δική σου,
Χ.

Υ.Γ. Εδώ θα βρεις την αλήθεια... Αν ποτέ την θελήσεις: 

Remember me.

Είναι θέμα συνήθειας.

Θέμα απλό, θέμα λογικό, χιλιοειπωμένο, σύνηθες, προβλεπόμενο, περαστικό.

Σε μίσησα.

Μετά βίας σε γνώρισα, και πώς θα μπορούσε να μετατραπεί σε μίσος ένα συναίσθημα εκκολαπτόμενο, που τίποτα βεληνεκούς δε θυμίζει και τίποτα στέρεο δεν αποτελεί;

Μετά βίας σε ξέρω.

Το μίσος είναι προέκταση αγάπης, και αγάπη για σένα δεν ένιωσα, έρωτα για σένα δεν ένιωσα, ενθουσιασμό για σένα δεν ένιωσα. Πώς μπορώ λοιπόν να σε μισώ;

Υποθέτω πως είναι οργή.

Είναι προτιμητέο συμπέρασμα, όπως και να'χει. Οργή. Ακούγεται καλά σαν λέξη. Προσφέρει την επιβεβαίωση που καμιά άλλη λέξη δε θα προσέδιδε. Οργή. Συναίσθημα που σε οδηγεί στην επίδειξη δύναμης. Συναίσθημα αδύναμο.

Σε μίσησα. Με ευχαριστεί να το λέω. Με ευχαριστεί να το υπενθυμίζω στον εαυτό μου. Με ευχαριστεί να ασχοληθώ με την ανόητη αυτή οργή και να απομακρυνθώ για λίγο από τα πραγματικά προβλήματα που μόνο ορατότερα γίνονται μέρα με τη μέρα. Φοβάμαι.

Οι φόβοι μου δε φεύγουν αν τους αγνοήσω. Μα τώρα έχω την οργή. Είμαι ευτυχής γι'αυτήν.

Σε μίσησα. Εκεί έξω, θα σε μισώ και πάλι. Και ταυτόχρονα θα προσποιούμαι όλα αυτά που πρέπει για να είσαι εσύ καλά. Μη σκεφτείς στιγμή πως το κάνω για σένα. Γνωρίζεις τη δύσκολη θέση μου. Δεν περίμενα να σε ενδιαφέρει.

Ή ίσως και να περίμενα.
Ίσως να περίμενα αισθήματα.
Ειλικρίνεια.
Ίσως να ήλπιζα πως μερικά φιλιά στη βροχή να ήταν αρκετά για να υπάρξει κάτι ζωντανό. Αληθινό.

Αστραπιαία, έστω.

Γίνομαι ανόητη. Ξανά.

Συγχώρεσέ με. Για μια στιγμή μόνο πίστεψα πως είχα βγει από το λήθαργο.

Σχεδόν το χάρηκα.
Σχεδόν χαμογέλασα.

Για σένα. 

Δε θ' αλλάξω ποτέ...

Είναι μεταβατική περίοδος.
(Πάντα τέτοια είναι, πάντα κολλάω, πάντα γυρίζω εδώ.)

Σε έχασα κι εσένα.
(Και εσένα, και εσένα, και εσένα.)

Σχεδόν σε ερωτεύτηκα. Δε θα πιστεύεις στα αυτιά σου, προφάνως. Εγώ, εσένα. Να σε ερωτευτώ. Που ορκιζόμουν, που ήμουν σίγουρη, πως θα'σαι πάντα η μόνη κοπέλα που θα ορίζω στο μυαλό μου ως φίλη. Ως φίλη αποκλειστικά. Δέθηκα πιο πολύ απ' όσο κατάλαβες.

Φοβήθηκα. Σε έψαχνα στα τηλέφωνα και η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα αν δεν το σήκωνες αμέσως. Έβγαινες με άλλους και ζήλευα.

"Τι διάολο μου συμβαίνει; Την ζηλεύω; Την θέλω δική μου; Είμαι πάλι κτητική;"

Δεν είχα ιδέα. Δεν καταλάβαινα. Είχα εξαρτηθεί. Ζήλευα τις παρέες σου, ήμουν θλιμένη όταν ήσουν μακριά μου, τρελαινόμουν αν κάτι σε απασχολούσε. Λογικό. Όλα λογικά. Ήσουν η καλή μου φίλη. Τίποτε άλλο.

Βρέθηκες στο κρεβάτι μου. Σε παρακολουθούσα. Εσύ ήσουν εκεί για άλλον. Εγώ ήμουν εκεί γιατί απλώς βρέθηκα - ποτέ δεν είχα βάση, πότε δεν είχα κάπου να γυρίσω όταν έχανα τα πάντα. Προτίμησα να παρατηρήσω εσένα. "Δένομαι πολύ" σκέφτηκα εκείνο το βράδυ. Φέρομαι σαν ερωτευμένη.

Δεν ήμουν.
Ακόμα και τότε, που σε χάζευα σαν ανόητη σε μια κατάσταση που ποτέ δε φανταζόμουν.

