Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Remember me.

Είναι θέμα συνήθειας.

Θέμα απλό, θέμα λογικό, χιλιοειπωμένο, σύνηθες, προβλεπόμενο, περαστικό.

Σε μίσησα.

Μετά βίας σε γνώρισα, και πώς θα μπορούσε να μετατραπεί σε μίσος ένα συναίσθημα εκκολαπτόμενο, που τίποτα βεληνεκούς δε θυμίζει και τίποτα στέρεο δεν αποτελεί;

Μετά βίας σε ξέρω.

Το μίσος είναι προέκταση αγάπης, και αγάπη για σένα δεν ένιωσα, έρωτα για σένα δεν ένιωσα, ενθουσιασμό για σένα δεν ένιωσα. Πώς μπορώ λοιπόν να σε μισώ;

Υποθέτω πως είναι οργή.

Είναι προτιμητέο συμπέρασμα, όπως και να'χει. Οργή. Ακούγεται καλά σαν λέξη. Προσφέρει την επιβεβαίωση που καμιά άλλη λέξη δε θα προσέδιδε. Οργή. Συναίσθημα που σε οδηγεί στην επίδειξη δύναμης. Συναίσθημα αδύναμο.

Σε μίσησα. Με ευχαριστεί να το λέω. Με ευχαριστεί να το υπενθυμίζω στον εαυτό μου. Με ευχαριστεί να ασχοληθώ με την ανόητη αυτή οργή και να απομακρυνθώ για λίγο από τα πραγματικά προβλήματα που μόνο ορατότερα γίνονται μέρα με τη μέρα. Φοβάμαι.

Οι φόβοι μου δε φεύγουν αν τους αγνοήσω. Μα τώρα έχω την οργή. Είμαι ευτυχής γι'αυτήν.

Σε μίσησα. Εκεί έξω, θα σε μισώ και πάλι. Και ταυτόχρονα θα προσποιούμαι όλα αυτά που πρέπει για να είσαι εσύ καλά. Μη σκεφτείς στιγμή πως το κάνω για σένα. Γνωρίζεις τη δύσκολη θέση μου. Δεν περίμενα να σε ενδιαφέρει.

Ή ίσως και να περίμενα.
Ίσως να περίμενα αισθήματα.
Ειλικρίνεια.
Ίσως να ήλπιζα πως μερικά φιλιά στη βροχή να ήταν αρκετά για να υπάρξει κάτι ζωντανό. Αληθινό.

Αστραπιαία, έστω.

Γίνομαι ανόητη. Ξανά.

Συγχώρεσέ με. Για μια στιγμή μόνο πίστεψα πως είχα βγει από το λήθαργο.

Σχεδόν το χάρηκα.
Σχεδόν χαμογέλασα.

Για σένα.