Κι αν σε πλήγωσα, δεν έγινε επίτηδες.
Κι αν με πλήγωσες, σίγουρα απλώς δεν πέρασε από το μυαλό σου πως με πονάς.

Είχες κοντέψει να γίνεις η βάση μου, ξέρεις. Ο άνθρωπος στον οποίο θα επιστρέφω όποτε όλα καταρρέουν. Θα ήσουν εσύ το μαγικό αυτό άτομο.

Μα τώρα λείπεις.
Δε σε χρειάζομαι - και να σε χρειαζόμουν, ξέρω πως δε θα γυρίσεις ποτέ πια, και αναρωτιέμαι πώς διαλύθηκαν όλα, πάλι, ακόμα και με εσένα.

Είμαι ευτυχισμένη τώρα.
Είμαι ερωτευμένη. Όχι με εσένα, προφανώς.
Τον θέλω πιο πολύ απ' όσο τον θέλησες ποτέ.
Με μισείς γι' αυτό.
Κι εκείνος είναι χαρούμενος κοντά μου πιο πολύ απ' όσο έγινε ποτέ μαζί σου.
Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα με μισήσεις όταν το καταλάβεις.

Δεν είχα σκοπό να σε βλάψω.
Πνίγηκα, καλή μου.
Πνίγηκα κοντά σου.
Και να μην ήταν αυτό, θα ήταν κάτι άλλο.
Όλο και κάτι θα μας χώριζε τελικά.
Δέθηκα πολύ. Τα ξέρω τα σημάδια. Θα σε αποτίναζα από πάνω μου αργά ή γρήγορα, προτού φτάσω στο ζενίθ, προτού σε αγαπήσω όσο μπορώ.

Δεν είσαι έτσι εσύ.
Σκέφτεσαι απλά και πράττεις κατά ένστικτο και διάθεση.
Διαχειριζόμαστε αλλιώς τα συναισθήματα.
Εσύ δε θα δεις ποτέ αυτή την πλευρά μου. Ποτέ δεν την ένιωσες. Δε σε κατηγορώ.

Δεν ήταν έρωτας. Μα ήρθα τόσο κοντά σου που έγινα εσύ. Πνίγηκα στους συναισθηματισμούς μου, και μια μέρα κατάλαβα πως έγινες ο κόσμος μου.
Και τότε σε έχασα.
Κατά βούληση. 

Συναισθηματισμοί

Γίνομαι συναισθηματική.
Το ξέρεις πως δεν πρέπει.
Γιατί αγαπώ τόσο τα πισωγυρίσματα;
Πού με οδηγεί η απάθεια που τόσο με γοητεύει;

Μου λείπεις τόσο που πονά η ψυχή μου.
Εσύ, που δεν έχεις μορφή, που θα ήσουν οτιδήποτε, αν δεν ήσουν το τίποτα.
Η απουσία σου από τη ζωή μου αφήνει ένα κενό που προχωρά στο πλάι μου, δίχως εξέλιξη, δίχως συναναστροφή με το περιβάλλον. Είσαι εδώ και δεν είσαι. Στη φαντασία μου συμπορευόμαστε ακόμα. Στην πραγματική ζωή, δεν έχω ιδέα που είσαι. Τι κάνεις.

Εύχομαι να'σαι καλά.
Αναρωτιέμαι, και δεν είναι από ενδιαφέρον. Είναι περιέργεια. Ένα κομμάτι μου απαιτεί να έχει ακόμα το δικαίωμα να ξέρει. Θέλω να ξέρω τα πάντα για σένα. Όπως ήξερες κι εσύ για μένα. Μα εσύ δεν έχεις πρόσωπο, δεν έχεις μορφή, κι όσο κι αν σε κοιτώ, δεν είσαι εσύ που ξέρω, μα μια ανάμνηση, που εξελίχθηκε αλλού, με άλλο τρόπο, σε έναν άνθρωπο άγνωστο σε εμένα.

Γίνομαι απαθής.
Ψάχνω να βρω -  σε ποιόν απευθύνομαι, τι θέλω να πω, τι με βασανίζει. Προχώρησες. Καμιά φορά με ευχαριστεί αυτό. Καμιά φορά σε μισώ που δεν επέστρεψες. Έπρεπε να το έχεις κάνει, και στο κρατάω. Πάντα θα στο κρατάω. Δεν έπρεπε να χαθείς.

Από την άλλη, δεν έμαθα ποτέ την πλευρά σου. Ίσως και να μου άξιζε.
Σε μισώ γι' αυτό. Σε μισώ γιατί ένα κομμάτι μου σ' αγαπά σαν να μην πέρασε μια μέρα, και είμαι εδώ, με ανοιχτά τα χέρια, για τη στιγμή που θα το θελήσεις.

Δεν ξέρω πού απευθύνομαι.
Είσαι μια παλιά φίλη που χώρισαν οι δρόμοι μας;
Είσαι ένας αγαπημένος που δεν πάλεψα να κρατήσω κοντά μου;
Είσαι μια αγαπημένη που βρήκα και έχασα πολλές φορές;
Είσαι ένας άγνωστος, που όσο κι αν λαχτάρησα, δε γνώρισα ποτέ;
Ψάχνω να βρω, πού απευθύνομαι.
Ποιο είναι αυτό το άτομο, ποια είναι αυτή η αίσθηση που μου λείπει.

Είπα ψέματα.
Δε σε μισώ που χάθηκες.
Δε σε κατηγορώ που έσβησες από εδώ για να εμφανιστείς κάπου αλλού.
Είναι από τα πράγματα που συμβαίνουν και θα φερθώ αξιοπρεπώς.

Γίνομαι παράξενη.
Είναι οι στιγμές που γίνομαι εγώ, και εσύ τις ξέρεις αυτές τις στιγμές - ή τις ήξερες - και η σιγουριά πως θα καταλάβεις τα όσα λέω με κατακλύζει, και θα συνεχίσω να είμαι ευτυχισμένη που θα διαβάσεις αυτές τις γραμμές, ώσπου να γίνω και πάλι συναισθηματική, απαθής, σωστή, και να αιστανθώ ντροπή για τα πισωγυρίσματα που κάνω εγώ. 
Τα ολόδικά μου. 

Καμιά φορά...

Συνήθιζα να θεωρώ κάποιους ανθρώπους όμορφους και κάποιους άσχημους.

Χάζευα τα άγνωστα πρόσωπα στα τρένα.

Αυτή η κοπέλα είναι πανέμορφη.

Είναι πολύ μεγάλος για να φοράει τόσο έντονα ρούχα.

Αυτό το χτένισμα είναι άσχημο.

Αυτό το χαμόγελο είναι γοητευτικό.

Οι περισσότεροι μπαίνουν σ' αυτή τη διαδικασία ασυναίσθητα.

Έτσι σχηματίζεται η "προσωπική προτίμηση".

Τι είδους άνθρωποι σε έλκουν εμφανησιακά.

Ποια χαρακτηριστικά σε απωθούν.

Έχω αλλάξει.

Σκέφτομαι ότι δε γνώρισα ποτέ κάποιον άσχημο άνθρωπο.

Σκέφτομαι ότι είναι όλοι υπέροχοι.

Αν παρατηρήσεις τα πρόσωπά τους - όλων αυτών των άγνωστων ανθρώπων - θα το δεις.

Πως τα μάτια τους έχουν πάντα μαγεία.

Αν τους χαρίσεις ένα χαμόγελο θα στο ανταποδώσουν - αν όχι αμέσως, αν όχι μπροστά σου, τότε σίγουρα όταν δε θα είσαι εκεί.

Έμαθα κάτι.

Έπρεπε να το ξέρω χρόνια πριν.

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου κρατά κρυφό το ποιός είσαι, μα συμβαίνει.

Έμαθα ποια είμαι.

Τα κομμάτια του χαώδους παζλ συνδέθηκαν και τα σκόρπια στοιχεία βρήκαν το νόημά τους.

Όλα τα σπίτια κρύβουν μυστικά, μου έλεγες.

Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται εκεί έξω, μου έλεγες.

Εύχομαι να μην ήξερα.

Μα κάτι έχει αλλάξει - ολοι έχουν μυστικά, κι ίσως τα μυστικά να είναι άσχημα.

Μα ξαφνικά δε μπορώ να δω τίποτα άσχημο, σε κανέναν.

Τι ανόητο πλάσμα, ο άνθρωπος.

Θέλει να βιώσει το σοκ, την απάτη, και μόνο έτσι είναι ικανός να δει και την ομορφιά.

Ίσως αυτή να είμαι απλά εγώ.

Ίσως κάποιοι είχαν την ικανότητα να βλέπουν την ομορφιά απ'την αρχή.

Μα εγώ ήμουν πάντα άνθρωπος δύσκολος και συχνά εγωίστρια με όλους τους λάθος τρόπους.

Δεν ξέρω αν πρέπει να πω σ' ευχαριστώ ή σε μισώ.

Δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι ευγνώμων ή θυμωμένη.

Μου είπες το Μυστικό, και πέρασα τις επόμενες μερικές μέρες ανακυκλώνοντάς το στο μυαλό μου.

Ένιωσα πιο δυστυχισμένη από ποτέ.

Θέλσα να μην είχα γεννηθεί.

Μίσησα τα πάντα.

Κι ύστερα τα αγάπησα απ'την αρχή.

Και είμαι πιο ευτυχισμένη από ποτέ.

Είναι όλα όμορφα, ξέρεις.

Είναι όλα μαγικά...

"Γυναίκα μεγαλείο, αν αληθεύουν όσα λεν γι' αυτή..."

ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ: Αν μ' αγαπάς, αλήθεια, πες μου πόσο.

ΑΝΤΩΝΙΟΣ: Όταν τη λογαριάζεις με το ζύγι, η αγάπη βγαίνει στη ζητιανιά.

ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ: Θα βάλω να χαράξουν σύνορο ίσαμε εκεί που επιθυμώ να μ' αγαπάς.

ΑΝΤΩΝΙΟΣ: Τότε θα πρέπει νάβρεις νέο ουρανό και νέα γη.

(Αντώνιος και Κλεοπάτρα, Σαίξπηρ)